[049] Ocena: niewinna-eliza

Maera Fey z dumą ogląda swe dzieło. Jej pierwsza prawdziwa opinia o petencie. Długa, dokładna i szczegółowa, wygląda wspaniale. Widać, że poświęcono jej wiele czasu. Ale co to?! Nagle akta oskarżonej Semirkowej zmieniają kolor. Z jasnoszarych, stają się niemal jednolicie czarne. Asystentka społeczna ostrożnie zagląda do teczki. Włosy stają jej dęba.

– O nie! – krzyczy. – Nie będę wszystkiego pisać od nowa. Mowy nie ma!

Oskarżająca: Maera Fey

Oskarżona: Semirkowa (niewinna-eliza)

Pobieżny ogląd więźnia:

Adres, ugh. „Niewinna Eliza”, prawie jak „Maria z przedmieścia” albo „Niewolnica Isaura”. Od razu kojarzy się z telenowelą. Czyżby miało to być ostrzeżenie dla czytelników? Coś jak: „Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy wchodzicie”?

Belkę oraz pozostałe elementy, które powinny się tu znaleźć już raz oceniłam. Niestety, pomimo informacji, którą zostawiłam Ci na blogu, wszystko pozmieniałaś. Nie mam najmniejszego zamiaru dwa razy wykonywać tej samej pracy. Dostaniesz jeden punkt za adres, ale na tym koniec.

1/10

Ubiór więźnia:

Jak już mówiłam, wszystko pozmieniałaś, pomimo tego, iż doskonale wiedziałaś, że właśnie piszę recenzję.

0/10

Przesłuchanie:

Prolog

Ślub cywilny to skomplikowana sprawa. Do Urzędu Stanu Cywilnego trzeba się zgłosić co najmniej miesiąc przed planowaną datą uroczystości. Obie strony zamierzające wstąpić w związek małżeński muszą okazać odpis aktu urodzenia oraz dowód osobisty, a następnie wypełnić specjalny formularz, w którym zaświadczą o braku przeszkód dla zawarcia małżeństwa, wnieść opłatę skarbową (w Polsce to ok. 80 zł, jak jest w Niemczech, nie wiem) i – na koniec – zadeklarować, jakie nazwiska chcieliby nosić po ślubie oraz nadać swym przyszłym dzieciom. Po tym do „zdobycia” pozostają już tylko: świadkowie (dwie osoby mające ukończone osiemnaście lat) i obrączki.

I Twoja bohaterka załatwia to wszystko w jeden dzień, na dodatek będąc w stanie głębokiego upojenia alkoholowego. Czyżby akcja opowiadania toczyła się w Las Vegas?

Rozdział 9

Ten Semir to jakiś prostak. Pić wino z literatek! Z literatek! Z małych szklaneczek do wódki! Zrozumiałabym, gdyby Eliza wpadła bez zapowiedzi, a w domu nie było żadnych innych naczyń, jednak mężczyzna spotkanie wyraźnie zaplanował i na dodatek miała toto być romantyczna randka. Gdyby postanowił dziewczynę zabrać do opery, ani chybi założyłby hawajską koszulę, przetarte dżinsy i glany. Dobrze chociaż, że w ramach nastrojowej muzyki nie puścił disco polo.

Swoją drogą, Eliza musiała robić bardzo małe łyczki, skoro tyle ich potrzebowała, aby opróżnić literatkę (100/150 ml pojemności).

Bardzo podobała mi się sposób, w jaki opisałaś scenę erotyczną. Udało Ci się nie popaść w ogólnikowość, a mimo to nie przesadzić ze szczegółami. Szkoda tylko, że nie przyłożyłaś się do zakończenia. Wszystko urywa się tak nagle, jakbyś przerwała pisanie z powodu awarii klawiatury, a nie w zaplanowanym miejscu.

Rozdział 18

Dobra, tego się nie spodziewałam. Klamra to zaawansowany środek artystyczny i nigdy nie podejrzewałam, iż natknę się na nią w opowiadaniu blogowym. Oczywiście nie mamy tu do czynienia z pełną kompozycją klamrową, jak w „Crimen” Józefa Hena, gdzie zdania rozpoczynające utwór zostają powtórzone w zakończeniu, jednak sezon pierwszy kończy się i zaczyna tym samym motywem: bohaterka budzi się w łóżku, przy boku Semira.

Zaraz, jakby się dobrze zastanowić… W momencie centralnym opowieści (Rozdział 10) również mamy do czynienia z tym samym motywem! Wow. Naprawdę… Coś takiego… Na zwykłym blogu… Zrobiłaś to celowo czy przypadkowo, ot tak samo sobie wyszło? Jeśli celowo, podziwiam. Niewielu ludzi potrafi tak szczegółowo zaplanować opowiadanie. Jeśli przypadkowo… Jedno z dwojga: albo masz niesamowite szczęście, albo niesamowite wyczucie oraz wrodzony talent.

Rozdział 22

Sama nie wiem, co powiedzieć o tym rozdziale. Wiele się w nim nie dzieje. Dowiadujemy się, że Eliza nie znosi swojej teściowej i to wszystko. Dopiero pod koniec pojawiają się fakty mogące sugerować, iż stara podtruwa dziewczynę, jednak… TRACH! KONIEC!

Wcale nie żartuję. Musiałam kilka razy sprawdzić, żeby uwierzyć, że naprawdę postanowiłaś zakończyć rozdział akurat w tym momencie. Rozumiem, iż chciałaś osiągnąć efekt zwany z angielska cliffhanger (nagłe zawieszenie akcji w sytuacji pełnej napięcia). Niestety, zapomniałaś o czymś tak ważnym, aż oczywistym. Mianowicie, nie można przerwać akcji w momencie napięcia bez momentu napięcia.

Na Boga, przecież on ją tylko zapytał, co się dzieje! Gdzie tu napięcie? Gdybyś dopisała, że głos Semira zdawał się dobiegać z bardzo daleka, a następnie zasugerowała, iż Eliza straciła przytomność (np. - Kotku, powiedz mi co się dzieje – zdążyłam usłyszeć, zanim osunęłam się w ciemność.), miałabyś „zwisanie z klifu”, a tak? A tak wyszło niesatysfakcjonujące zakończenie.

Dla porównania (żeby łatwiej Ci było zrozumieć):

Reakcja czytelnika na cliffhanger: „Arrgh! Jak autorka mogła przerwać w takiej chwili?! Co było dalej?! Co się stało z bohaterami?! Muszę przeczytać następny rozdział! Już! Teraz!”

Reakcja czytelnika na bezsensownie urwane zakończenie: „WTF? Gdzie reszta?”

Podsumowanie

Twoim rozdziałom bardzo często brakuje motywu przewodniego – czegoś, wokół czego się koncentrowały. Sprawiają wrażenie zaczynających się i kończących w przypadkowych miejscach. Zupełnie jakbyś z góry postanowiła sobie: „Dziś skończę rozdział XYZ. Będę pisać przez dwie godziny, a gdy upłyną, wstawię tekst na bloga. Nieważne, w jakim momencie będę i tak go opublikuję, choćbym nawet miał przerwać w połowie akapitu.” Mogłoby Ci to ujść na sucho, gdybyś potrafiła umiejętnie budować napięcie. Niestety, akurat w tej kwestii całkowicie brak Ci wyczucia. Obawiam się, że będziesz musiała się tego nauczyć. Spróbuj przeczytać kilka książek i zobaczyć, jak z problemem radzą sobie nieco bardziej doświadczeni pisarze. Myślę, że do gustu mogłaby Ci przypaść Danielle Steel.

A teraz pomówmy przez chwilę o bohaterach. Denerwujące jest to, że wszyscy – niezależnie od wieku i wykształcenia – posługują się językiem… Cóż nazwijmy rzeczy po imieniu, chamskim. Jak męty spod budki z piwem. Nawet moja babcia, która ukończyła jedynie pięć klas podstawówki, wysławiała się o niebo lepiej.

Jeśli mogę Ci coś poradzić, słuchaj ludzi. Nie tylko swoich bliskich, lecz także osób z różnych kręgów społecznych. Oglądaj Teleexpress, obserwuj, jak konstruują swe wypowiedzi poszczególni ludzie. Czy naprawdę wszyscy nieustannie wypowiadają kwestie typu: „Wal się zdziro”?

Chciałabym jeszcze powiedzieć kilka słów o Elizie. Nie obraź się, ale parę razy odniosłam wrażenie, iż jest ona Twoim awatarem – postacią, której nadałaś pewne (nieco wyidealizowane) przymioty swego charakteru, a następnie sprawiłaś, żeby przeżywała takie przygody, o jakich Ty sama marzysz. Oczywiście mogę się mylić. Po prostu takie odniosłam wrażenie.

11/20

Spisanie zeznań:

Prolog

„Ciężko mi było otworzyć powieki. Wydawało mi się, że były na tyle ciężkie, że z każdą próbą kończyło się niepowodzeniem.” Drugie z zacytowanych zdań nie ma sensu. W ogóle. Mogę się jedynie domyślać, co miałaś na myśli.

„Po chwili do mnie doszło (dotarło), że nie jestem sama w łóżku.”

„Przylgnięta byłam do jakiegoś nagiego mężczyzny.” O Boże. Spoczywaj w pokoju, języku polski... Dobra, co chciałaś napisać? Czy to miało być coś podobnego do: Byłam wtulona w jakiegoś obcego mężczyznę, na dodatek gołego.

„Nie pamiętam(łam) jak zjawił się tutaj (skąd się tu wziął/jak się tu znalazł). Nie pamiętam(łam) nic, tak jakbym obudziła się z wiecznego snu.” Mieszasz czasy. Zdanie wcześniej przeszły, tu teraźniejszy, natomiast w dalszej części narracji wracasz do przeszłego. Zdecyduj się.

„Po pewnej chwili udało mi się otworzyć powieki, wtedy zauważyłam, że byłam przytulona do mężczyzny.” Co? Znowu? Przecież już raz faceta zauważyła. Było to jakieś… raz… dwa… trzy… siedem zdań temu. Już zdążyła zapomnieć?

„Jego gorące ciało oplatane z moim.” Co proszę? Czy miałaś na myśli: Nasze ciała były splecione?

„Krew pulsowała coraz mocniej, czułam ,że za chwilę wybuchnę płaczem. (tu jedna spacja za dużo) Tak bardzo chciałam przypomnieć sobie ,co stało się wczoraj.” Spacje przy zaznaczonych przecinkach są w złych miejscach.

„Chciałam zobaczyć jego twarz, podniosłam wzrok (znowu jedna spacja za dużo)  trochę wyżej.” Brak związku między zdaniami składowymi.

„Wtedy serce zabiło jeszcze mocniej (,) powodując ucisk.” Ucisk czego? Mózgu?

„Czułam jakby ktoś wbił sztylet w nie.” Zła kolejność wyrazów w zdaniu. Po polsku powinno być: Czułam się, jakby ktoś wbił w nie sztylet lub Czułam, jakby ktoś wbił mi w nie sztylet. W języku polskim zazwyczaj nie stawiamy zaimków na końcu zdania. Wyjątek stanowią wyrażenia krótkie, np. Kocham cię.

„Ból znów uderzył mnie w głowę, a następnie ponownie (o spację za dużo)  uderzyło w serce.” Co uderzyło w serce? Jeśli ból, powinno być uderzył – rodzaj męski.

„Cicho pisnęłam, by nie obudzić świeżego znajomego.” Ze zdania wynika, że bohaterka pisnęła, aby nie zbudzić mężczyzny, czyli gdyby milczała, obudziłby się. A tak przy okazji, świeże to może być powietrze albo mleko, nie znajomy.

„To policjant, przyjaciel Ben’a (zbędna spacja) , brata  mojego przyjaciela.” Powtórzenie. Jedno ze słów spokojnie można zastąpić wyrazem kolega.

„Nadal nie mogłam dojść do tego jak on zjawił się w moim łóżku.” Na Twoim miejscu nie mogłam dojść zastąpiłabym nie mogłam sobie przypomnieć albo nie pamiętałam.

„Tym bardziej po tym ,co mi zrobił!” Znowu spacja w złym miejscu.

„…jednak nic nie doszło (do niczego) między nami (nie doszło). Chociaż jedna dobra rzecz w tym.” Baaaaardzo dziwny szyk wyrazów w zdaniu. Tak dziwny, że pojęcia nie mam, co chciałaś napisać. Podejrzewam, iż miało to być coś w stylu: Przynajmniej tyle dobrego.

„Pokój był całkiem inny, niż mój. Takiego pokoju nie mam u siebie w domu.”

„Przewróciłam się (,) robiąc duży hałas.”

„Serce zakłuło jeszcze mocniej.” Oho, bóle w klatce piersiowej. Zawał jak nic. Niech ktoś zadzwoni po pogotowie!

„Semir siedział, już nie spał.” Primo, brak związku między zdaniami składowymi. Secundo, w życiu bym się nie domyśliła, że obudził się, zanim usiadł. Dziękuję za odkrycie Ameryki.

„Przeszły mnie małe dreszcze.” Od kiedy dreszcze mogą być małe?

„Gdy już chciałam wykonać tę czynność (miałam to zrobić), moją uwagę przykuła obrączka na moim palcu.”

„- Skąd ona? – spytałam. Spojrzałam na Semira pytająco. Ta obrączka, czułam ,że to coś niedobrego.” Przy przecinku spacja w złym miejscu.

„W jego głosie panowała (wyraźnie pobrzmiewały) radość, szczęście i duma.” Ewentualnie: W jego głosie wyraźnie dało się słyszeć radość, szczęście i dumę.

„Zakryłam (Ukryłam) twarz w dłoniach i zaczęłam płakać.”

„- Nie! To nie prawda! Nic ci nie ślubowałam! – krzyczałam na niego. Ale i tak moje krzyki były zbyt ciche, by okazywać jakiekolwiek emocje.” Zdanie niejasne, żeby nie powiedzieć pozbawione sensu.

Rozdział 9

„Wieczorem moja złość sięgała poza granice.” Jakie granice? Czego?

„Nie mogłam się opanować (zbędna spacja) .”

„Trzy dziewczyny, które miały (noszące) te (takie) same sukienki, tyle, że (tylko/jedynie) w innych kolorach ,nie znudziły się jeszcze obgadywaniem mnie.” Przy przecinku spacja w złym miejscu. Zmieniłabym szyk na jeszcze się nie znudziły obgadywaniem mnie.

„W ogrodzie nadal było dużo gości, choć się robiło już coraz ciemniej.” Zły szyk zdania. Powinno być: choć robiło się już coraz ciemniej.

„Stanęłam twarzą w twarz z lekkim drwiącym uśmieszkiem.” Aha, rozumiem. Lekki drwiący uśmiech siedział sobie spokojnie, aż tu nagle Eliza podeszła i stanęła z nim twarzą w twarz. A przez chwilę myślałam, że chciałaś napisać: Podeszłam do nich, uśmiechając się drwiąco albo z drwiącym uśmiechem na twarzy.

„One (S)spojrzały na siebie (po sobie) i parsknęły śmiechem, po czym jedna z nich odważyła się powiedzieć. (:)

- Spadaj! Wyglądasz jak zdzira – rzekła jedna z nich.” Uwierz mi, większość czytelników nie cierpi na sklerozę.

„- Doprawdy? Spodziewałam się, że zazdrościcie. (Komu? Czego?) Spójrzcie w lustro. Wyglądacie jak przerośnięte małolaty, a ja, w przeciwieństwie do was, jestem śliczniejsza (Od kogo?) i dlatego ciągle mnie obserwujecie – powiedziałam.”

„Nie dziwię się (Już wiem), czemu Semir cię wziął, (.) (B)bo jesteś łatwa (!)”… W Twojej obecnej wersji zdanie jest nielogiczne. Wykrzyknik to jedynie moja interpretacja wypowiedzi. Nie jest konieczny.

„Ona nic nie mówiąc (,) pchnęła mnie do tyłu (No przecież nie do przodu!), natomiast ja (,) nie pozostając dłużna (,) także ją pchnęłam.” Ja, zamiast nic nie mówiąc, napisałabym: bez słowa, ewentualnie milcząc lub w milczeniu.

„(Stojący) Goście, którzy stali gdzieś w pobliżu (goście), (wszystko) słyszeli i widzieli to wszystko. Podeszłam do jednej z nich (dziewcząt), (tej) która najbardziej udzielała się w kłótni.”

…„rzuciły się na mnie powodując, że przewróciłam się.” Zdanie brzmi sztucznie.

„Broniłam się (zbędna spacja) ile (jak) mogłam, ale nie miałam szans. Każda z nich spoliczkowała mnie (,) śmiejąc się (przy tym) triumfalnie, a ja nie mogłam nic zrobić.” Przy tym to tylko sugestia.

„Pomógł mi wstać, po czym od razu przytulił.” Kogo lub co przytulił?

„Nie mogłam wyksztusić z siebie (Wiadomo, że nie z Semira.) słów (słowa).”

„Oberwałam i było mi głupio, nie dałam rady.” Czego nie dała rady zrobić?

„- Zaczęły się ze mnie zbijać (nabijać), wiec spoliczkowałam jedną, (tą) która najbardziej (najgłośniej) szczekała – powiedziałam. Odsunęłam się od Semira i spojrzałam na trójcę świętą, które udawały (trójkę dziewcząt udających) pokrzywdzone (.) – One nie polubiły mnie, bo według nich jestem zdzirą.

- Mogłem się spodziewać, że one coś odwalą. Przykro mi, że musiałaś niewinnie (niezasłużenie/niesłusznie) oberwać.”

„Semir wyglądał na takiego ,który przejął się małą (przejętego) bójką.” Słowo mała sugeruje lekceważący stosunek do wydarzenia.

„Podszedł do dziewczyn, które (wciąż) jeszcze stały niedaleko i nadal obserwowały mnie z nienawiścią. Byłam pewna, że Semir coś do nich (im) powie, ale nie interesowało mnie to. Odwróciłam się od nich i odeszłam kawałek dalej, (.) (W)wtedy usłyszałam parę słów (część przemowy) Semira skierowanych do tych dziewczyn. Mówił poważnie (,) ze zdenerwowaniem, by więcej mnie nie obrażały.” Nie musisz w kółko powtarzać, do kogo mówił Semir. Większość czytelników nie zapomina tego, co wydarzyło się ledwie zdanie wcześniej.

„Trwałam w przekonaniu (Myślałam/Byłam pewna), że odwiezie mnie pod dom Tom’a.” Dlaczego przed „a” jest apostrof? Gdyby był to Harry lub jakiekolwiek inne obcojęzyczne imię kończące się na „y” poprzedzone przez spółgłoskę, ale Tom… Dlaczego?

„Nadal nie mogłam wyrzucić choć na chwilę z pamięci feralny wieczór (feralnego wieczoru). Głupie dziewczyny, które (mi) dokopały mi, pewnie (właśnie/w tym momencie) wznosiły już za to toast.” Podkreślony wyraz to kolokwializm.

„Z początku (Początkowo) nie zauważyłam (zbędna spacja) , że nie zatrzymaliśmy się pod domem Tom’a.” Początkowo to tylko sugestia. Po prostu wygląda zgrabniej. O Tomie już mówiłam.

„Wysiadłam (zbędna spacja) , a wtedy przed sobą ujrzałam willę należącą do Semira.”

„- Wieczór się nie skończył, lecz dopiero zaczął – rzekł.” Rzekł. Pewnie zaraz pojawi się zaprawdę powiadam wam.

„Przełknęłam ślinę, nie bardzo wiedziałam (rozumiejąc) (,) o co mu chodzi. Jeśli zaciągnie mnie na jakąś imprezę (zbędna spacja) , to ukręcę mu łeb.” To jest zbędne, jak – dla przykładu – w zdaniu „Jeśli będzie padać, nie pójdziemy do parku”. Na upartego można by je tam wstawić, ale po co? Tylko utrudnię czytelnikowi odbiór. Zwróć jednak uwagę, we frazie „Jeśli biznes, to show-biznes.” jest ono konieczne.

„Już nie miałam ochoty na zabawy, wystarczy, że na przyjęciu urodzinowym zostałam zaatakowana, choć miałam lekką satysfakcję, że jako pierwsza spoliczkowałam jedną z nich.” Zdanie jest za długie. Zanim czytelnik do końca, zapomina, co było na początku. Podziel je na dwa (albo nawet i trzy) krótsze.

„Czułam jego gorące dłonie na moich biodrach, moje serce znów zaczęło szybko bić”… Swoim palcem swojej ręki pukam się w swoje czoło.

„Semir w jakiś sposób był tajemniczy, nie mogłam go rozszyfrować. Zawsze taki opanowany, miły dla mnie, choć on dobrze wie(dział?), że go nie kocham.” Podkreślona część jest bezsensowna.

„Walczy o moje uczucia, zależy mu na mnie. W pewien sposób to mnie kręciło, ale nie dawałam po sobie znać.” Czas albo teraźniejszy, albo przeszły. Zdecyduj się!

„Po raz kolejny Semir pokazał jaki jest ‘kochany’.” W języku polskim cudzysłów wygląda tak: „”.

„Nie mogłam mu odmówić, szczególnie (teraz), gdy czułam się trochę dziwnie po tych wyzwiskach (wciąż byłam wytrącona z równowagi tymi wszystkimi wyzwiskami/wydarzeniami tego wieczoru).”

„Godzinę (zbędna spacja) mogłam tu posiedzieć,(.) (W)wolałam (,) by Semir był zadowolony i nie groził Tom’owi, że go zapuszkuje (aresztem).”

„W salonie było ciemno, jedynie świeczki na stoliku paliły się (,) i oświetlały mały (oświetlając niewielki) kawałek pomieszczenia.”

„Spojrzałam na Semira, lecz on (ten) od razu pociągnął mnie w stronę salonu. Wiedziałam ,że zaplanował ten wieczór.” Przy przecinku spacja w złym miejscu.

„Uśmiechnęłam się do siebie, usiadłam (siadając) na kanapie. Miałam dziwne wrażenie (,) jakbym była tu po raz pierwszy, ale to tylko dlatego, że ciemność towarzyszyła.” Ich nicht verstehen du. (Przeszłam na niemiecki, bo nie mam pewności, czy wciąż jeszcze mówimy po polsku.)

„Semir usiadł obok mnie (zbędna spacja)  , po czym otworzył wino i nalał do literatek.”

„Jedną podał mnie (Gdy podawał mi jedną), spojrzałam mu w oczy. Nie mogłam oderwać się od niego (Kiedy zdążyła się do niego przytulić?), (.) (C)chciałam wiedzieć (,) czy on ma jakieś dziwne (niecne) zamiary, czy tylko (po prostu) jest taki miły. Upiłam pierwsze łyki (Upiwszy kilka łyków/pierwszy łyk), poczułam (,) jak przez gardło spływa słodka ciecz, której dawno już nie piłam (Nadmiar informacji.).  Wino wydawało się wręcz idealnie dobre, zasmakowało mi (Oczywistość, wynika z reszty zdania.). Opróżniłam (Opróżniwszy) cała literatkę (Ewentualnie, Po opróżnieniu całej literatki), wtedy zauważyłam, że Semir także (nie pozostawał w tyle/nie próżnował/za kołnierz nie wylewał/nie tracił czasu).”

„Coś mnie przyciągało do niego (przyciągało).”

„Nie chciałam sobie utrudniać (Czego?), rozluźniłam się i czekałam (,) co się (zbędna spacja) wydarzy. Nagle poczułam (,) jak jego wilgotne usta dotknęły moich.” Błee…

„Zamknęłam oczy i lekko rozchyliłam wargi, by mógł wsunąć swój język.” Podwójne błee…

„Obejmowaliśmy się na tyle mocno, złączeni (zbędna spacja) w pocałunku, zapomnieliśmy na chwilę o wszystkim.” To powinny być dwa zdania. Kropkę można postawić po mocno lub pocałunku.

„Namiętność (,) jaką mi dawał (zbędna spacja) (,) powodowała, że chciałam więcej i więcej.”

„Poczułam (,) jak Semir wsunął jedną dłoń pod moją bluzkę, a następnie odpiął stanik, po czym ściągnął go i rzucił za kanapę. Serce zabiło (Komu?) jeszcze mocniej, lecz nie przerywałam pocałunku, był zbyt cudowny i niepowtarzalny. Po  chwili Semir zakończył całowanie, lecz nie miał dość. Trzymał mnie nadal, nie chciał (,) bym uciekła, a ja nie chciałam (,) by to się zakończyło w tej chwili.”

„Tom nie potrafił tak całować, nawet nie umiał (chwycić mnie) delikatnie mnie chwycić.”

„Semir w pewnej chwili zaczął lizać mnie po szyi, (.) (C)cicho pojękiwałam, (zbędna spacja)  poddawałam (poddając) się jego pieszczotom. Poczułam ,że za chwilę dojdzie do czegoś, od czego się broniłam (Ich nicht verstehen du.) (zbędna spacja) . Nawet nie śniło mi się, że wyląduję z Semirem w łóżku i (na dodatek) całkowicie poddam mu się (całkowicie) dobrowolnie.”

„Poczułam się bezpieczna,(.) (W) w jakiś sposób powodował (sprawiał), że byłam spokojna i mogłam mu zaufać (ufałam mu).”

Rozdział 18

„Obudziwszy się ze snu (,) zauważyłam, że byłam przytulona do Semira.”

„Nasze nagie ciała przylegały do siebie, gorące, spocone. Uśmiechnęłam się do siebie, choć powinnam martwić się, co zrobić z tym wszystkim.” Z czym? Sprecyzuj. A napisz chociażby i: co zrobić z bałaganem, którym ostatnio stało się moje życie.

„Przespałam się z własnym mężem już drugi raz.” O Boże, jaki dramat.

„Polubiłam go, to było pewne.” To nie jest błąd w ścisłym tego słowa znaczeniu. Po prostu było jest tutaj zbędne. Bez niego zdanie wygląda zgrabniej.

„Szczególnie (po tym) (,) gdy zrozumiałam (,) co czuł.”

„Był w przekonaniu (przekonany), że pragnę go, a teraz… (tu powinna być spacja) gdy oboje poznaliśmy prawdę, wszystko się zmieniło.” Na Twoim miejscu gdy napisałabym z wielkiej litery, ale to kwestia interpretacji.

„Chciałabym go pokochać, ale nie wiedziałam (,) jak to zrobić.”

„Spojrzałam na niego, spał jeszcze.” Brak logicznego związku między zdaniami składowymi oraz niewłaściwy szyk wyrazów (jeszcze spał).

„Leżąc u jego boku (,) czułam się kimś wyjątkowym.”

„Moje myśli były mieszane” Przepraszam, myśli były JAKIE? Po prostu napisz, że dziewczyna miała mentlik w głowie i tyle.

„Ty mnie kochasz szczerze, a ja nie wiem (,) czego chcę – (tu powinna być spacja) pomyślałam (,) patrząc na niego.”

„Pogłaskałam go po policzku (,) robiąc to (jak) najdelikatniej.”

„Mogłam mu to przyznać, nie obawiałam się (zbędna spacja) , że przyzna sobie rację (nie rozumiem, co miałaś na myśli). Coś mnie do niego przyciągało (pewnie magnes). Przytuliłam się do Semira, lecz on (zbędna spacja) obudził się i objął mnie mocniej, a następnie pocałował (zbędna spacja) w czoło.”

„- Kochanie, jak się spało? – spytał (.)

- Cudownie – szepnęłam (.) w odpowiedzi” Nie odkrywaj Ameryki. Gdybym była Tobą, zmieniłaby szyk w pierwszym zdaniu na: Jak się spało, kochanie?

„Pogłaskał mnie po włosach (,) szepcząc ,że mnie bardzo kocha bez względu na to, co odwaliła Natalia.” Kolokwializm. Na dodatek wulgarny.

„Poddawałam się jego pieszczotom (,) cicho pomrukując zadowolona. Semir mnie przekręcił (w taki sposób) (a tutaj zbędna spacja do skasowania) , że znalazłam się pod nim. Pogłaskał, a następnie zaczęliśmy się całować.” Pogłaskał? Kogo? Co?

„Nie wiedziałam (,) co się ze mną stało.”

„Razem z Semirem przeprowadziłam poważną rozmowę”… Zdecyduj się. Albo: Przeprowadziłam z Semirem poważną rozmowę, albo: Razem z Semirem przeprowadziliśmy poważną rozmowę/porozmawialiśmy poważnie.

„Postanowiłam dać (mu) szansę, wierzyłam, że go pokocham.” Brak logicznego związku między zdaniami składowymi.

„Nie byłam obojętna, wysłuchałam go od początku do końca.” Pojęcia nie mam, co chciałaś przez to powiedzieć.

„Tamta Eliza, ostra i bezwzględna (,) przepadła.”

„Ze swojego domu miałam zabrać tylko przydatne rzeczy, a reszta miała zostać. Zgodziłam się (jeszcze jedna zbędna spacja) .”

„(Jeszcze) T(t)ego samego dnia uwinęłam się z przeprowadzką.”

„Letniego popołudnia czas leciał nam spokojnie.” O Boże… Przepraszam na chwilę, muszę napić się melisy. Dobra, posłuchaj mnie uważnie. Leciał użyte w tym konkretnym znaczeniu to kolejny kolokwializm, natomiast reszta… Letnie popołudnie mijało nam spokojnie. LETNIE. POPOŁUDNIE. MIJAŁO. NAM. SPOKOJNIE.

„Semir dobrze wiedział, że musiał mi dać (mi) trochę czasu.”

„W łóżku wszystko wyglądało inaczej. Zrobił mi dobrze, ale poza łóżkiem czułam jakbym stała przed nim naga.”

„Jeszcze nie mieliśmy okazji (razem) wyjeżdżać, bo ja uciekałam od niego w poszukiwaniu prawdy.” Nie wiem, o co chodzi.

 „- Gdzie chciałabyś ze mną spędzić ten cudowny czas? – spytał mnie (.)

- Sama nie wiem. Chyba nad morzem – odpowiedziałam (.)” Proszę, nie odkrywaj (znowu) Ameryki. Nie powtarzaj rzeczy, wynikających z kontekstu.

„Nie zaszkodził(by) by mi (ten/taki) wyjazd, gdyż i tak z Semirem byłam związana (z Semirem). Spałam z nim  (spacja do skasowania) , nie miałam już nic do stracenia. A przy nim czułabym się bezpieczna i pewna.” Przepraszam, jaka? Pewna – użyta w takiej formie – oznacza: godna zaufania. Czy na pewno o to Ci chodziło?

„- Co myślisz o Turcji? – spytał (.)

- Nigdy tam nie byłam – odpowiedziałam (oczywistość) (.)

- Tam pojedziemy – stwierdził (.)”

„Nie wiedziałam (,) jak mam się zachować jako żona i co powinnam robić.”

„- Od początku wiedziałem, że jesteś wspaniałą kobietą. Moim szczęściem. Moim skarbem – wyznał Semir (.)” Pomijając brak kropki, świetna kwestia!

„Semir był szczęśliwy, (.) (P)po raz pierwszy widziałam (,) jak jego zadowolenie tryskało ze wszystkich stron.” Nic nie kumam, jak powiedziała pewna żaba. Podkreślona część zdania jest bezsensowna.

„- Nie wiem co mam powiedzieć – rzekłam (.)” Archaizm. Wygląda sztucznie.

„Semir pocałował mnie i znów do siebie przytulił.” I znów odkryłaś Amerykę. No przecież nie przytulił jej do Toma!

Rozdział 22

„Przez (T)te kilka godzin spędziliśmy poza murami ohydnego domu, a raczej jego właścicielki. (O co chodzi z tą właścicielką? Przepraszam, nie rozumiem.) Poznałam parę całkiem ciekawych kątów tejże willi. (Przebywała poza budynkiem, a mimo to zdążyła gruntownie poznać go od środka. Logika.) Pomimo tego, że zrobiła na mnie ogromne wrażenie, to i tak nie zmieniła mego zdania. (Wiadomo, że nie cudzego. Wynika z kontekstu.)”

„Szczególnie z takimi lokatorami.” Ja napisałabym zwłaszcza, ale to wyłącznie kwestia gustu.

„Luciana chodziła za nami (,) obserwując każdy mój ruch, co mnie całkowicie wyprowadzało z równowagi.”

„Gdybym nadal była zła na Semira, gdybym nie czuła czegoś (nic) do niego (nie czuła), to bez wahania obrzuciłabym jego matkę błotem, a następnie opluła ją.” O to pisałam już wcześniej. O oczywistościach też. Gdybym nie czuła czegoś do niego brzmi niezgrabnie.

„Niestety musiałam się powstrzymywać, co było także trudnym zadaniem. Usiedliśmy w ogrodzie, by porozmawiać o swoich sprawach.” Znów odkrywasz Amerykę.

„Luciana denerwowała mnie coraz mocniej, a Hubert zamiast ją gdzieś wywlec, olewał to.” Potoczyzmy. Wszędzie potoczyzmy.

„Pomimo tego, że mnie zaakceptował, powinien chociaż dać trochę prywatności.” Logika umarła po raz kolejny. Co ma piernik do wiatraka!

„Rozumiałam, że dbała o wszystko (,) co miała, ale to było przesadne (była/już przesada).”

„- Wiesz… (tu powinna być spacja) Chciałabym wrócić do domu, albo do hotelu.”

„Uśmiechnęłam się, (.) (C)cieszyłam (się), że Hubert mnie polubił.”

„- Dobrze, ale jeśli będzie gorzej, to sama stąd wyjdę(,) bez twojej zgody (z twoją zgodą lub bez niej), i sama dojdę. (Dokąd?) Umiem o siebie zadbać – odrzekłam.” Odrzekłam brzmi raczej sztucznie.

„- To więc (W takim razie) musisz mnie pilnować(.) – (P)przytuliłam się do niego.” Tu mamy do czynienia z wtrącenia narracyjnym, a nie łącznikiem.

„Rozmyślałam nad tym (,) ile jeszcze będę musiała siedzieć w tym miejscu i znosić całą (tą) sytuację.”

„W salonie trwała (panowała) cisza.” Zwrot cisza trwała, odnosi się do przeszłości (w domyśle, cisza trwała nadal), tzn. w pomieszczeniu rozmawiano, lecz nagle zapadła cisza, która trwała i trwała, i trwała.

„Swoje spojrzenie przeniosłam (Spojrzałam/popatrzyłam) na kobietę,(.) (J)jej uśmiech był nieco sztuczny, jak(by) i wymuszony, ale pomyślałam, że (po prostu)  starała się być miła.” Po prostu to nie konieczność, a sugestia.

„Teściowa usiadła obok mnie, po czym przysunęła filiżankę (,) zachęcając, bym upiła z niej parę łyków. Nasypałam (Wsypałam) trzy łyżeczki cukru, a następnie przemieszałam (wymieszałam) (,) zastanawiając się (,) co (też) ona kombinuje (knuje).”

„- Nie wiedziałam, że pani też podaje do stołu. Melania tu pracuje i myślałam, że to ona mi zaparzyła kawę(.) – (N)nie wiedziałam jak jej odpowiedzieć, chyba po raz pierwszy zwątpiłam w to co mówię.” Znów wtrącenie narracyjne.

„Chyba mam prawo coś zrobić dla świeżej (mojej nowej) synowej.” Jak już wcześniej mówiłam, świeży może być twarożek. Co więcej, obawiam się, iż w tym konkretnym przypadku zaimek jest konieczny.

„W jej oczach przelewał (krył/czaił/skrywał/kłębił/wyraźnie rysował/cokolwiek byle nie przelewał) się fałsz, nienawiść, albo coś w rodzaju (podobnego do) potępienia.” W zdaniu stawiamy przecinek przed albo, jedynie gdy pojawia się więcej niż raz, np. Jutro albo pójdę do kina, albo do teatru, albo na narty.

„Podniosłam filiżankę i zbliżyłam ją do ust. Po chwili upiłam parę łyków(,) modląc się do Boga, by Semir przyszedł (wreszcie wrócił). Nie miałam ochoty rozmawiać z nią (Ani chybi z filiżanką. A tak w ogóle, powinno być: z nią rozmawiać.),(.) (O)obawiałam się kłótni.”

„- Pij, pij, a ja za chwilę przyjdę(.) – (W)wstała, po czym szybko zniknęła.” Wtrącenie narracyjne.

„- Za mocno przejmujesz się moją matką – odrzekł,(.) (P)pocałował mnie w usta (,) zachęcając (usiłując przekonać) do zmiany decyzji.” Wiesz, co myślę o odrzekł.

„Wolałam ją wypić, niż wysłuchiwać stękanie Luciany, że (wz)gardziłam jej uprzejmością.”

„Chwilami miałam ochotę uciec stąd i wrócić do Niemczech (Niemiec).” Niemczech to miejscownik (odpowiada na pytania z kim? z czym?). Tutaj potrzebny jest dopełniacz (kogo? czego?).

„Czułam się dziwnie, jakiś niepokój ogarnął mnie od wewnątrz (wewnętrzny niepokój).”

„Czemu myśli stawały się mocniejsze i dołujące (ponure/przygnębiające)? Czemu ciągle patrzę się za siebie i pilnuję, by nie dostać ogromnego ciosu w plecy.” Po pierwsze, myśli nie mogą być mocniejsze, po drugie… DLACZEGO!

„Bałam się cholernie (kolokwializm… i wulgaryzm) o samą siebie. Poczucie braku bezpieczeństwa powodował(o), że nikomu nie ufałam. Stawałam się coraz wrażliwsza (bardziej nadwrażliwa/drażliwa) i bojąca (lękliwa/zalękniona).”

„Luciana zachowywała się dość podejrzanie cicho.”

„Tego dnia miałam ochotę schować się pod ziemię, tym bardziej jak uczucia wymiotne brały przewagę (zwłaszcza gdy mdłości przybierały na sile), a mój stan psychiczny się pogarszał.”

„Widziałam (koszącego trawę) Huberta, który kosił trawę, oraz Lucianę,(.) (Z)znowu obcinała kwiaty i układała je w jakiś większy bukiet.”

…„odskoczyłam od niego (,) przylegając do ściany.”

„- Co się dzieje? – spytał, a następnie podszedł bliżej mnie (zbliżając się) (.) – Nie bój się.”

„(Moje) (s)Serce (oszalało) zaczęło szaleć,(.) (C)czułam, że za chwilę przebije mi klatkę piersiową. Semir wyglądał na zaniepokojonego, lecz coś mi mówiło (miałam przeczucie/przeczyówałam) , że on miał dziwny plan co do mnie (coś planował). (Osunęłam się) Po ścianie zjechałam siadając na podłogę. Skuliłam się i czekałam na to co (miało) wydarzy(ć) się dalej. Wielki (N)natłok myśli pogrążał (przytłaczał) mnie,(.) (C)czułam, że już po mnie.”

„- Zostaw mnie, błagam. Nic złego nie zrobiłam(.) – (C)coś przemawiało przeze mnie.” Ze zdania wynika, że bohaterka została opętana przez złego ducha. Czy na pewno o to Ci chodziło?

„Nie płakałam (rozpłakałam/rozszlochałam się), lecz coś we (wewnątrz) mnie (coś) płakało (łkało). Drżałam w strachu (,) jak uwięziona dziewczyn(k)a (więziona) przez dręczyciela (oprawcę?). (Ewentualnie: jak uwięziona przez dręczyciela dziewczynka.)

- Eliza (Elizo?), czemu się tak zachowujesz? Kotku, powiedz mi (,) co się dzieje – rzekł.” A wtedy rzekł: Zaprawdę powiadam wam…

Podsumowanie

Gdybyś była nieletnia, poradziłabym Ci, abyś udała się do swojego nauczyciela języka polskiego  z prośbą o skierowanie do poradni pedagogiczno-psychologicznej w celu przebadania pod kątem dysleksji oraz innych zaburzeń. Nie, to wcale nie jest obelga. Sama mam dysortografię i dysgrafię, a od pierwszej klasy gimnazjum do osiągnięcia pełnoletności regularnie uczęszczałam na terapię, więc wiem, o czym mówię. Naprawdę myślę, że możesz mieć jakieś problemy, jednak nie wszystko należy na nie zwalać.

Po pierwsze, jesteś leń. Czy przed publikacją chociaż raz przeczytałaś to, co napisałaś? Gdybyś to zrobiła, z pewnością sama wyłapałabyś wiele błędów, jak choćby spacje w niewłaściwych miejscach czy brakujące kropki. Doprawdy, publikacja tekstu w takim stanie to wyraz brak szacunku dla czytelnika! Jeśli tak bardzo nie chce Ci się samodzielnie sprawdzać rozdziałów, rozejrzyj się za betą.

Po drugie,  prawdopodobnie pochodzisz z południa polski. Być może z województwa lubelskiego lub mazowieckiego. Dlaczego tek myślę? Z powodu… specyficznego szyku wyrazów w zdaniu. W pierwszych notkach widać go aż nazbyt wyraźnie. Bardzo często składnia była tak dziwaczna, że zamiast czytać, zmuszona byłam zgadywać, co mogłaś mieć na myśli. Na szczęście wraz z każdym rozdziałem używany przez Ciebie język odrobinkę zbliża się do czegoś, co możemy nazwać „standardowym językiem polskim”. Niestety, tylko odrobinkę.

Najlepsze, co możesz zrobić dla swojego stylu, to kupić trzy podręczniki do języka polskiego – dla IV, V oraz VI klasy podstawówki – i przeczytać je od deski do deski. Wybacz, ale błędy robisz już przy odmianie przez przypadki. Masz kłopoty z gramatyką i interpunkcją (o logice nie wspominając), przekręcasz związki frazeologiczne, używasz wyrazów w niewłaściwym znaczeniu. O dziwo, całkiem nieźle radzisz sobie z ortografią, więc mimo wszystko przyznam Ci punkt.

Pamiętaj jednak, język prosty to nie to samo co język niepoprawny. Prosty język to przede wszystkim język zrozumiały.

1/10

Przeszukanie kieszeni:

Niestety, nie tylko szablon, lecz również dodatki gruntownie zmieniłaś.

0/10

Indywidualizm:

Bardzo się ucieszyłam, gdy przeczytałam, że mam do czynienia fanfikiem bazujący na niemieckim serialu akcji. „Oho, coś nowego” – pomyślałam. Niestety, chociaż miałaś kilka niezłych pomysłów, zamiast w sensację i kryminał, postanowiłaś pójść w melodramat. Schwarzcharakter konkurujący z bohaterem o serce bohaterki, zazdrosne dziewczyny, toksyczna teściowa – to wszystko już było. Jednak starasz się podać znane danie w nowym sosie, co zaliczam Ci na plus.

4/7

Wyrok:

Postanowiłam przyznać Ci trzy dodatkowe punkty, jeden za kompozycję literacką pierwszego sezonu, dwa za wytrwałość. Większość ludzi, gdyby miała takie trudności z pisaniem jak Ty, już dawno by się poddała.

3/5

20/72 – Co najmniej 20 lat

Ocena szkolna: dopuszczający (2)

Zazwyczaj Maera Fey obeszłaby się z recenzją delikatniej, jednak tym razem po prostu zgniata ją w kulkę i wyrzuca za okno. Jest zbyt wściekła, aby przejmować się, w jakim stanie tekst dotrze do petentki.