[131] Wniosek: czwarte-insygnium

Leksa weszła do budynku, rozglądając się trwożnie dookoła. Mimo że wiedziała, iż nie ma się czego bać, nie potrafiła oprzeć się swojej wrodzonej nieśmiałości. W ręku nerwowo miętosiła kartkę z nowymi wytycznymi co do formy ocen, nie bardzo wiedząc, co należy zrobić. I jak. Rozjerzała się bezradnie dookoła, jednak żadna ze ścian nie wykazywała chęci pomocy. Westchnęła, po czym skierowała się do bloku więźniów.

Chciała porozmawiać z więźniem, jednak okazało się, że spał.

Rozgrzeszając samą siebie, mruknęła:

- Jak to możliwe, że ten wniosek tyle czekał?

Rozpatrujący wniosek: Leksa Willin

Więzień: As-t-modeusz [czwarte-insygnium]

Blok pierwszy

Zacznę może od adresu. Bardzo krótki, po polsku i nie zawiera polskich znaków. Po prostu żyć, nie umierać! Bardzo mi się podoba. Intrygujący. Schludny, od razu naprowadza na temat bloga, dużo obiecuje. Mam nadzieję, że sprostasz jego wymaganiom.

Dalej belka - sarkastyczny tytuł, który nie do końca jest cytatem. I to mnie cieszy. Ach, przyszła mi do głowy pewna myśl. Zamiast “Wiesz, że jesteś Polakiem[...]” mogłoby być “Wiesz, że jesteś w Polsce”. Moim zdaniem to drugie byłoby bardziej trafne, bo Polakiem można być i w USA, gdzie nawet jeśli stereotypowo Polacy są złodziejami, to wszystkim nacjom obrywa się po równo. 

Szablon podoba mi się, jest estetyczny, dobrze skomponowany, niegryząca kolorystyka. Widać, że był robiony pod Twój blog. Rysunek też jest robiony na zamówienie(lub przez Ciebie), czy też wzięłaś jakiś losowy obrazek z dA? Podoba mi się kreska, twarze są takie… z charakterem. Tyle. Napis o hipogryfie jest strzałem w dziesiątkę, a drugi jest li i nynie krótką informacją o tematyce bloga.

Patrząc na całokształt szablonu, przychodzi mi do głowy jeszcze jedna rzecz: Na moim 9:16 ekranie nagłówek jest bardzo wąski. Sprawia wrażenie nieco onieśmielonego, jakby bał się być nieco większym… Myślę, że gdyby ta czerwona tekstura zajęła nieco miejsca bo bokach, nie zaszkodziłoby to szablonowi. Ale to tylko taka subiektywna sugestia, na nic nie narzekam.

Poza tym, nieco przeszkadza mi fakt, że na stronie wyświetla się parę rozdziałów, a z każdego jest udostępniony tylko sam początek… Wiem, że postęp itd., ale mimo wszystko bloga lepiej przegląda się, kiedy notki ustawione są w tradycyjny sposób.

Niewiele masz w menu. 

Strona główna do usunięcia, w końcu wystarczy kliknąć w nagłówek. 

O opowiadaniu - zwięźle, krótko i na temat.

Rozdziały - wszystko w porządku, chociaż mogłaby być większa interlinia, bo nieco wchodzą na siebie poszczególne tytuły. 

Linki - dobrze uporządkowane, jak dla mnie wszystko w porządku.

I jeszcze link do rysunku na dA, można by było przenieść go do stópki. Nie wiem czemu, ale tam bardziej by pasował według mnie. Może po prostu się czepiam.

Szkoda, że nie ma nic o Tobie, musiałam sprawdzić inne Twoje blogi, by dowiedzieć się chociaż, że jednak jesteś dziewczyną, a nie chłopakiem, co wynika z nicku.

Niżej powiadomienie o regularności - a raczej jej braku - w dodawaniu rozdziałów. Dobrze by było, gdyby ta informacja znalazła się nieco wyżej.

Obserwatorzy - jak zwykle jest to ramka psująca estetykę bloga. Szkoda - mało kto wie, że można w swoim kokpicie dodać blog do obserwowanych, no i widziałam kiedyś blog, gdzie estetycznie zalinkowano wyskakujące okienko z obserwowanymi. Bywa przydatne, wiesz.

Poza tym jeszcze całkiem nie na miejscu button, który budzi we mnie zupełnie negatywne uczucia. Radziłabym Ci go usunąć, bo odstrasza i obraża.

Ogólne wrażenia - bardzo na plus. Podoba mi się to, co widzę, a widzę że nie reprezentujesz swoim blogiem patetyzmu, który jest teraz wszechobecny. Wyczuwam sarkastyczne podejście i bardzo mnie to cieszy. Nie ma to jak dobra satyra!

Nie do końca raduje mnie fakt, że łączysz sprawę Insygniów Śmierci (bo to do nich się odwołujesz, czyż nie?) i polskiej szkoły magii. Nie do końca ma to sens według mnie - nawet, jeśli hipotetyczne Insygnium istnieje, to prawdopodobnie znajdowałoby się w Anglii. Albo w Albanii, za sprawą Toma. Polska jest raczej mało prawdopodobna, już nawet Rosja by się bardziej nadawała według mnie. Ale to nic, wierzę, że da się to jakoś wprawnie wytłumaczyć i mam nadzieję, że Ty to uczyniłaś.

blok drugi

Masz dziewiętnaście rozdziałów “głównych” i dwa poboczne. Całkiem sporo - liczę, że będą też miały jakąś w miarę racjonalną długość. Mam nadzieję, że czytając je w takiej właśnie kolejności, nie zabłądzę. Poza tym, nie ma prologu. Żadna strata, jako potencjalny czytelnik i tak jestem wystarczająco zachęcona do bardziej szczegółowego zapoznania się z Twoją twórczością.

01. Nie gonię za złotem, jestem tylko pałkarzem

Pierwszy rozdział ma siedem stron, już się cieszę.

Nieodpowiednio użyłaś słowa “biogram”. 

Na łacinie uczy się przedstawiania się? Serio? Mam łacinę co prawda dopiero od dwóch tygodni, jednak na naukę użytkowej części języka raczej się nie zapowiada. Na razie kujemy akcenty, alfabet, i słowa, które nie mają sensu. Później pewnie jeszcze dojdzie gramatyka. Ale jak powiedział nasz nauczyciel Reynevan, kawy zamówić nie zamówimy.

Paulus kojarzy mi się z Binnsem z oryginalnej sagi. Tam był opisany zupełnie inaczej, ale i tak wydają się być podobni.

Bardzo podoba mi się rozmowa chłopaków, a raczej podoba mi się jej realistyczność. Gdyby ktoś tak przeklinał obok mnie, odsunęłabym się z niesmakiem, ale tutaj wydaje mi się ona na miejscu.

Kim jest Olaf? 

Soboń wypowiada się jak kalka Malfoya, serio. 

02. Sowa Kurriri dała na wstrzymanie

Czemu akurat matka miałaby wyposażać Olafa w wychowanie? Ojciec to już nie może? Gorszy jakiś?

Poza tym, mamy już pięć dobrze zarysowanych męskich postaci… Co z jakimiś dziewczynami?

Więc tak wprowadziłaś owe czwarte insygnium. Moim zdaniem Ignacy za łatwo w nie uwierzył.

Średnio oryginalny opis szkoły, a może raczej jej kreacja. Niby taka inna, ale jednak zdecydowanie za bardzo podobna do Hogwartu. A co z innymi szkołami? Durmstrangiem? Beauxbatons? Naprawdę nie stać Cię na coś oryginalnie polskiego?

Ten rozdział podobał mi się już nieco mniej.

03. Przecież to Angol!

Ciekawa teoria spiskowa. Nie wpadłabym na to.

Piątek? To ostatnie dwa rozdziały, takie spore skądinąd, były jednego dnia? Trochę wolno…

W jednym akapicie wspominasz dwie różne osoby, które jeszcze się zupełnie nie pojawiły. Moim zdaniem to trochę za dużo i za szybko.

Minister Magicznego Szkolnictwa? Ja wiem, że w Polszy to biurokracji tyle, panie, biurokracja, ale nie uważasz, że to lekka przesada? Jest jedno ministerstwo magiczne na jeden kraj. Ew. inna nazwa, bo trudno, żeby cały świat posługiwał się jedną nomenklaturą.

Naprawdę? Miodowe Królestwo w Polsce? To nie jest sieć sklepów, tylko jedna cukiernia w Hogsmeade!

04. Zapamiętaj tę radę, Niko

Alchemia… Czym się różni alchemia od eliksirów?

Przemowa Pomorskiego bardzo kojarzy mi sią z tą Snape’a z pierwszej części.

Nie no, trochę przesadzasz. Do narodu Polaków należy około 60 mln. dusz. Można założyć, że 29 mln. to kobiety… I ŻADNA z nich Twoim zdaniem nie potrafi chodzić w sposób charakterystyczny dla arystokracji? Ja wiem, że Anglia słynie ze swoich tradycji, ale nieco za bardzo trzymasz się stereotypów, bądź robisz to zbyt nieumiejętnie.

Idalia wydaje się być podobna do profesor Trelawney. Ta druga była bardzo wyrazistą postacią, a Ty kreujesz Idalię z podobnymi założeniami.

Wprowadzasz dużo postaci kobiet, ale tylko z imienia - na razie pamiętam nynie Emilkę.

Na koniec coś, co chyba miało być dramatycznym zakończeniem, ale wypadło dosyć nudno. Przechodzę do następnego rozdziału…

05. Strzeżcie się Imperatywu Klasówkowego

Podoba mi się pomysł na ubożęta, chociaż oczywiście - musiałaś je porównać do skrzatów i odnieść się do oryginalnej sagi.

Oficjalnie zmieniam zdanie co do Idalii. Tym krótkim dialogiem całkowicie mnie kupiłaś.

Hmm… tak mnie zaczęło zastanawiać… Skąd Niko zna polski tak dobrze?

No i bohaterowie zachowują się, jakby byli coraz młodsi. Pierwszy dialog był mocny, dużo przekleństw, bardzo pasował do przeciętnych licealistów - a teraz mają coraz bardziej infantylne pomysły, rozmowy i słownictwo.

Poza tym, zupełnie nie rozumiem sensu pojawienia się na samym początku rozdziału wspomnienia, które niby było snem. Wszyscy czarodzieje mają mniej więcej podobne dzieciństwo, w każdym razie czarodzieje z mugolskich rodzin. W żadnej z późniejszych siedmiu stron tegoż rozdziału nie ma odwołania do treści snu, więc na tę chwilę jest on zupełnie zbędny.

06. Renifery żyją bardziej na północy

Podoba mi się rysunek w dzienniku, chociaż nie do końca go rozumiem. Jest słabo czytelny i mało widoczny.

Skąd w pokoju znalazł się muł? Ja rozumiem, że bałagan, ale to nie są raczej synonimy.

Nie do końca subtelnie wprowadziłaś temat polityki i władz polskich czarodziejów, niemniej jednak podoba mi się to, co nawymyślałaś w tym temacie.

Czemu jak czarodzieje, to od razu muszą trenować quidditcha? Wiem, że to jedyny sport czarodziejów, ale wszystko wprowadzasz w miarę mało oryginalnie.

07. Opowieść o trzech głupich braciach i czwartym, co się wycwanił

Moim zdaniem zdecydowanie za dużo mugoli ma tu pojęcie o czarodziejach. No wiesz, tajemnica najwyższej wagi, Confundusy, te rzeczy…

Nieco bardziej podoba mi się sposób, w jaki mimochodem wprowadzasz główny wątek. Nawet, jeżeli Malfoy, pardon, Soboń gdzieś tam się tłucze po zamku z podejrzanymi osobistościami.

Pomysł na napisanie baśni na nowo był przedni. Szkoda tylko, że oryginalna opowieść o trzech braciach była piękna, napisana z pewną dozą polotu i miała pointę, która dla mnie była czymś na skraju katharsis. Twoja wersja legendy jest napisana po łebkach i nic z niej nie wynika. Poza chwałą nacjonalizmu, najwyżej.

08. Na tropie Insygnium z księdzem Koszulą

Nie podoba mi się liniowość tej fabuły - wszystko kręci się wokół czwartego insygnium, a wszyscy się poddają temu zdecydowanie za łatwo. Jeśli tak lubisz kopiować Hogwart i panią Rowling, to zwrócę Twoją uwagę na jeden fakt - Harry, Ron i Hermiona do końca mieli wątpliwości, czy Insygnia istnieją i czy powinni ich szukać. Baśnie i legendy wolą pozostać li i nynie baśniami i legendami.

Oczywiście, nie mogło zabraknąć księdza, który jest “tym dobrym”. To nawet nie jest śmieszne ani karykaturalne, ale po prostu smutne. Śmieszny (i sympatyczny) natomiast jest sam ksiądz, który jako postać bardzo mi się spodobał i podoba mi się to, jak Feliks robi się coraz bardziej wyrazistą osobą.

09. Nie taki Niemiec straszny, jak go malują

Czy Catherine musi sprawiać wrażenie kopii Fleur od samego początku? Nawet mówi w taki sam sposób!

Zupełnie nie podoba mi się fakt, że Twój Niemiec mówi “bitte” do swojego kolegi. Mógłby go szturchnąć. Mógłby przekląć. Ale osiemnastolatek mówiący “proszę”? To nie pasuje.

Nie wiem… Wcześniej chyba jakoś to przegapiłam, ale dopiero w tym rozdziale zdałam sobie sprawę, że nasi główni bohaterowie chodzą do klasy “A”.

Znowu atakujesz mnie chmarą żeńskich imion i nazwisk, których nijak nie potrafię zidentyfikować i niechybnie lada chwila zupełnie o nich zapomnę.

Aryjski młodzieniec? Mam nadzieję, że wiesz, w jakim stopniu jest to określenie błędne i jakie głupstwa paplał Hitler w “Swojej Wojnie”. Ariowie to grupa językowa z Azji, względnie wszyscy Indoeuropejczycy. Skoro już tak odwołujesz się do hitlerowskiej definicji Ariów, to należałoby wspomnieć, że należy ona do Hitlera jedynie.

Rozmowa pomiędzy Gerdem i Samem jest absurdalna. Nie mam pojęcia, skąd się wzięły motywy Sama, nie mam pojęcia, o czym gada Gerd. To jest po prostu nienaturalne.

10. Nic dziwnego, że nie chcą jej w Proroku Codziennym

Znowu porównujesz Łukowiec do Hogwartu. Mogłabyś uciąć tę pępowinę z Anglią - nic, o czym piszesz, nie wymaga natychmiastowych odwoływań do oryginalnej sagi. Czytelnik sam będzie w stanie porównać obydwie szkoły magii.

Druella jest wykapaną Ritą Skeeter. Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie to boli.

Podoba mi się rozmowa o polityce, jest nawet całkiem sensowna.

11. Za bardzo mi schlebiasz, Chrątaju

Soboń to jakiś nieudacznik… Po co w ogóle on się sili na jakieś groźby? Bardzo przypomina Malfoya.

Zachowanie Agnieszki jest bardzo irracjonalne, zupełnie nieprawdopodne. Albo chce poderwać Niko i ma takie umiejętności jak Eska w stosunku do Bolina, albo ja już nie wiem. 

Podoba mi się przybliżenie historii Ubożąt, jednak moim zdaniem jest ona nieco pozbawiona sensu. Czcili ich jak bogów, bo opiekowali się domami, czyli sprzątali i tak dalej?

Blondyn… O kim mówiło to ubożę? O Gerdzie? Czy o Soboniu? Nie mam zielonego pojęcia.

To malowidło jest świetne. Do tej pory przyswajałam je sobie mimochodem, ale naprawdę bardzo podoba mi się ta koncepcja - zwłaszcza te wszystkie sceny rozgrywające się nań, które są nieco absurdalne, jednak z pewnością są genialne.

Uszło im zdecydowanie za łatwo… I co tam, u licha, robił nauczyciel astronomii?

12. Wszystkie gratulacje należą się konikowi

Scena z Druellą wypadła całkiem dobrze, ale mimo wszystko mam wrażenie, że obcuję z Ritą z jej czasów szkolnych.

Konie w Bieszczadach są zupełnie naturalnym zjawiskiem. Począwszy od tego, że dużo turystów i koniarzy tam przyjeżdża, by zażyć czasu sam na sam z naturą i własnym zwierzęciem, a skończywszy na tym, że zawsze się trafi paru rolników, którzy kuni używają. W końcu to wschód.

Jakoś dziwnie rozchodzą się plotki w tej szkole… Wszyscy o wszystkim wiedzą, ale córka dyrektora nie wie na przykład nic.

13. Dom, w którym nikt nie jest mile widziany

Ech, a na początku myślałam, że ten rudy to Ron. Kiedy wymienili swoje nazwiska, zmieniłam zdanie, ale… jeden z nich nazywa się Harry? Ciekawe… Zaintrygowałaś mnie.

Wystrój pomieszczenia z jakiegoś powodu skojarzył mi się ze Skyrimem. Nie wiem, co do ma do rzeczy, ale mi się skojarzył. Głównie myślę tu o quescie “Blood on the Ice”.

Hmmm… A tak właściwie, to czy nasza wesoła gromadka nie powinna uczyć się na na przykład polski odpowiednik owutemów? W końcu ma się te osiemnaście lat, koniec edukacji… Czy nie powinno dziać się coś więcej niż zwyczajowe egzaminy pod koniec roku szkolnego?

Zakończenie rozdziału całkiem sensowne, klimatyczne. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu na myśl o minie Feliksa i procesów myślowych Niko.

14. To może być bieszczadzki suojelusenkeli

Ciekawa postać ten Klaudiusz, skojarzył mi się trochę z Fennem i Codringherem z Wiedźmina. Pewnie przez profesję. Dziwne ma trochę poczucie humoru, skoro uważa, że dzwonek to drzwi to taki śmieszny narządź… Gość owego Klaudiusza również wydaje się być ciekawą osobistością (jego tekst o więzieniu mnie powalił). Tylko trochę dziwnie alfabet zagina - w języku polskim nie ma litery “v”. A nawet, gdyby była, to w większości języków od łaciny począwszy czyta się ją jak “w”. Tak więc, o ile doceniam Twój zabieg stylistyczny, to z używaniem litery “v” nie do końca trafiłaś moim zdaniem.

Nie rozumiem o co chodzi z zagubionym “półtorem kroku”.

Zupełnie nie ogarniam tej całej intrygi. Nie trzyma się kupy. Robi się niebezpiecznie? Wszyscy nieco za bardzo w to wierzą, a brakuje owej wierze jakiejś wiarygodności.

Kończąc czytać rozdział, nie mam pojęcia, skąd Ci się wziął taki tytuł…

15. Festiwal Nieszczęć trwa w najlepsze

Bardzo podoba mi się kwestia podrobionego wypracowania, jest paranoicznie i przyjemnie się czyta.

Potem trochę gorzej - pielęgniarka wydaje się być bardzo podobna do tej z Hogwartu, a wypadek na miotle kontrolowanej przez kogoś to wypisz-wymaluj pierwsza część Harry’ego Pottera. To znaczy, nawet jeżeli takie wypadki zdarzają się relatywnie często w świecie czarodziejów, to i tak nie wysiliłaś się za bardzo.

Rozmowa trzech Feliksów wypadła świetnie.

Z drugiej zaś strony, nieco przesadzasz z tymi symbolami Czwartego Insygnium: wszystko utrzymane w jak najściślejszej tajemnicy, nadchodzi nowa era, szkoła została przejęta przez Anglików… A ktoś wymyka się do lasu i rysuje znaki mogące wyjawić każdemu w miarę uważnemu obserwatorowi istotę sprawy.

Czyli to chyba jednak ten Harry i ten Ron. Myśli Harry’ego wydają mi się nie do końca harrypotterowe, ale to może dlatego, że w ogóle nie jestem w stanie zwizualizować sobie starego Harry’ego. 

Poza tym, zaczęłaś pisać o polityce, ale nic z tego za bardzo nie wynikło. O Makarym napisałaś tylko powierzchownie i nic o nim nie wiem, równie dobrze mogłabym nic nie przeczytać. 

Cała ta sprawa z wypożyczaniem aurorów wydaje się mi być jakaś dziwna. Z tego co kojarzę, żaden kraj nie pożycza innemu policji (mówiąc o mugolach), nie ważne jak owa policja byłaby elitarna. Kiedy w Wielkiej Brytanii wszystko się waliło i paliło, nawet najmniejszy czarodziej nie przyjechał z zagranicy, by pomóc.

16. Sekretnie tajna kryptoorganizacja i całusy na dzień dobry

Konrad ma takie same awersje jak mój brat… Ja tam zupełnie tego nie rozumiem, ludzie komplikują swoje życie niepotrzebnie.

Jakoś średnio jestem w stanie wyobrazić sobie płaskorzeźbę, która odwraca głowę. Głównie dlatego, że płaskorzeźba jest płaska. Dwuwymiarowa. Ewentualnie taka płaskorzeźba mogłaby głowę przekręcić - w stronę ramienia, po płaszczyźnie ściany.

Godna Zaufania Dwudziestka wygląda mi jak jakiś zalążek Gwardii Dumbledore’a. Nawet nazywa się podobnie.

W ogóle, zupełnie pozbawionym sensu jest ten spęd uczniowski. Feliks i Niko zebrali osiemnaście osób, żeby powiedzieć, że nic nie wiedzą - bo nic nie wiedzą - żeby owa grupa mogła razem nic nie wiedzieć. Na to wszystko jest wampir, który ma jakiś dziwny związek z fabułą, w każdym razie ja owego związku nie widzę.

Poza tym, zebranie na raz dwudziestu osób bez jakiegoś większego sensu musiało być bardzo skomplikowane. Żeby zebrać paru znajomych do kina albo na inszą imprezę, to muszę miesiąc łazić, a i tak połowa nie przyjdzie, a nasza wesoła gromadka zdołała zebrać tyle osób na ostatnią chwilę, nie wyjaśniając im nawet celu tegoż spotkania.

17. To, czego nie usłyszała Druella Rosier

“Sir” to angielski tytuł szlachetny bądź angielski zwrot grzecznościowy. Zasugerowałabym, żebyś zamiast tegoż określenia używała terminu “proszę pana” - nie sprawia wrażenia próby lansu na Anglię (a jest to zabieg stosowany w wielu książkach i tłumaczeniach) i jest bardziej poprawny językowo.

Na początku rozmowy o polityce miałam wrażenie, że intryga jest dosyć powierzchowna, grubymi nićmi szyta. Nadal tak uważam, jeśli chodzi o pierwszą połowę owej rozmowy, ale ten fragment, w którym Rosier tłumaczy, dlaczego podjął takie, a nie inne decyzje (względem plotek) to według mnie mistrzostwo. Takie sceny pisze się niezwykle trudno.

18. Poliglota znowu triumfuje

Feliksowi odbija coraz bardziej, zaczyna mnie zastanawiać, czy to nie skutek jakiegoś zaklęcia. Z resztą, wszystkim chyba po trochu odbija, począwszy od Gerda, a na Niko skończywszy.

Jeśli jesteśmy znowu przy owym tajemniczym czwartym insygnium, to zdanie na temat informacji o nim mam dwojakie. Z jednej strony, Szwedzi niekoniecznie musieli wiedzieć o istnieniu hipotetycznego artefaktu - z powodu takich rzeczy jak tajemnica państwowa itd.… Z drugiej zaś strony, Polska jako państwo wygrane mogła chcieć ukryć fakt, że nie tylko sobie zawdzięcza zwycięstwo; a takiej Szwecji na rękę by być mogło, żeby mieć coś na swoją obronę, żeby móc udowodnić przyszłym pokoleniom, że była bezsilna.

19. Z kim przyjaźni się ksiądz Koszula?

Egzaminów ciąg dalszy, Soboń dziwnie się zachowuje i wciąż nie wiadomo, o co chodzi. Ani za grosz domysłu…

Wspomniałam już, że Aga znęcająca się nad Niko jest słodka?

Siostra Estera również przyprawiła mnie o uśmiech, jednak z całą pewnością mogę stwierdzić, że niezbyt lubię takich ludzi jak ona. Nie postaci, lecz ludzi.

Widzę, że coraz więcej sekretów już się rozwiązuje. A przynajmniej zaczyna… Jestem ciekawa, czy kryje się za tym jakaś głęboka intryga.

I tak się zakończyła lista rozdziałów z głównej osi fabuły, zostały dwie notki “poboczne”.

Rok 2002 - Kto pod kim dołki kopie, ten jest głupi wstrętosmród

Krótka notka o początkach przyjaźni naszej wesołej gromadki. Podoba mi się cały pomysł, chociaż rozdział wydaje się być napisany nieco na szybko, po łebkach. Systematycznie fragmenty robią się coraz krótsze, jakbyś zaczynała się spieszyć.

Stanowi to z pewnością przyjemną odskocznię od głównego nurtu wydarzeń i rozszerza wiedzę czytelników o bohaterach, ich sympatiach i antypatiach.

Moim zdaniem nie wykorzystałaś jednak potencjału takiej retrospekcji w całej jej okazałości. Niestety, oprócz Sobonia i wesołej gromadki nie umieściłaś żadnego z obecnych bohaterów - Emilki, Agi, Gerda, bliźniaków… Z drugiej zaś strony mieliśmy okazję poznać kolejnego całkiem ciekawego nauczyciela, co jest moim zdaniem dużym plusem tego tekstu.

Rok 2009 - Zaufaj mi, jestem doktórem

Lekcja czaroznawstwa doprawdy chwyciła mnie za serce. To jest poniekąd coś, czego brakowało mi w oryginalnej sadze. Szukanie odpowiedzi jest wpisane w ludzką naturę (a przynajmniej w naturę niektórych ludzi, którzy nie uważają, że wiara to wystarczające wytłumaczenie), więc cieszę się, że uzupełniasz “braki” w konstrukcji świata J.K. Rowling. Poza tym, przypomniało mi się, że gdzieś i kiedyś wspomniałaś o tym, że Łukowczycy muszą uczyć się również tego, co mugole. Przyznam, że bardzo podoba mi się ten pomysł.

Zaciekawił mnie “złodziejowy obraz”, chociaż spanikowana “dama” bardzo skojarzyła mi się z tą z Hogwartu, która strzegła wejścia do pokoju dziennego Gryffindoru. Może nie jest specjalnie podobna, ale też specjalnie jakoś się nie różni.

Szkoda mi też trochę było, że o ile sam początek owej przygody został napisany ciekawie i z pewnym zacięciem, to wyjaśnienie tajemnicy złodzieja wyszło bardzo nudno, i nie chodzi mi tu o rozwiązanie zagadki… W tamtym momencie po prostu nie ma żadnego napięcia, niczego.

Teraz to już naprawdę koniec, więc przechodzę do nieco dalszej części oceny.

Pomysł masz całkiem ciekawy. Ukazujesz trochę Polskę w krzywym zwierciadle, trochę świat czarodziejów w krzywym zwierciadle… Jednak Twój firmowy znak, jakim jest Czwarte Insygnium, nieszczególnie do mnie przemawia. Jest to rzecz, która mogłaby ciekawie nawiązywać do oryginalnej serii, jednak Ty raczej z tego zrezygnowałaś na rzecz satyry. Satyra wyszła dobrze (jak na satyrę), jednak przez to istota pochodzenia owego insygnium wydaje się dosyć płytka, płaska.

Co do akcji mam mieszane uczucia. Mniej więcej do rozdziału dziesiątego wszystko działo się nieco za szybko, bohaterowie zdawali się być ciągnięci przez całkiem widzialny sznurek imperatywu narracyjnego. Za szybko wpadali na pewne rozwiązania, inne omawiali tylko pobieżnie, by je natychmiast odrzucić. 

Mówię tu głównie o wątku Czwartego Insygnium. Chociaż nie, prawie każda sytuacja związana z owym insygnium - i zapewne główną osią fabuły - była zupełnie dziwna. Na początku domysły o tymże relikcie na podstawie znaków na drzewach, które to znaki nie wiadomo skąd się tam pojawiły (i nie znalazłam dla nich żadnej sensownej genezy). Rozmowa z księdzem Koszulą była zdecydowanie bardziej sensowna i realna, jednak późniejsze wydarzenia - super-tajne spotkanie dwudziestu osób, którego celu nie do końca rozumiem i które nie miało swej kontynuacji, a także sprawa z wampirem, zupełnie zacierają to wrażenie. To znaczy, do wampira samego w sobie nic nie mam, jednak został on wprowadzony do fabuły średnio umiejętnie, poza tym pojawił się, zrobił trochę chaosu, i znikł. Na razie nic z niego nie wynika. Z drugiej strony, rzeczy, które nie mają związku z naszą wesołą gromadką - wszystko opisane zwłaszcza z perspektywy dorosłych bohaterów, jest właśnie bardziej dorosłe. Takie zmiany perspektywy robią Twojej historii dużo dobrych rzeczy, zwłaszcza pod kątem akcji właśnie.

Po rozdziale dziesiątym tempo wydarzeń nieco zwolniło, pojawiło się więcej wątków pobocznych. Akcja wydaje się nieco bardziej pełna. Nie wiem do końca, jak to nazwać, jednak wszystko dzieje się jakoś tak akurat: wiadomo o co chodzi, dzieją się ciekawe rzeczy, chociaż nie na tyle szybko, by można było mówić o przesadzie… Tak trzymaj!

Jeśli chodzi o fabułę, to muszę przyznać, że jest przemyślana tylko częściowo. Jak na razie wszystko rozgrywa się dwu-trzylinowo, jednak mam wrażenie, że na koniec wszystkie trzy wątki się połączą, mianowicie wątki wampira, tajemniczego Sobonia i angielskich aurorów mieszających w polskiej polityce. Na razie wygląda to dosyć irracjonalnie.

Wspomnę tutaj jeszcze o fakcie, że gdzieś na samym początku tegoż opowiadania napisałaś, że zaczyna się początek nowej ery, była to myśl któregoś dorosłego. Mam nadzieję, że owa myśl doczeka się swej kontynuacji.

Jeśli chodzi o świat - bazujesz na naszym świecie, który nieco “nadpisała” pani Rowling. Nie przyjmujesz jednak danej Ci scenografii bezkrytycznie, starasz się pokazać świat czarodziejów na nowy sposób - swój sposób, polski sposób. Dostosowałaś kanon do polskich realiów - jest dużo nauki, o której sensie można by było dyskutować, chociaż ja osobiście jestem do niego przekonana. Jest też nieco inny system nauczania niż w Anglii - co jest na dłuższą metę bardzo logiczne, bowiem bazując na tym, co wiemy z oryginalnej sagi, kontakty międzynarodowe nie były zbyt rozwinięte w świecie czarodziejów; jest miejsce na dużą różnorodność, bo ja wiem, ustrojową. W związku z tym uczniowie chodzą do szkoły przez dziesięć lat, a kończą ją mając lat osiemnaście, można znaleźć także parę innych rzeczy nie do końca zgodnych z “angielskim” kanonem.

Łukowiec także jest takim “odstępstwem” od kanonu - w oryginalnej serii nie było żadnej czwartej szkoły dla czarodziejów w Europie, jednak nie było też powiedziane, by liczba szkół europejskich wynosiła dokładnie i kategorycznie trzy. Dzięki takiemu zabiegowi zzyskałaś duże pole do manewru, które należycie wykorzystałaś. Zasiedliłaś też nasz kontynentalny klimat stworzeniami o rodzimie brzmiących nazwach - no dobra, na razie jest to tylko jeden gatunek o korzeniach w mitologii słowiańskiej, jednak poszerza on zdecydowanie horyzonty Twojego świata i Twojej jego wizji.

Mimo że Twoja wersja magicznego półświatka różni się od tej przedstawionej przez J.K. Rowling, według mnie są to zmiany i dodatki nader korzystne. Pochwalam!

Oryginalność to dosyć sporna kwestia. FF to teoretycznie rzeczy wyzute z oryginalności, jednak Twój owej teorii się nie ima, o czym wspomniałam zapewne nie raz wcześniej. Jak na blogowe standardy, to masz się czym chwalić. Masz niepowtarzalny blog i wyrobiłaś sobie markę.

Cześć rzeczy jest wymuskana i całkowicie Twoja, jednak inna część wydaje się być żywcem ściągnięta z serii J.K. Rowling. Niektórzy bohaterowie, zachowania, sytuacje… Nie będę wnikać, czego to skutek. Być może mam takie wrażenie dlatego, że nieustannie porównuję Twoją powieść z oryginalną serią, jednak jest to zdecydowanie rzecz do naprawienia.

Cały wątek z quidditchem (i każdy lot) wydaje mi się być żywcem ściągnięty z oryginalnej serii. W sumie, to pod tym względem trudno stworzyć coś oryginalnego, zważywszy, że u J.K. Rowling było to utrzymane w tonie żartobliwym - i mocno wyeksploatowane. Nie usprawiedliwia Cię to jednak, mogłaś się nieco bardziej wysilić.

Tytuły rozdziałów są sarkastyczne i śmieszne, jednak w pierwszych paru notkach nie odzwierciedlały one istoty rozdziału, a raczej zwracały uwagę na drobny fragment tekstu czy mało ważne wydarzenie. Nie uważam tego za błąd, jednak chciałabym, byś wzięła to pod rozwagę. Moim zdaniem dobry tytuł to połowa dzieła - głównie jeśli chodzi o wiersze, utwory czy obrazy. W opowiadaniach, a zwłaszcza w powieści może ma to nieco mniejsze znaczenie, jednak wciąż się troszkę liczy.

Bohaterów tworzysz ciekawych, trójwymiarowych (w większości). Największym problemem jest chyba to, że wiele postaci przypomina tu bohaterów oryginalnej serii. 

Na przykład taki Soboń. Nie ma o nim wiele, ale jak już jest, to przypomina Malfoya z pierwszych paru części. Jest czystej krwi, nikt go nie lubi, coś knuje. Brak mu jakiejkolwiek głębi, jakiegoś motywu, czegokolwiek. Ucieszyłam się, że wprowadziłaś mu jakąś historię i głębię charakteru w pierwszej “dodatkowej” notce - ma powód, by nie lubić Feliksa i jego świty, jednak to wciąż za mało.

A właśnie. Główni bohaterowie. Są bardzo charakterystyczni i sympatyczni, to muszę przyznać. Jednak z wyjątkiem pierwszego rozdziału nie zachowują się jak osiemnastolatki. Sprawiają wrażenie raczej trzynasto-, czternastolatków, którzy mają wszelkie prawo być roztrzepanymi i latać po zamku, bawiąc się w rozwiązywanie zagadek. Ksiądz Koszula traktuje Feliksa wypisz-wymaluj jak takiego dzieciaka trochę, na którego trzeba uważać, którego ciągle trzeba pilnować, żeby czegoś sobie nie zrobił. Głównym bohaterom brakuje jakiejś otoczki dojrzałości, bądź o swojej dojrzałości przeświadczenia. 

Innym mankamentem jest marginalizacja postać kobiecych. Mimo że na scenie jest dużo kobiet, są one raczej odsunięte od głównych wątków, stoją “przy garach” fabuły, pierwsze skrzypce zostawiając postaciom męskim. Jest po pierwsze Emilka, która w sumie prawie nic nie mówi i która jest tak mdła, jak to tylko możliwe. Stanowi jedynie tło i “poświadczenie” o dojrzałości Twardowskiego, bo ani Niko, ani Feliks dziewczyn nie mają. 

Drugą postacią jest Aga, kujonka. Świetnie zarysowana, chociaż nieco płaska. Poza swoją miłością do książek tak naprawdę nie ma nic do zaprezentowania. Trochę przypomina mi Hermionę, a raczej jej parodię, jednak to nie jest wystarczająco. Znęca się trochę nad Niko, jednak brak jej jakiejkolwiek głębi, znam ją jedynie z żartów Feliksa.

Trzecia jest Francuzka, której imienia nie pamiętam. Pełni rolę femme fatale i nic poza tym. Czwarta jest Zosia, która ma charakter i tupet (w końcu), jednak została zepchnięta z głównej sceny z racji bycia mugolką. Jest wyrazistym bohaterem drugoplanowym i urozmaica momenty dziejące się w domu Wołoszynów, jednak nic poza tym. I ostatnia z nich wszystkich - Druella, która ma talent pokroju Rity Skeeter, a poza tym jest denerwującą pannicą. Powiedziałabym, że to Rita w dniach jej młodości, bez ugruntowanej pozycji w zawodzie. Jest denerwująca i ma teoretycznie dojście do kluczowych informacji dla fabuły, jednak z tego nie korzysta. Jest też dosyć infantylna, przypomina mi fankę “Zmierzchu”.

Powiedziałabym, że przede wszystkim brakuje dziewczyn w życiu Feliksa, Niko i Ignacego. Nie jako partnerek, ale jako koleżanek. W końcu są w tej szkole dziesięć lat, czyż nie? Chyba stać ich na coś lepszego względem drugiej płci niż nieudolny podryw?

Harry’ego i Rona też przedstawiasz dosyć płasko - de facto mogliby być zupełnie innymi, anonimowymi aurorami. Nie mają “własnych” przemyśleń, lecz tylko takie “służbowe” - że praca zła, że chcą wrócić do żony i dzieci. Że nie wiedzą, co się dzieje. Używanie postaci tak dogłębnie przedstawionych jest trudne, a Tobie się to niestety nie udało.

W nazewnictwie trzymasz się realiów. W miarę. Wszystkie polskie imiona i nazwiska są w porządku. Jeśli chodzi o Finów, to mam wrażenie, że nieco popłynęłaś. Poszperałam trochę w internecie i przeciętne fińskie nazwiska były nieco krótsze, tak więc nieco demonizujesz tenże naród. 

Biorąc pod uwagę logikę - jak już wspomniałam, główna oś fabuły jest jej na samym początku pozbawiona. Wydarzenia wydają się być trochę ciągnięte “za sznurkiem” - związek przyczynowo-skutkowy jest nieco skarlały z powodu imperatywu narracyjnego w Twojej osobie, przynajmniej na początku. Główny wątek Czwartego Insygnium wszedł do fabuły głośno tupając, mimo że jeszcze nie był zaproszony. Nie ma żadnego logicznego związku pomiędzy ewolucją znaku Grindelwalda, a wycofaniem się dziadka Ignacego ze stanowiska dyrektora Łukowca, a mimo to Twoi bohaterowie taki związek widzą. Podobnych nieścisłości z rozdziału na rozdział jest coraz mniej, jednak mimo wszystko one wciąż istnieją.

Spójność. Mimo że przedstawiasz historię z różnych punktów widzenia, jest ona wciąż jedną całością. Wątki przenikają się i uzupełniają. Naprawdę, nie mam niemal żadnych zastrzeżeń ani uwag. Wyjątkiem jest rozmowa Gerda z Samem, kiedy to ten pierwszy dostał klątwą Obliviate. Zupełnie nie rozumiem tamtego fragmentu, nie mam zielonego pojęcia, skąd on się wziął i po co. Poza tym jest idealnie.

Dialogi - nie mam zastrzeżeń. Jest zabawnie, ciekawie. Bawisz się językiem, a każda rozmowa jest barwna i zapadająca w pamięć. Jedynym problemem może być to, że - właśnie - nie wszyscy bohaterowie wypowiadają się, jak by byli w swoim wieku. Może nie zależy to tylko od dialogów, jednak są one równie ważne, co opisy ich myśli i przeżyć.

Twój styl pisania bardzo mi się podoba. Jest żartobliwie, nie raz śmiałam się do rozpuku. Jest to jedna z większych zalet Twojej historii. Na początku trochę rzeczy jeszcze “zgrzytało”, jednak znacznie się poprawiłaś.

Tworzysz klimat lekkiego absurdu podczas zwykłych, “codziennych” wydarzeń, jednak kiedy chcesz, potrafisz wprowadzić napięcie i poczucie zagrożenia. Można wczuć się w sytuację. Unikasz patosu, dzięki czemu wszystko jest bardziej realistyczne, normalne.

Stosujesz wyszukane, a może raczej różnorodne słownictwo. Przypomina mi ono rozmowy z moimi znajomymi i niektóre “stylizacyjne” wygłupy, jakimi częstujemy się na co dzień. Piszesz na poły dojrzale, bo ja wiem, stylem odpowiednim dla literatury pięknej, a w połowie stylem potocznym, młodzieżowym. Masz dobry warsztat, chociaż do sław literatury jeszcze Ci daleko.

Ogólnie rzecz biorąc, bardzo podoba mi się Twoja powieść. Lubię świat, który przestawiłaś - powiedzmy, jak byłam mała, lubiłam sobie wyobrażać, jak by wyglądało moje życie, gdybym trafiła do czegoś pokroju Hogwartu. Twoja historia zahacza o te miejsca, nad którymi ja również się pochyliłam. Lubię bohaterów, chociaż szkoda, że nie ma jakiejś pierwszoplanowej postaci kobiecej. Kogoś wyrazistego. Świat bez takich postaci wydaje mi się dosyć pusty (zwłaszcza, że w mojej klasie na jednego chłopaka przypadają dwie dziewczyny), jednak to Twoja piaskownica i Twoje zabawki, nie będę się za bardzo czepiać.

„Ciekawe, jak radzą sobie Ignacy i Feliks, skoro ich mózg odmraża sobie zadek w Laponii”, pomyślał Niko, idąc wzdłuż jeziora i z jakiegoś powodu ta myśl poprawiła mu humor.” - Zdanie podrzędne z imiesłowem powinno być oddzielone przecinkami od pozostałych części składowych zdania. Sugeruję, by w tym wypadku “i” zastąpić kropką, a od “z” zacząć nowe zdanie.

Masz problem jedynie z interpunkcją. Możliwe, że zdarzyło się parę literówek, ale nie byłam w stanie żadnych znaleźć.

Zdarza Ci się budować nieco zbyt złożone zdania i to w sumie jedyny rodzaj błędów, jaki Ci się przytrafia. Poleciłabym zatrudnienie bety, to mogłoby pomóc rozwiązać większość problemów z interpunkcją.

Wychodzi na to, że już koniec. Długo się zastanawiałam nad oceną… Mój wyrok to zwolnienie warunkowe. Dobrze jest, ale mogłoby być jeszcze lepiej, jak mawia moja babcia.

Leksa rzuciła okiem na więźnia - był już nieco bardziej żywy niż na początku rozmowy. Ocierając pot z czoła, uśmiechnęła się.

- Cieszę się, że w końcu zajęłam się twoim wnioskiem. Naprawdę było warto.

Schowała akta do soczyście zielonej teczki i pożegnała z A-st-modeuszem.