[062]. Ocena: roze-nocy

     Idariale wykrzywiła usta w gorzkim wyrazie. Jakim, do cholery, cudem jedna ze strażniczek więziennych została zamknięta w celi?! Kto mógł do tego dopuścić?! To już było karygodne. Tak czy inaczej, nie ważne jaką Wanilia dysponowała władzą, procesu nie dało się już wycofać.

     Czerwonowłosa zastępczyni usiadła przy biurku i otworzyła akta, biorąc do ręki długopis. Na początek zamieściła na osobnej kartce notatkę o niekompetencji pozywającego.

     Oskarżająca: Idariale

     Oskarżona: Clouds [roze-nocy]

   Pobieżny ogląd więźnia

     Róże Nocy kojarzą mi się z opowiadaniem naszego dawnego oceniającego, Ihtira - Motylami Nocy. Tak, jak i przy jego opowiadaniu, tak i teraz przed oczami staje mi wysoka kobieta o kruczoczarnych włosach, w granatowej sukni usianej gwiazdami, trzymająca bukiet krwistoczerwonych i czarnych róż. Kwiaty nocy, hm. Czy to jakaś metafora? Na pewno, bo wątpię, żeby w Twoim post apokaliptycznym opowiadaniu pojawiło się ucieleśnienie mroku. Adres ładny, delikatny i subtelny. Choć nie rozumiem, dlaczego taki, a nie inny i jaki ma on związek z opowiadaniem, podoba mi się. Lekko filozoficzny i refleksyjny, jest w moim guście.

     Tekst na belce nie jest oprawiony cudzysłowem, więc wnioskuję, że nie jest cytatem, a Twoimi słowami. Swoją drogą, są to bardzo mądre słowa. "Zatapiając się w przeszłości tracimy teraźniejszość i zaprzepaszczamy nadzieję na lepsze jutro". Innymi słowy, rozpamiętując notorycznie to, co już było, nie potrafimy dostrzec piękna chwili ani nie zastanawiamy się nad przyszłością. Nie pracujemy nad nią i przez to nie mamy nadziei na to, że będzie ona lepsza od teraźniejszości. Tak więc skupianie się na dawnym życiu jest szkodliwe. Patrząc przez pryzmat tematyki opowiadania, może to oznaczać, że rozpamiętując dawny świat, zaniedbujemy nowy, nad którym trzeba pracować, by w przyszłości nie zburzyć go - jak poprzedni. Czyli krótko mówiąc, idealny tekst na belkę. Nie za długi, nie za krótki, własny, mądry, związany z treścią. Wciąż jednak nie rozumiem, skąd adres...

     Blog ogólnie sprawia dobre wrażenie, mam ochotę na nim zostać.

   10/10

   Ubiór więźnia

     Jak mówiłam, szablon prezentuje się całkiem-całkiem. Autorka dobrze wykorzystała kody CSS. W każdym razie, tła pod blogiem i menu wyglądają ciekawie oraz schludnie i to właśnie one podobają mi się najbardziej. Ja sama preferuję udziwnione kształty ramek.

     Kolorystyka jest łagodna, przechodzi od jasności do cienia, utrzymana w błękitach. Prawa część szablonu, która jest tym "punktem zawieszenia wzroku", średnio mi się podoba. Obrazek dziewczyny jest ładny i jak najbardziej pasuje, jednakże głowa chłopaka już nie. Jako jedyna rzecz na blogu, różni się kolorami od całej reszty, chociaż jest mała. Włosy chłopaka nachodzą na policzki dziewczyny, co powinno być wytarte gumką, bo sprawia wrażenie nieschludnego, nieudanego zabiegu. Łuk wydaje się być wciśnięty na siłę, a mnie nawet przypomina piłę, która podrzyna postaciom gardła. Przez włosy chłopaka szyja dziewczyny wygląda nienaturalnie... jakby była owłosiona, tak to ujmę. Napis byłby w porządku, gdyby nie zbyt duże odstępy między linijkami. Jeżeli czcionka ma dużą interlinię, każdą linijkę tekstu umieszcza się w osobnym polu tekstowym i potem ustawia tak, żeby ładnie wyglądało. Litery można by trochę zmniejszyć. Natomiast imienia i nazwiska autorki cytatu nie mogę rozczytać, ponieważ mój ekran ucina je w połowie. Dla jasności pokażę: klik - ale to już wina mojego komputera.

     Data jest niewidoczna, bo jej kolor to szary. Ginie na błękitnym tle. Jeśli chce się pozbyć daty, należy jej kolor ustawić na przeźrocze. Podoba mi się jednak, że autorka szablonu nie ograniczyła się do prostej linii Kart/Stron, tylko rozdzieliła każdy link. Po najechaniu na wybrany link myszą, ramka zostaje podświetlona, litery napisu się rozsuwają i pojawia się przy nich blask. Bardzo lubię ten sposób na urozmaicenie linków, sama też go stosuję.

     Na blogu panuje ład i porządek, jeżeli chodzi o ramki, strony i posty. Ładnie, czytelnie, przejrzyście. Miły obraz dla oka.

   6,5/10

   Przesłuchanie

     Prolog

Zbyt wiele razy zaznaczasz, że bohaterka zignorowała coś i źle zrobiła. To trochę monotonne. Poza tym, nie możesz wszystkiego tłumaczyć ignorancją. Bez przesady! Usłyszała westchnienie, chociaż od dawna myślała, że jest sama i nie przejęła się tym? A ta kobieta - ukrywała się przed dziewczyną tak długo, żeby potem zdradzić swoją obecność westchnięciem? To od razu mogłaby do niej podejść i się pokazać. Jeśli chciała zrobić to w ukryciu, nie zdradziłaby się taką głupotą. Bohaterkę zaatakował duży, biały, niespotykany w Polsce kruk, poranił ją, a ona po prostu machnęła na to ręką? Ptaki nie atakują same z siebie, nie mając powodu. Poza tym - jak mogła tak po prostu olać zadrapania? Dobrze, układające się cięcia w literę "M" mogły być przypadkiem, ale sam atak kruka już nie. Przykro mi, Clouds, ale to nie wygląda, jak ignorancja tylko głupota. Chodzi, oczywiście, o Lili. Nie możesz tak wszystkiego upraszczać, jakby bohater był nieczuły na wszystko, żeby wpasował się w fabułę. Wygląda to wtedy trochę sztucznie.

     Rozdział 1"Trening"

Kilka rzeczy nie podoba mi się w tym rozdziale. Potterówna? Green Day? Punk? Stal Gorzów? Napisałaś, że akcja opowiadania toczy się kilkaset lat po wydarzeniach z "Igrzysk Śmierci", co automatycznie wyklucza wszystkie te rzeczy. Jeśli wtedy nic nie było wiadomo o sadze pani Rowling, zespole Green Daya (którego nikt nie mógłby słuchać po tysiącu lat, bo muzyka tyle czasu nie jest w stanie przetrwać, ani pomniejsze książki), to teraz tym bardziej nie. O punkach pewnie też już nikt nie słyszał, choć to akurat dyskusyjne. Stal Gorzów już dawno by się rozpadła, zapewne samego Gorzowa już by nie było. O sporcie nie mówiąc, bo patrząc na świat z Igrzysk, to oni tam raczej takich sportów nie uprawiali, hm? Nie podoba mi się, że wplatasz w opowiadanie lubiane przez siebie elementy kultury, chociaż gryzie się to z realiami. Kolejna rzecz, która mi się nie podoba, ponieważ jest niezgodnością, to to, że bohaterka przewiesza sobie łuk przez ramię. Do licha, skoro ćwiczy już trzy lata to powinna wiedzieć  że tak się nie robi. Łuk zawiesza się na piersi tak, żeby cięciwa przechodziła od prawego ramienia, aż do lewego biodra (trochę ponad nie), a konstrukcja łuku opierała się na plecach, między łopatkami. To ja ćwiczę od kilku miesięcy i wiem takie rzeczy, a ona nie? Ogólnie pomysł z łucznictwem bardzo mi się podoba, kocham łuki i zawsze kochałam! Jakoś o wiele bardziej podobają mi się bronie dystansowe, takie jak łuk właśnie, kusza (choć była szalenie niepraktyczna na krótkich dystansach, bo zbyt długo się ją ładowało), dmuchawki itd.

Lili próbowała w "morzu zboża" odnaleźć domek, pamiętając, że nad nim na niebie widnieje Wenus? Przecież im dalej szła, tym jej punkt widzenia się zmieniał i widziała planetę w innym miejscu niż wcześniej.

"zakrywała częściowo bluzkę Metallica" - METALIKI.

     Rozdział 2 "Poranek"

Ach, wreszcie wiadomo, skąd wziął się adres bloga! Czyli jednak, tak jak sądziłam, "róże nocy" są dosłowne, nie metaforyczne. Słusznie, bo metafory - mnie przynajmniej - nijak nie pasują do świata po wybuchu bomby nuklearnej. Swoją drogą, skoro już o tym mowa... Kiedy wybuchnie boba atomowa, zmiata wszystko, co znajdzie się na "linii ostrzału", że się tak wyrażę. Chociaż może "pole rażenia" będzie tu lepszym określeniem. Pozostawia po sobie długotrwałe zniszczenia i promieniowanie. Wybuch elektrowni atomowej w Czarnobylu do tej pory jest odczuwalny. Minęło tak wiele lat, a mimo to do Czarnobyla wciąż nie można wracać. Sam wybuch zabił to miejsce na najbliższe kilkaset lat. Ty uruchomiłaś bombę nuklearną, wysłałaś ludzi w kosmos, po czym sprowadziłaś ich na ziemię, kiedy już tętniła życiem. Zaznaczę, że wybuch objął całą Ziemię, a akcja toczy się czterysta lat od wydarzeń z "Igrzysk Śmierci". Wątpię, czy po takiej katastrofie Ziemia odżyłaby na nowo chociażby po kilku tysiącach lat. Mogłaby nawet już nigdy się nie odrodzić i zostać tylko martwą skałą. Poza tym - energia nuklearna niszczy nie tylko rzeczy "namacalne", ale także kody DNA każdej żywej istoty, włączając w to rośliny. Prawdopodobnie nic by już nie wyrosło na naszej planecie, a jeśli innego rodzaju drobiny znów trafiłyby do nas z kosmosu, rośliny wyglądałyby zupełnie inaczej - i ich rozwój trwałby kilkadziesiąt MILIARDÓW lat, o istotach żywych i ich ewolucji nawet nie wspominając. Jeżeli chodziło Ci o wybuch podobny do tego w Japonii, kiedy zrzucono bombę na Hiroszimę i Nagasaki (ewentualnie nieco większy), musiałby to być wybuch bomby ATOMOWEJ, nie nuklearnej. To ważne, Clouds. Opowiadanie nie będzie naprawdę dobre, jeżeli napiszesz je bez jakiegokolwiek przygotowania. Miej pojęcie o tym, co piszesz, chociaż tak mniej-więcej. Inaczej to nie ma sensu.

"Wejdź-wyjdź"? Jak w "Harrym Potterze" Pokój Życzeń - "Przychodź-wychodź"?

     Rozdział 3 "Początek końca"

Obawiam się, że wędrówka na górę zajęłaby jej wiele, wiele godzin. I kto, przy zdrowych zmysłach, pakowałby się na górę bez jakiegokolwiek przygotowania? To nie jest wyjście na podwórko czy spacer do lasu. Myślę, że pisząc tę scenę, przed oczami miałaś wzgórze. Owszem, mogło być kamieniste, czy zarośnięte, ale to wciąż tylko wzgórze.

"Tym razem nie zwracała na niego uwagi" - zeszłym razem też nie.

"Pomimo, iż nie znała łaciny" - POMIMO IŻ nie rozdziela się przecinkiem!

Jako że nie Ty stworzyłaś Ker Paravell, powinnaś chociaż napomknąć, gdzie pojawił się ów zamek i że w ogóle jest to zamek. Osoba, która nie czytała "Opowieści z Narnii", nie będzie miała pojęcia, o czym  mówisz i uzna, że jest to Twój wymysł.

Zaczynam powoli porównywać woń róż nocy z narkotykami i nie wiem, czy o to Ci chodziło. W każdym razie tak to właśnie wygląda.

     Rozdział 4 "Posłaniec"

Dziwi mnie, że elf ma na imię Sergian. No, ale dobrze. Nie w każdej powieści elfy muszą nosić imiona „Legolas” czy „Tinuviel”, prawda? Powiem szczerze - nie spodziewałam się, że wpleciesz tę rasę w opowiadanie. Myślę, że to był dobry pomysł, a w każdym razie spodobał mi się. Co znaczy, że Lili jest jedną z sześciu? Tego nie udało mi się dowiedzieć. Rozdział bardzo krótki, ma ledwo ponad dwie strony. Mimo to stwierdzam, że jak na razie jest najlepszy. Może jedynie scena, kiedy Lili wkracza na łąkę porośniętą kwiatami – różami nocy – jest lepsza. Czuć w niej magiczny klimat. Chyba nie mam nic więcej do napisania A'propos tego rozdziału.

Podsumowanie

     Ogólne wrażenie: uff, wiedziałam, że napisanie podsumowania będzie trudne. No trudno, skoro już przy tym jesteśmy. Szczerze powiedziawszy, opowieść nie wywarła na mnie ani piorunującego wrażenia, ani naprawdę bardzo dobrego. Przede wszystkim odstrasza mnie, a wręcz parzy, nadmierny brak spójności i logiki. Nie mówię o całości opowiadania, a o co poważniejszych faktach, o których się wspomina, a które są niekonsekwentne. Wszystkie wypisałam Ci przy komentowaniu rozdziałów i zaraz jeszcze do tego wrócę.  Chciałaś szczerej opinii, więc szczerze mówię, że opowiadanie wywarło na mnie przeciętne wrażenie. Ani dobre, ani złe.

     Pomysł: zastanawiam się, jak to wytłumaczyć, żeby zostać dobrze zrozumiana. Pół na pół, a jednak nieco bardziej na tę "dobrą" stronę. Pomysł z różami nocy, elfami, dziewczyną wybraną przez kruka, świat po wybuchu - to wszystko bardzo mi się podoba, jest w moim guście, a Urban Fantasy leży na jednej z wyższych półek moich upodobań. Natomiast ta część pomysłu, gdzie przeniosłaś DOKŁADNIE całą naszą teraźniejszość do bardzo dalekiej przeszłości i sposób, w jaki to zrobiłaś, nie podoba mi się zupełnie. Przepraszam, ale skreślam go od razu. Rozumiem, że chciałabyś, aby w pewnych aspektach nawet najdalsza przyszłość wyglądała identycznie, jak teraźniejszość, ale tak się po prostu nie da! Czas musiałby się zatrzymać pod względem rozwoju cywilizacji, rozwoju natury, ludzkiego umysłu - wszystkiego. Musisz zrozumieć  że kompletnie nic nie jest w stanie istnieć w nieskończoność  O to właśnie chodzi w naturze - żeby wciąż i wciąż się zmieniała. Przede wszystkim zmieniają się ludzie i ich psychika. Połączenie tych dobrych cech i złych znów wpasowuje się w kategorię "przeciętność". Zbyt wiele rzeczy skopiowałaś z realnego świata i umieściłaś je w świecie zupełnie nowym. Proszę Cię, jaki zespół przetrwałby ponad tysiąc/kilka tysięcy lat? Mówię o zespołach muzycznych, takich jak wymieniany wielokroć przez Ciebie Sabaton, Metalica czy Green Day.

     Świat: w tym podpunkcie jest sytuacja odwrotna do tej z punktu poprzedniego. Tu jestem bardziej na "nie", choć wciąż trzyma się nieopodal połowy. Świat został źle wykreowany, ponieważ... ponieważ w ogóle nie został wykreowany. Tak, jak pisałam wcześniej, przeniosłaś naszą rzeczywistość do przyszłości. Nie wymagam absurdalnie wielkich zmian, bo w końcu akcja wciąż toczy się na naszej planecie, ale po tak wielu tysiącach lat wszystko by się zmieniło (o ile przetrwałoby wybuch bomby nuklearnej). Mówiąc o bombie - jeżeli była na tyle silna, by zmieść wszystko z powierzchni Ziemi, no to bardzo mi przykro, ale życie już na nią nie wróci. To energia nuklearna, nie atomowa. To co innego. Wracając do świata - przeniosłaś absolutnie wszystko. Każdy centymetr miasta wygląda tak samo, jak dzisiaj. W dodatku nazywa się Gorzów Wielkopolski, stacjonuje dokładnie w tym samym miejscu (chociaż wszystko zostało zmiecione) i na terenie kraju, który przestał istnieć, kiedy bomba wybuchła. Czy naprawdę sądzisz, że ludzie próbowaliby odnowić to wszystko dokładnie tak, jak było kiedyś? Rodzi się tu niekonsekwencja taka, że wydarzenia toczą się czterysta lat po wydarzeniach z "Igrzysk Śmierci". W czasie trwania ery Kapitolu, Polski już nie było! Nie mówiąc o czasach bardzo bardzo bardzo bardzo późniejszych. Po ulicach miasta jeżdżą autobusy, tramwaje, szkoła funkcjonuje dokładnie tak samo - wszystko działa, jakby katastrofa ominęła to miejsce. Natomiast to bardziej na "tak", to lasy, doliny, łąki. Odrodziły się, być może bomba nie wyniszczyła wszystkiego, nie naruszyła kodów DNA. Natura, którą pokazałaś, jest nadzieją na lepsze jutro.

     Bohaterowie: mimo tego "przeniesienia", podobają mi się postacie z metalowej subkultury. Nie mówię o samych ubraniach, a o zachowaniach, psychice. Buntownicy i indywidualiści z natury. Charakterem bliscy mnie, może nie zupełnie, ale jednak. I dlatego ich lubię. Najbardziej "widoczną" postacią, jest oczywiście Lili. Odstaje od reszty i jest to chyba najlepsza cecha dla głównego bohatera - tym sposobem można go wyróżnić. Co do reszty; pięć notek to trochę za mało, żeby bardziej się z nimi zapoznać, ale sądzę, że powinnaś poświęcić więcej uwagi różnicom między nimi.

     Fabuła: na razie wydarzyło się niewiele. To zaledwie początek, wstęp, wprowadzenie. Ciekawi mnie, jak w tym postapokaliptycznym świecie figurować będą elfy. Niewiele mogę tu napisać. Jak na razie kruk "wybrał" tę dziewczynę, jako swoją następczynię (choć jeszcze nie do końca wiem, o co chodzi), opisałaś kilka mało wnoszących scen ze szkoły i elfiego posłańca. Jak połączysz zupełnie nowy świat elfów i ludzi? I pytanie głównie: skąd tam się wzięły elfy? Żadna rasa nie ewoluuje tak szybko, a przecież w kosmos zostali wysłani tylko ludzie. Fabuła jest nieścisła miejscami, nieprecyzyjna, pełna luk, które koniecznie musisz wypełnić i faktów, które musisz sprostować  Krótko mówiąc - na razie pozostawia sporo do życzenia.

     Styl: piszesz dobrze. Budujesz porządne zdania, nie ma w nich większych załamań. Dostrzegalne jest, że czujesz się dobrze w tym, co robisz i że pisanie sprawia się przyjemność  Widać to po płynności słów i chociaż robisz bardzo dużo błędów, czyta się w miarę swobodnie. Nie wymuszasz na sobie pisania, ale nie możesz też każdego rozdziału poszczać wolno. Wyznacz jego granice, skracaj. Cóż mogę powiedzieć - żebyś polepszyła swoje umiejętności, wystarczą ćwiczenia. Nikt nie rodzi się przecież genialnym pisarzem. Oprócz ćwiczeń proponuję betę, która będzie pilnowała nie tylko pisowni, ale także rozwoju akcji, logiki, kreacji bohaterów. Nie chodzi o szczególnie wpływanie na to wszystko, a jedynie udzielanie rad. Czytając Twoje opowiadanie, miałam wrażenie, że nieraz nie możesz się zdecydować, jak coś powinno wyglądać.

   11/20

   Spisanie zeznań

     Prolog

"Kopuła utworzona była z liści [...] wcześniej fenomenem było [...] były głównie tego rodzaju" - powtórzenie.

"choćby jeden taki egzemplarz" - słowo "egzemplarz" odnosi się do przedmiotów. W przypadku drzewa będzie to okaz.

"Gdzieś po jej prawej zaświergotał ptak" - po jej prawej co? Po jej prawej stronie, ale niestety nie możesz tego słowa dopisać, bo stworzysz powtórzenie. Najlepszym więc wyjściem jest napisanie "Gdzieś z boku", nie musisz dokładnie określać, gdzie. Albo "Gdzieś nad jej głową", to bardziej prawdopodobne, bo ptaki tak blisko ludzi nie przesiadują.

"trampki do kolan" - trampki do kolan? Pierwszy raz słyszę o czymś takim.

"Później, przeskakując co jakiś czas na następną gałąź, pobiegła" - brakujący przecinek, niedomknięte wtrącenie.

"chudej obywatelki miasta" - to nie jest dobre określenie bohaterki. Obywatelka miasta. No raczej gdzieś musiała mieszkać. A poinformować czytelnika o tym, czy bohaterka mieszka na wsi, w mieście, w norze królika, mogłaś zrobić w inny sposób, wplatając to w opisy.

"Potem zeskoczyła na ziemię" - niskie musiało być to drzewo. Skok z dużej wysokości, nawet mając buty na nogach, powoduje złamanie kości śródstopia albo palców (zależy, na co się skoczy).

"granatowy płaszcz nocy" - ogranicz takie zwroty. Przesadne porównania i metafory są dyskryminowane w literackim świecie, bo uważane są za efekty grafomanii. Uwierz, miałam z tym ogromny problem. Jeśli nie wierzysz, zajrzyj tu: klik, a sama się przekonasz, że przesadne idealizowanie wszystkiego to trucizna. Takim sposobem można pisać refleksje i wiersze, ale nigdy opowiadania. Coelhowi nie wyszło to na dobre, bo jego tworów nie da się przeczytać nie robiąc co chwilę długich przerw.

"w kierunku dźwięku" - dźwięk nie ma kierunku i nie wyznacza się go kierunkiem. Mogła odwrócić głowię w kierunku, z którego ów dźwięk dochodził.

"Księżyc oświetlił" - moment. Chwilę temu za horyzontem schowały się ostatnie promienie słońca. Nawet, kiedy słońce już zniknie z nieboskłonu, wciąż przez dłuższy czas jest jasno i nawet, jeśli widać księżyc, jego blask w ogóle nie jest dostrzegalny. Jasna poświata księżyca (światło, które płynie ze słońca i odbija się od jego powierzchni) spływa na ziemię dopiero wtedy, kiedy niebo staje się prawie zupełnie czarne. Nigdy wcześniej. Zagięłaś prawa natury, żeby stworzyć nastrój. Nie rób tak, bo wtedy irracjonalizm sceny odbiera jej cały urok.

"Peleryna zmieniała się. [...] Po chwili z jej pleców" - z pleców peleryny? Bo w tym akapicie nie było nic o kobiecie.

"Po chwili z jej pleców wyłonił się... Kruk" - "Kruk" z małej litery, to kontynuacja wcześniejszego zdania.

"Zwierze wzbiło się w powietrze" - Zwierzę.

"Kiedy kolejny ptak wyszedł z jej peleryny" - wyleciał.

"Zwierze poleciało w stronę" - Zwierzę.

"dziewczyna szła dalej. [...] Kruk zaatakował dziewczynę" - powtórzenie.

"Wykazując się ogromną ignorancją, chudzielec" - brakujący przecinek.

"Przywitała się z Gabrysią, jej opiekunką i usadowiła się wygodnie na krześle, stojącym na tarasie" - powtórzenie. Usuń drugie "się" i ostatni przecinek, który jest zbędny.

"ranę zadaną przez zwierze" - zwierzę.

     Rozdział 2 "Poranek"

"wyrywając tym samym ze snu blondyna" - wyrywając tym samym blondyna ze snu brzmiałoby lepiej.

"koszulkę "Meteora"" - kuszulkę z napisem "Meteora" albo koszulkę "Meteory". Tytuł tego albumu to nie Meteor.

"i założył pieszczochy" - na co?

"zgarnął czarną kostkę" - tym razem nie błąd, ani uwaga, tylko osobiste spostrzeżenie i własne doświadczenia. Napisałaś, że Dymitr był takim, jak to niektórzy lubią mówić, "true metalem" (och, nie cierpię tego określenia!), a ci z kolei noszą raczej woskowe kostki z demobilu - a najlepiej, jak jakiż żołnierz miał je na wojnie. Ja mam taką kostkę i osiem dziewiątych metali, jakich znam, też takie ma. W podobnych gronach czarne kostki uznawane są za mało interesujące - nic dziwnego, kiedy ktoś cały ubiera się na czarno. Tak, jak mówiłam, to nie jest błąd, tylko osobiste spostrzeżenie, o którym postanowiłam jednak napisać.

"żyrandol z błękitnym karniszem" - przepraszam, z czym? Karniszem? A nie kloszem?

"a te opowieści lubiły ją. [...] nacisnął ją" - powtórzenie.

"Eh, ci pierwszoklasiści" - Ech. Akcja toczy się w Polsce, nie za granicą. A tak to się pisze w Polsce właśnie. Miałam dokładnie ten sam problem.

"dwa białe paski, jakby oddzielające od siebie dwa piętra" - powtórzenie. Usuń drugie "dwa".

"Okna były białe [...] niewiele było przez nie widać. Dach pokryty był" - powtórzenie.

"już odrobinę wyblakłą. Wszystko już" - powtórzenie.

"Jako, że zachodnia część" - JAKO ŻE, tak jak "mimo że", "dlatego że" itd., nie rozdziela się przecinkiem!

"zorientował się, ze idzie sam" - że.

"Tak samo, jak z miliardem" - brakujący przecinek.

"Niewielki przedsionek, nazywany "Wejdź - wyjdź", był pomalowany niegdyś" - brakujący przecinek.

"Treść brzmiałam tak:" - brzmiała.

"Wielki Konkurs Muzyczny!

Jeśli potrafisz grać na jakimś instrumencie

Lub

Potrafisz genialnie śpiewać

Zgłoś się do konkursu!

Odbędzie się 12.04 w Sali Gimnastycznej o godzinie 13.

Zapisy w pokoju nauczycielskim." - oj, ktoś tu nie potrafi pisać ogłoszeń. Wyjaśnię pod koniec, jak powinno wyglądać poprawne ogłoszenie. Na razie napiszę, że po "śpiewać" powinien być przecinek, a do tego nie mam pojęcia, czemu "Zgłoś" jest z dużej litery, skoro to kontynuacja zdania. Jeszcze jedna rzecz - "Odbędzie się 12.04", co się odbędzie? Odbędzie się on 12.04 albo Konkurs odbędzie się 12.04.

"pomimo, że wszyscy" - POMIMO ŻE nie rozdziela się przecinkiem! Przepraszam, że tak wyraziście to zaznaczam, ale jest to mój słaby punkt i chcę, żebyś zapamiętała to, jako ogromny błąd.

"Jeszcze nigdy nie przyszedł do szkoły, jako pierwszy" - brakujący przecinek.

"obrazom powieszonym co jakiś czas" - błędne sformułowanie. Jak obrazy mogą być powieszone co jakiś czas? Gdzieniegdzie, co najwyżej.

"Miał kruczoczarne loczki" - nie róbmy z bohatera dzieciaczka. Loki.

"do szkoły przyszedł w niebieskiej bluzce" - ja bym, opisując chłopaków, napisała "koszulce". Koszulka to nie to samo, co koszula, ale też nie to samo, co bluzka. Bluzka to raczej damski ciuch.

"- Witaj Agnes. - Uśmiechnął się do dziewczyny" - błąd w zapisie dialogu. Brakująca kropka i wielka litera.

"- Nie mamy pojęcie" - pojęcia.

"Miała na sobie długie glany" - oho, glany nie mogą być długie. Glany są wysokie. To buty, nie skarpetki. Oprócz tego - co masz na myśli, pisząc "długie"? Bo tego rodzaju glany sięgają prawie do kolan (do samych kolan nie mogą, ponieważ to niewygodne) i są zabronione do chodzenia po szkole. Niektóre szkoły zezwalają na noszenie glanów, ale nie spotkałam się jeszcze z taką, w której pozwalano by nosić długie buty. Nie chodzi o to, że są niebezpieczne czy coś (bo z tego powodu najczęściej zabrania się noszenia glanów w szkole), ale o to, że tak się po prostu nie robi. To tak, jakby dziewczyna przyszła do szkoły na dziesięciocentymetrowych szpilkach.

"bluzkę Ozzy'ego Osbourne'a" - Ozzy nosił tę bluzkę? Chodziło raczej o to, że na tej bluzce była podobizna Ozzy'ego, czyż nie? Popraw.

"jedna dziewczyna go uprzedziła" - jednak.

"a ja piechotą do szkoły" - co piechotą? Nie napisałaś.

"półtorej kilometra" - PÓŁTORA kilometra!

"Zapadła nieznośna cisza, przerwana przez Lili" - łączenie tych obu zdarzeń w jednym zdaniu nie jest dobrym pomysłem. Wytraca ono sens. Rozłącz.

"puszczając jej kuksańca w bok" - kuksańca nie można puścić.

"rozgorzała rozmowa na temat zadań z matmy" - nie używaj potocznych słów, kiedy piszesz, jako narrator. Twoi bohaterowie - owszem, mogą tak sobie mówić do woli, ale kiedy piszesz "z góry", rób to profesjonalnie. Narrator może używać gwary/slangu/mowy potocznej tylko i wyłącznie w przypadkach, kiedy a) tekst jest stylizowany; lub b) narratorem jest jedna z postaci.

"Dziewczyna uniosła brew w górę. W czym biorę udział?!" - dlaczego narrator przypisuje sobie myśli bohaterki?

"stanął koło Sebastiana, zakładając ręce" - zakładając na co?

"w kierunku klasy [...] większość swojej klasy" - powtórzenie.

"niczym struna w gitarze" - myślę, że struna gitary brzmiałaby lepiej.

"Pomieszczenie wyglądało dość niesamowicie" - dość niesamowicie to błędne połączenie. Dość niezwykle, jeśli już. Owszem, te dwa słowa różnią się od siebie, a nawet śmiem twierdzić, że jest pomiędzy nimi przepaść.

"Łucka była idealną kopią [...] An, siostra dziewczyny, była" - brakujący przecinek, powtórzenie.

"Klasa parsknęła źle ukrywanym śmiechem" - no, parsknięcia śmiechem raczej ukryć nie można.

"a ludzi przyprawia o strach" - przyprawiała. Nie zmieniaj czasu.

"tknąć tocoś" - co to jest tocoś? Wybacz pytanie, ale rozbawiło mnie to. Skleiły Ci się literki.

     Rozdział 4 "Posłaniec"

Informacja przed rozdziałem: „dzięki któremu udało mi się w takim tępię” – tempie. To jest tempo, nie tępienie.

„jego dziubek był prawie, że biały” – dziubek? Chyba dziobek. Nie jestem pewna, co do tego przecinka. Jak dla mnie, powinnaś go usunąć. Jeśli się mylę, niech ktoś mnie poprawi, bardzo proszę.

„Coś trzasnęła cichutko” – trzasnęło.

„Palce jakiegoś chłopaka […] jakieś wysokie drzewo” – powtórzenie.

„Miał długie za ramiona, czarne włosy” – niewłaściwa konstrukcja zdania.

„bluzka Sabaton” – Sabatona.

„przyglądając się zręczny palcom” – zręcznym.

„naszywką Sabaton” – Sabatona.

„ukrywając swoją tożsamość, by, co dwa tygodnie zdawać sprawozdanie” – błędnie umieszczony przecinek. Powinien znaleźć się przed „by”, nie przed „co”. Przenieś go. Zaznaczony przecinek jest poprawny.

„jakieś zawiniątko” – ogranicz używanie słowa „jakieś”. Po prostu go nie wstawiaj. Nie tylko ze względu na powtórzenia i przedawkowanie, ale także ze względu estetycznego. Odbierasz tekstowi powagę.

„szmaragdowa kanapa” – jest wiele odcieni zielonego. Nie wszystko w Twoim opowiadaniu, co zielone, musi mieć odcień szmaragdu.

„Jednak – dodał szybko, wiedząc, co zrobiłby mężczyzna o szpiczastych uszach. – Czuję w niej potencjał.” – kropka po „uszach” jest do usunięcia, a „czuję” należy napisać z małej litery. Przerwałaś zdanie w połowie, więc musisz dokładnie tak zapisać wypowiedź.

„żelazne spojrzenie Króla” – dlaczego „Króla” piszesz z dużej? To tylko stopień, nie ważne, jak wysoki. Nieraz nawet „bogowie” pisze się z małej, choć tutaj wielka litera jest dopuszczalna.

„zwracał się do mnietato?!” – mnie „tato”. Choć uważam, że "ojcze" lepiej by tu pasowało.

Podsumowanie

     Problemy z pisaniem ogłoszenia: po pierwsze i najważniejsze: jeżeli piszesz ogłoszenie o konkursie, musisz podać jego tytuł, jury, ogólną informację o nagrodzie (jeśli nie ma nagrody materialnej [pieniądze, książka itp.], należy napomknąć o dyplomie albo napisać, iż nagroda jest do ustalenia/niespodzianką/nie ma jej). Dalej - godzinę zapisujemy z minutami! W takiej formie: 13:00. Przy zapisywaniu daty zawsze trzeba dopisać rok - nawet, jeśli konkurs odbywa się w roku obecnym. Ta końcowa liczba musi być i nie ma innej opcji. Tak samo na zaproszeniach oraz innych formach pisemnych. Następnie - Sali Gimnastycznej czego? Tu także informacja o nazwie i numerze szkoły. Jeżeli konkurs jest wewnątrzszkolny, nie trzeba dopisywać nazwy ulicy i miasta, ale nazwę i numer szkoły jak najbardziej (pomimo iż jest to oczywiste, takie są zasady). "Zapisy w pokoju nauczycielskim" to zbyt mało informacji. Na ogłoszeniu powinnaś zamieścić, jak będzie wyglądał konkurs. Jeżeli nie chcesz tego robić, musisz dopisać "O bardziej szczegółowe informacje prosimy zgłosić się do nauczyciela muzyki", na przykład. Co do formy - rozstrzelanie napisów nie jest dobrym sposobem na zwrócenie uwagi, czy skrócenie notatki. Wprowadzany jest za to bałagan, co w ogłoszeniu nie powinno mieć miejsca. Chodzi o konkrety i przejrzystość.

     Oprócz tego: cała masa literówek i błędów interpunkcyjnych, brak odmian niektórych wyrazów (mam na myśli tytuły zespołów). Na szczęście dialogi zapisujesz poprawnie, zdarzyło się chyba tylko jedno czy dwa potknięcia przez przeoczenie, ale to wszystko. Ortografów brak. Zdania budujesz dobrze, nie ma większych załamań. Niestety, jak na tak krótkie rozdziały, błędów jest kolosalna ilość. Ach, i ta Twoja irytująca tendencja do pisania "mimo, że" itp. z przecinkiem...

     4/10

   Przeszukanie kieszeni

     Medium: krótki, zwięzły tekst na temat, moja imienniczko. W zasadzie niczego mi tu nie brakowało. Mogłabyś jedynie poszerzyć opis swoich zainteresowań, względnie charakteru. Co do "bajecznej" wersji Twojego życia - oryginalny pomysł.

     Elfy: linki. Już się bałam, że to opisy bohaterów. Mogłabyś uwydatnić kategorie, byłoby przejrzyściej. Na liście blogów, które czytasz, nie ma wszystkich, z tego, co widzę.

     Zapowiedź: nie ma tu kompletnie nic. Napisałaś jedynie, że data publikacji kolejnego rozdziału jest nieznana, ale do takiej informacji odrębna zakładka nie jest potrzebna.

     Duszki drzew: spis treści - tylko czemu nie zamieściłaś tytułów?

     Wróżki: garść informacji. Ale cóż tu robi "nagłówek", skoro masz szablon? I jest tu błąd - nie "White Rob" tylko White Robe.

     Chochliki (Spam): wiadomo.

     Niczego nie brakuje. Może poza paroma informacjami i miejscami brakiem porządku.

   8/10

   Indywidualizm

     Odliczając fakt, że świat ludzi jest przerysowany z naszego (naprawdę, mogłabyś wprowadzić pewne zmiany ze względu na katastrofę. Będę o tym trąbić, aż do końca), fabuła jest Twoja. Róże nocy, które tak uwielbiam, są idealnym przykładem. Wszystko, oprócz Gorzowa Wielkopolskiego, wykreowałaś ty - począwszy od bohaterów, na scenerii (przykładowo: dolina róży nocy) kończąc. Nie widzę więc powodu, abyś miała dostać mało punktów.

   4/7

   Alibi

     Punkty dodatkowe za białego kruka i róże nocy. Razem dwa na pięć.

   2/5

   Łącznie punktów: 45,5/72

   Wyrok: Parę dni w areszcie

   Szkolna ocena: 4

     Idariale patrzyła na akta pustym wzrokiem. W jej głowie nie jaśniała żadna myśl, wszystko ucichło. Jak zawsze, podpisała się u dołu strony, ale tym razem ruch nie był zamaszysty, lecz ledwie zauważalny. Zamknęła teczkę, odsuwając ją od siebie. W gabinecie panowała ciemność, zapadł zmierzch. Więźniarka teraz już tylko leżała na swoich skrzyżowanych rękach i patrzyła w zasnute chmurami niebo.