"Ze mną można tylko w dali znikać cicho"

Po prostu odchodzę. Wiem, mało odpowiednia chwila, ale jako, że nie dogaduję się z odpowiednimi osobami tak, jak wcześniej i mam klasę maturalną, to nie ma co dalej tego ciągnąć.
Blogi które zostały, oddałem do kolejek innych oceniających, które wyraziły chęć ocenienia ich - uwierzcie, będą na pewno rzetelniejsze niż moje w tym momencie. I szybsze.

Ihtir spakował resztkę czekolady z Cafe Costy, otworzył klatkę Iana i złapał za klatkę Katniss, którą miał zamiar oddać En. Peeta będzie miał towarzystwo.
Chłopak omiótł jeszcze raz spojrzeniem już-nie-swoje biurko i szafkę. Nie było to już książek ani nic, bo by się z nim kojarzyło. Nawet zdążył zeskrobać farbę z drzwi, które teraz ziały czernią bzu niczym bezdenne oczodoły śmierci. Odwrócił się i machnął różdżką, żeby drzwi się za nim zamknęły - na klamkę, bo wiedział, że raczej tu nie wróci.
Wszyscy byli zaaferowani odejściem naczelniczki, więc blondyn skorzystał z zamieszania i wymknął się tylnimi drzwiami. Przeszedł się jeszcze po ogrodzie i pożegnał pana Gienka, po czym zniknął gdzieś w parku-lesie, w którym ostatnio znalazł drogę do rzeczywistości. 
Odchodząc, zerknął jeszcze ku, malującemu się na tle zachodu słońca, więzieniu i uśmiechnął się ze smnutkiem w sercu:
- Z nimi będziesz szczęśliwsze, dużo szczęśliwsze będziesz... tak. Ja? Cóż. Włóczęga, niespokojny duch, ze mną można tylko pójść na wrzosowisko i zapomnieć wszystko... - zanucił, a słowa poniosły ku więzieniu gorzko-słodki zapach wrzosu.