[014] Ocena: dramone-survived

Ihtir złapał za pióro i umoczył je w atramencie, żeby zacząć pisać wypracowanie na studia z transmutacji, które wymagała od niego profesor McGonagall, po czym przyłożył koniuszek do pergaminu, który miał być oceną bloga Lonely.

Oskarżyciel: Ihtir

Oskarżony: Dramione-survived

Pobieżny ogląd więźnia

Klikam na adres z ciekawością, ale od razu ze zdziwieniem. Co ten adres niby oznacza? Paring Dramione przeżył? Przetrwał? Trochę mnie nie zachęca. Po pierwsze, żadnej tajemniczości, po drugie po angielsku, a po trzecie, mam wrażenie, że lepiej by tu pasowało survivors (ocaleli, przeżyli). No, ale jak tam sobie chcesz – mnie to nie przyciąga. Jestem zwolennikiem tajemniczych fraz lub chociaż polskich adresów, ale nie to nie.

Na belce masz „Hermiona i Draco „Never let me go””. – Nie sądzisz, że to trochę bezsensowne powtórzenie informacji z adresu, to „Hermiona i Draco”? Bo do drugiej części nie mam zastrzeżeń, chociaż po polsku brzmi tak samo ładnie. Wywaliłbym te imiona, na Twoim miejscu.

I niby się cieszę, że oceniam tego bloga, ale z drugiej strony gdybym spojrzał tylko na adres i belkę, to poczułbym się nieco obrażony. Bo jak powtarzasz te same informacje po kilka razy to tak, jakbym był niepełnosprytny i nie rozumiał za pierwszym razem tego, co chcesz przekazać.

5/10

Ubiór więźnia

Tutaj będzie dużo lepiej jak w poprzednim punkcie. Nagłówek masz tak wykonany i tak przyciąga wzrok, że przy pierwszym wejściu na bloga NIE-MA-SZANS, żeby ot tak z niego wyjść. Widzimy na nich nasz paring, trochę zrysunkowany, jeśli wiesz, co mam na myśli, a do tego świece, róże – czyli wszystko, co kojarzy nam się z romantycznością i miłością, a także schody, które mnie osobiście kojarzą się z tajemnicą.  Do tego trochę stampsów, ładna ramka wokół Hermiony, a także ten napis, który nie jest potrzebny. Wiesz, dlaczego? Bo powtarzasz się znowu! Na belce już mamy ten tekst, naprawdę!

Czego mi trochę brakuje w szablonie? Napisów do ramek. Wiem, że to przyzwyczajenie do onetowych blogów, ale skoro już ktoś naskrobał ten napis na szablonie taką, a nie inną czcionką, to przydałoby się podobną czcionką wklepać sobie tytuły ramek (Menu, Ważne) i może tytuły postów? Albo je zmniejszyć, choć trochę.

Do tego masz troszkę za dużo zbędnych ramek. O sobie wywalić na podstronę, skoro blogspot daje nam taką możliwość, to samo zapowiedź. Ważne przeniósłbym na Twoim miejscu do środkowej kolumny i zmieniłbym kolor daty oraz linków, bo szarość trochę odstaje od tego brązu i beżu.

Poza tym, po co Ci archiwum, skoro masz spis treści? Wywalić archiwum!

7,5/10

Przesłuchanie

Rozdziałów 12 i prolog, więc będę miał, co poczytać. Zaczynam od standardu, jak mi się bardzo spodoba, to opiszę wszystkie rozdziały, niemniej przeczytam wszystkie.

Prolog

Słuchaj, przeczytałem pierwsze słowo i parsknąłem śmiechem w monitor, aż królik spadł z moich kolan! Wiesz, jak to banalnie brzmi? Wszyscy zaczynają prologi od „Ciemność”. Albo ewentualnie „dreszcz strachu” albo „łza radości”, whatever.

Nie wiem też, po co napisałaś wielkimi literkami zaimki „On, Jego, Nim”. Denerwujące i w sumie nie potrzebne, co mógłbym uznać za błąd.

Prolog jest takim monstrum wielkości, że linijki można policzyć na palcach jednego człowieka… no może dwóch.

Treściowo… wiemy, że Hermiona była szczęśliwa z Draco, coś zrobiło BUM i się skończyła sielanka. Typowe? Tak.

Rozdział 1

Hahaha! Dobre sobie! Hermiona i glany, doooooobre sobie! I jeszcze może rzemyki i milion bransoletek ukrywają blizny po cięciu się? Proszę Cię! Przegięłaś na całej linii.

Poza tym, zacznijmy od tego, że nie trzymasz się kanonu. Prefektem Naczelnym zostawało się na siódmym roku. Nie było też mowy o żadnych luksusach, ale to sobie podaruję.

Dalej. Niby coś tam napisałaś, o tym, co znajduje się w pokoju wspólnym prefektów, ale tak naprawdę jedynie zarysowałaś kontury. Nie ma tu żadnej wzmianki o kolorach, kształcie, nic! Czyli w mojej wyobraźni maluje się niedokończony obraz.

Do tego, wybrałaś sobie narrację pierwszoosobowa i masz z nią problem. Skupiasz się na popędzeniu fabuły, a zapominasz o opisach, które są sercem opowiadania, każdego. Zapamiętaj – dialogi to akcja, opisy to serce, fabuła to mózg. Bez któregoś z nich nie da się dobrze pisać.

Idę też o zakład, że za dwa rozdziały wykwitnie wielka miłość między Draconem i Hermioną, bo tempo w jakim próbujesz ich połączyć zakrawa o olimpijski sprint Usaina Bolta. Albo o rekord toru Nielsa Kristiana Iversena w Gorzowie.

Rozdział 2

Kochana Autorko, profesor Snape nigdy NIE krzyczał! Niech sobie Autorka zapamięta!

Droga Autorko, czy Ty naprawdę myślisz, że jesteśmy na tyle niedomyślni, że powiedzenie jeden raz, że lekcja eliksirów była upokarzająca, jest niewystarczające i musisz powtarzać to po dwa-trzy razy na akapit? Czy to może wynika z błędów, których nie zauważasz, bo nie czytasz rozdziału przed publikacją? Zastanów się, do mnie wszystko dociera za pierwszym razem.

Jeśli o fabułę chodzi, nie pomyliłem się zbytnio, co? Teraz Malfoy będzie się czuł zobowiązany wobec Hermiony, ale zły na siebie z powodu takiej otwartości albo po prostu miłość rozkwitnie pełną parą. Nudnie brzmi, nie?

Opisując „historię” Malfoy’a, zapomniałaś o tym, że to nie robot. To, że płakał to zbyt mało o jego uczuciach, zdajesz sobie z tego sprawę? Jasne, wybrałaś narratora pierwszoosobowego, więc nie możesz wnikać w uczucia innych od Hermiony bohaterów, ale ona powinna przynajmniej mieć jakieś domysły o tym, co może czuć Malfoy lub chociaż powiedzieć, że zdawał się traktować to z dystansem, mimo że w sumie się nie da.

Co dalej… Kiedy Hermiona stała w drzwiach pokoju Malfoy’a, powinnaś wspomnieć coś o jego (pokoju) wyglądzie. Wiemy, że światło księżyca – to gdzie okno? Wiemy, że na łóżku leżała gitara – to jak wyglądało łóżko? Czy miał do gitary statyw gdzieś na widoku, czy w pokoju panował porządek… cokolwiek! Jakieś szczegóły, świadczące o tym, że to pokój akurat Malfoy’a, jakiś plakat quiditcha, cokolwiek!

Do tego, robisz tak banalne błędy, że po prostu w głowie się nie mieści! Jak można napisać „Gryfonii” z małej litery? Albo „sali” z wielkiej na końcu zdania? Wiem, że nie ten podpunkt, ale w kolejnych rozdziałach przy sprawdzaniu błędów też się do tego przyczepię, nie martw się.

Rozdziału trzeciego miałem nie opisywać, ale nie mogę sobie tego podarować:

Hermiona jest ćpunką leków i samookalecza się, próbując tym wyzwolić się z depresyjnych stanów. Aż mnie to bawi. Gdyby to nie była Hermiona – ta Hermiona, którą wszyscy znamy, to pewnie pogłaskałbym Cię po głowie, ale jeśli zdecydowałaś się na FF Harry’ego Pottera, to powinnaś zachowywać pewne szczegóły z książki, jak na przykład cechy charakteru danej bohaterki, albo ostrzec, najlepiej na stronie głównej bloga, że będziesz zapożyczać tylko Hogwart z imionami i nazwiskami bohaterów, natomiast reszta będzie zupełnie osobną, Twoją prywatną fikcją. Czytając coś takiego zdaje mi się, że albo ja jakoś mało dokładnie przeczytałem serię pani Rowling, albo to Ty masz z jej znajomością spory problem. Czytałaś książki? Bo ja mam wrażenie, że tylko oglądałaś filmy. Albo oglądałaś zdjęcia z filmu… A nie zapominajmy, że przeczytałem tę serię po 13 razy, więc to raczej nie ja mam problem z podstawą.

Rozdział 4-7

Stopniowo łączyłaś uczucia Draco i Hermiony w miłość, która wydaje się być niby dojrzała, ale tak naprawdę Ty nic nie wiesz o tym uczuciu albo postanowiłaś bazować na przeczytanych romansidłach. To, co piszesz, co próbujesz pokazać jako uczucia Draco, jest puste. Każdy dojrzały człowiek stwierdzi, że niewiele z tego można przyrównać do rzeczywistości, a co dopiero nazwać rzeczywistymi. Twoje refleksje na temat miłości są takie… dziwne, żeby nie powiedzieć nienormalne dla mnie, że zastanawiam się, skąd Ci się to wzięło.

Staram się pomijać fakt, że zrobiłaś z Hermiony dziewczynę-glana, ale Ty się nie trzymasz kanonu! Nie wiem, czy w prologu albo pierwszym rozdziale, szósty rok, to była pomyłka, ale teraz nagle piszesz, że są na ostatnim roku, czyli siódmym! Do tego, uczniowie Hogwartu większość czasu spędzali ubrani w szaty czarodziejów, a nie w zwykłe, modne ciuchy!

Poza tym, nagle zmieniasz narrację i nie wiemy, kto mówi. Jak się zdecydowałaś pisać z perspektywy różnych osób, to może miło by było napisać, kto tym razem mówi, bo można się pogubić!

Sorki, ale tu nie ma co podsumowywać. Pomijałem fakt, że akapity robisz przez spację. Pomijałem fakt, że rozwalasz system wszystkim, co napiszesz. Po lekturze 8 rozdziałów widać, że Twoim głównym pomysłem na to opowiadanie, jest opisywanie beznadziejnie nierealnej miłości Draco i Hermiony. Mam dosyć na kilka dni czytania Dramione. Gratuluję.

1/20

Spisanie zeznań

Na początek ostrzegam, że błąd wypiszę raz lub dwa i więcej nie będę się powtarzał, bo szkoda mojego czasu. W końcu nie jestem Twoją betą, nie?

Prolog

„Jest też pewna rzecz, która jej towarzyszy. Jest to ból.” – no i jest też powtórzenie.

„Czuje go w każdej komórce swojego ciała. Panikuje. Nie wiem co powinnam zrobić.” – po pierwsze, zjadasz ogonki literek. Wiem, że są smaczną przekąską, ale mimo wszystko, zostaw je w spokoju. Jest ja czuję, on czuje; Ja panikuję, on panikuje. No i oczywiście, brakuje Ci przecinka po „wiem”. Widzisz, „wiem” i „powinnam” to czasowniki w formie osobowej (orzeczenia), które powinniśmy oddzielać od siebie przecinkami.

„Próbuję uciec lecz jest to nie wykonalne.” – proszę [klik] tutaj masz dokładnie napisane, kiedy stawiamy przecinki przed „lecz”.

Rozdział 3

„Przepychając się przez tłum doszłam do baru” – przecinek przed „doszłam”, ponieważ „przepychając” to imiesłów czasownikowy, który traktujemy jako orzeczenie i „doszłam” to orzeczenie, a te zaś powinniśmy oddzielać od siebie przecinkami.

„Usiadłam na wysokim krześle i odwróciłam się patrząc na tańczących.” – w tym przypadku dokładnie ten sam błąd, co linijkę wyżej. „odwróciłam się” to orzeczenie i „patrząc” to imiesłów czasownikowy.

„Odwróciłam się i otworzyłam oczy. Przede mną stał wysoki brunet o niebieskich oczach z tajemniczym błyskiem.” – powtórzenie.

„Nasze ciała stanowiły jedność, ocierały się o siebie rozpalając pożądanie.” – „rozpalając” i „ocierały się” to orzeczenia, tak? Czyli gdzie przecinek? Tak właśnie, przed „rozpalając”.

„jednocześnie rozpinał koszulę w którą byłam ubrana.” – zagryzę. Przed „który” w każdej odmianie, nie ważne, czy wcześniej stoi sobie „w” czy „z”, STAWIA SIĘ PRZECINEK! Pamiętaj!

„upadłabym na podłogę jakby czyjeś silne ręce mnie nie przytrzymały” – po pierwsze, nie „jakby” a „gdyby”, a po drugie, jak już zrobisz pierwsze, to wstaw przecinek przed „gdyby”.

„Rozejrzałam się po pomieszczeniu w którym się znajdowałam.” – ponownie brak przecinka przed „który”. Kobieto, proszę. Żeby pisać, należy mieć jakieś podstawy ortografii i interpunkcji, błagam.

„Leżałam na jego łóżku w jego koszulce.” – powtórzenia też traktujemy jako błąd, wiesz? Zaimków osobowych również.

„O tym wszystkim co się stało tamtej nocy, bałam się tego spotkania” – Po tym wszystkim, a nie „o” jak napisałaś. Poza tym, należy się przecinek przed „co”. Wiesz, jak ja robię? Jak nie wiem, czy wstawić przecinek przed „co” to i tak wstawiam, bo na 90% powinien tam być.

„Gdy tylko zobaczyłam go na korytarzu to szybko szłam w inna stronę” – tu mamy klasyczny przykład zdania złożonego, wynikowego. W takich przypadkach, przy spójniku (i, z, w), a tutaj „to” należy postawić przecinek. A jakbyś miała wątpliwości, to podkreślam Ci orzeczenia. Poza tym, pierwsze orzeczenie radziłby zmienić na „widziałam”, wtedy będzie się zgrywało z „szłam”.

„-Czego?- wyczułam w jego głosie lekkie dziwienie.” – raczej „zdziwienie”.

„Dla normalnej osoby było to tylko zwykłe syczenie jednak wąż i jego pan rozumieli się doskonale.” – przecinek przed „jednak”. Mam propozycję – [klik] – poczytaj sobie tutaj trochę i zastosuj się do tego, bo to bywa przydatne.

Rozdział 8

„Czułam jak promienie słońca wędrują po moim ciele powoli wybudzając  ze snu.” – po pierwsze, zjadłaś aż dwa przecinki. Podkreślam orzeczenia. Po drugie, zdajesz sobie sprawę, że jeśli „jak” nie jest od porównania (np. Oczy miał niebieskie jak słońce), powinnaś postawić przecinek przed nim? W większości rozpoczyna to wtrącenie, które należy oddzielić od reszty przecinkami z obu stron.

„Musiałam kilka razy zamrugać żeby przyzwyczaić się do jasności panującej w pomieszczeniu” – przecinek przed „żeby”.

Nie, no, ja nie mam siły wypisywać więcej Twoim błędów. Mam przekopiować co drugie zdanie? Jaki to ma sens? Dziewczyno, Ty nie masz podstaw! Jak można napisać Harrego? Pisze się Harry’ego! Jak można napisać Snapa? Pisze się Snape’a! Na litość boską!

Dostaniesz w tym podpunkcie punkt za jako-takie pisanie z zastosowaniem ortografii (na szczęście wiesz, jaka jest różnica między ó a u oraz rz i ż). Reszta do poprawy.

1/10

Przeszukanie kieszeni

Wywaliłaś Archiwum wcześniej, więc się do tego nie przyczepię. Jest niepotrzebna ramka o Tobie, którą powinnaś wywalić na podstronę. Zapowiedź również powinnaś wywalić na podstronę.

W menu masz:

- Spis treści – jak go masz, to może pomyśl nad tytułami rozdziałów?

- Drugi blog – wywalić do linków. Niepotrzebnie podkreślasz swoje blogi.

- Bohaterowie – pomijając zdjęcia, w opowiadaniu piszesz, że Hermiona ma 17, tu, że 18 lat. Piszesz o chłopakach Hermiony, a w tym samym akapicie opisujesz jej wygląd. Coś nie tak, co?

- Linki – są w miarę pogrupowane. Nieźle.

- Spamownik/Powiadamiacz – wiadomo, co, bardzo dobrze, że jest, przynajmniej wprowadza porządek na blogu.

- Tych informuję o nowościach – niepotrzebne. Wywalić do linków.

Brakuje mi trochę takiej zakładki ogólnej o blogu. Dlaczego taki adres, skąd belka, jaki masz mniej-więcej pomysł. No i porządnej zakładki o autorce.

3/10

Indywidualizm

Takich opowiadań jest całe mnóstwo w blogosferze. Mnóstwo miałem okazję czytać. Do tego Twoje ma w sobie taką pustkę uczuć, które na siłę próbujesz wyeksploatować i czyta się je jeszcze gorzej niż te pozostałe. Przykro mi.

0/7

Wyrok

Punkty dodatkowe? Nie. Przykro mi, ale nie. Nie mam za co, choćbym chciał.

0/5

Suma punktów: 18,5

Wyrok: Co najmniej 20 lat.

Iht podpisał się pod wyrokiem i odłożył pióro, po czym zapieczętował rolkę pergaminu i dał Ianowi, który wyleciał przez okno i zniknął chłopakowi z oczu. Blondyn wstał i ruszył do swojego regału z książkami, wyciągnął trzecią część Harry’ego Pottera i usiadł w swoim ulubionym foteliku, żeby zapomnieć o treści ocenianego przed chwilą bloga.