"Kiedy znajdziemy się na zakręcie..."

Muzyka

Clouds, z kartonem pod pachą i smyczą w dłoni zamknęła drzwi od gabinetu. Gwiazdka zaskamlała, dlatego Maleństwo pochyliło się nad nią.

- Cii, już dobrze. Idziemy do domu, tak? Do domu. – Ostatnie zdanie powiedziała z niesmakiem. – Ale musisz być cichutko.

Po chwili wstała i ruszyła w stronę schodów. Jednak, gdy przechodziła koło gabinetu Niewidzialnej, wilczur zaczął głośno szczekać, jak gdyby wołał: „Zobaczcie, co ona robi! Nie pozwólcie jej na to!”. En wytknęła głowę zza drzwi, spoglądając uśmiechnięta na Clo.

- A Gwiazdka jak zwykle robi rabab... – urwała, spoglądając na karton, trzymany przez Maleństwo. – Co to jest?

Niewidzialna podeszła do niej i spróbowała zajrzeć do środka, jednak ramię zakryło kilka szkiców, ołówki, temperówkę, gumkę, kredki oraz zdjęcia w oprawce. Pies znów zaszczekał.

- Clouds... – mruknęła, pochmurniejąc. – Co Ty chcesz zrobić?

Muszka spuściła wzrok. W tym samym momencie na korytarzu pojawiła się Idi oraz Nilka.

- Co tam, dziewoje? – zagadnęła dziarsko Idariale, podchodząc do obu dziewczyn. – Co tam masz, Clo?

Ale Clo milczała, stojąc z opuszczoną głową tak, by nie widać było zaszklonych oczu. Chciała to zrobić bez większego hałasu. A tu, masz! Wanilia momentalnie wyjęła różdżkę i wysłała dwa patronusy na wyższe piętra. Mróweczka zaś chwyciła za brzegi pudła, rozumiejąc, co chce zrobić młodsza.

- Nigdzie nie idziesz, słyszysz? – wysyczała. Chwilę później pojawiła się Smile, Nersi i Maera. Kolana najmłodszej ugięły się. Tylko nie to, błagam...

- Nie możesz! – krzyknęła Nersi. Była smutna na twarzy. – Nie możesz, rozumiesz?! Nie możesz nas zostawić! Nie możesz, nie możesz, nie możesz!

A więc już wszystko wiedzą. Pewnie Wanilia wysłała im wiadomość. Clo gorzko pożałowała, że nie teleportowała się z gabinetu do domu. Byłoby łatwiej. A teraz...

- Nie... – wyjęczała łamiącym się głosem. Na nic innego nie było jej stać.

- Nie możesz odejść! – krzyknęły wszystkie dziewczyny, stając rzędem przed Clouds. Tylko Nilka stała gdzieś z tyłu. Uśmiechnęła się markotnie do młodszej, wzruszając ramionami.

- Dziewczyny, przepuście mnie – powiedziała pewniej, rozpychając strażniczki na tyle mocno, by mogła przejść. Żadna się nie ruszyła. – Ja wcale nie żartuje, a jakoś nie mam specjalnej ochoty miotnąć w Was jakimś zaklęciem. Poza tym... Chce się pożegnać z Wami, jak należy.

Dopiero ostatnie zdanie poruszyło dziewczyny na tyle, by rozstąpiły się. Clo doszła do Wanilii i odwróciła się przodem do reszty.

- Przepraszam, że robię to tak nagle, ale muszę. Przestałam pisać oceny, a jeśli już, to bez cienia entuzjazmu. Po prostu już nie potrafię. A teraz pozwólcie, że pożegnam się z każdym z osobna.

Nersi, mój kochany Świstaczku. Wiesz, że jesteś dla mnie ważna. Lubiłam rozmowy z Tobą, niezależnie, czego dotyczyły. Cieszę się, że miałam okazję poznać kogoś tak pozytywnie nastawionego, jak Ty. Chciałam Ci podziękować za wszystkie Twoje rady, za to, że byłaś.

Idariale, chociaż nie zbyt często się spotykałyśmy, z Tobą też mocno się zżyłam. Ciebie po prostu nie da się nie lubić! Dzięki za całokształt, Mróweczko.

En, Tobie chciałabym podziękować za rozmowy, które, szczerze mówiąc, wiele wniosły do mojego życia. Dzięki za to, że zawsze, gdy Cię potrzebowałam byłaś.

Smile, Uśmieszku kochany, Ty wiesz, za co Ci dziękuję. Mam nadzieję, że zdobędę trochę czasu i zrobię to co powinnam.

Maero Fey, nie miałam okazji z Tobą porozmawiać, ale gdzieś w głębi duszy wiem, że bym Cię polubiła.

Wadero, wiedz, że jestem Ci bardzo, bardzo wdzięczna za to, że pozwoliłaś mi uczestniczyć w tworzeniu nowego Gaola. Była to dla mnie ogromna szansa, którą (tak mi się wydaje) wykorzystałam, jak tylko potrafiłam.

I... Jeśli to przeczytasz, Ihtirze. Wiedz, że byłeś dla mnie niczym starszy brat, którego nigdy nie miałam. Nasze małe kłótnie... Za to chciałam Cię przeprosić. Bo byłam wobec Ciebie niekiedy chamska. Mam nadzieję, że mi wybaczysz, mimo wszystko.

No i przede wszystkim, Wanilio. Jesteś dla mnie jak siostra i wiem, że Tobie muszę podziękować najbardziej. Za nasze rozmowy, za to, że potrafiłaś mnie rozbawić w chwili, gdy byłam smutna. Za to, iż pozwoliłaś mi tak bardzo zaangażować się w Gaol, za to także. Ale wiedz, że nie pozbędziesz się mnie tak szybko. Będę natrętna jak komar, zobaczysz. I obiecuję Ci, że jeszcze mnie tu zobaczysz.

I jeszcze jedno. Nie możecie się poddać! Dotarło? Nie macie prawa. Poza tym, ja zawsze jestem i możecie do mnie walić drzwiami i oknami. No, to chyba koniec. A teraz... Do zobaczenia – mruknęła już zapłakana Clo zbiegając po schodach. Zatrzymała się przed bramą.

A jej oczy, w których zaschły łzy, straciły dwie iskierki. Usta przestały się uśmiechać, ręce opadły. „...Co z nami będzie...” zanuciła, odchodząc w nieznane.