[067] Ocena: brama-snu

     Idariale była zbulwersowana. Właśnie zakończyła pisać oficjalny raport o odejściu Clouds. Miała serdecznie dość oceniających, którzy niepoważnie traktowali Gaol. Znów trzeba będzie zaostrzyć rygor, nie widziała innego wyjścia. Po rozmowie z naczelniczką Wanilią postanowiły, że na razie do personelu nie zostaną przyjęte żadne nowe osoby. Po tragedii czas na komedię? Bo cała sytuacja zaczynała przypominać farsę.

     Zastępczyni zaparzyła sobie kubek parującej melisy. Bez tego nie byłaby w stanie obiektywnie ocenić kolejnego więźnia. Zerknęła na bladą tarczę starego zegarka, który uwieszony miała u szyi. Pamiątka po babci. Wskazówki informowały, że jest obecnie wpół do czwartej, a dokładniej dwie minuty po. Czerwonowłosa przysunęła się na obrotowym, skórzanym krześle do hebanowego biurka i otworzyła teczkę.

     Oskarżająca: Idariale

     Oskarżona: Chire_Cristel [brama-snu]

   Pobieżny ogląd więźnia

     "Brama" kojarzy mi się z furtką. Jest to dość zabawne, ale jednocześnie pozytywne skojarzenie. Wywołuje u mnie uśmiech na ustach. Sen również - nie przywodzi mi na myśl koszmaru, a coś lekkiego, pięknego. Wobec tego brama snu jest wejściem do krainy marzeń, czyż nie? Odpowiedni adres, jak na bloga z poezją. Polski, krótki, delikatny. Podoba mi się, chociaż ostatnimi czasy mam nieco dość filozofii.

     Co do belki - tutaj mamy inne ukazanie snu, niż wskazywał na to adres. W normalnej sytuacji bym tego nie pochwaliła, ale ukazanie sennych mar dwojako jest dobrym zabiegiem. Nie rozumiem jednak drugiej części zdania: "Milczenie wybucha szlochem milczenia", to taki jakby mały paradoks, który nieszczególnie mi się podoba. Nie przepadam za tego typu "artystycznymi" powtórzeniami. Cytat oprawiony cudzysłowem, podpisany autorem, polski.

     Jako podkład muzyczny bloga wybrałaś polską piosenkę. Ja bym sugerowała raczej dać tu coś symfonicznego, czego będzie można słuchać przy czytaniu i co nie będzie rozpraszało. Może coś Philipa Wesleya albo Thomasa Bergersena? Sprawdź na You Tube.

     Blog wywiera na mnie dobre wrażenie, jest przyjemny w odbiorze.

   10/10

   Ubiór więźnia

     Szablon ma łagodne i stonowane kolory, co nie męczy oczu i jest odprężające. Chmury i mgiełka nadają lekkości i swobody. Dzięki nim szablon, choć pełny różnych zdjęć, nie sprawia wrażenia przesadzonego. Obrazki jednak nie do końca dobrze się łączą. Miejscami warstwa przezroczystości jest zbyt mocno ustawiona albo zbyt mało. Chmury za bardzo odcinają się od ciemnego tła postów. Szabloniarka nałożyła obrazki od razu na gotowe tło, a powinna zrobić odwrotnie - najpierw stworzyć obrazek, a potem dopasować tło. Dzięki temu przejście byłoby łagodniejsze, a tło bloga przy granicy z nagłówkiem jaśniejsze. Prawy górny róg tegoż tła wcina się w obrazki i nie wygląda to nazbyt dobrze. Napis mógłby być czytelniejszy i może... bardziej finezyjny? Autorka szablonu poszła, mówiąc szczerze, na łatwiznę. Bardzo podoba mi się motyw książki, w którą po schodach wchodzi dziewczynka. Zaś śpiąca obok dziewczyna nawiązuje do adresu. Tylko, co tam robi wiewiórka? Kolumna postów jest zdecydowanie zbyt szeroka, jak na poezję. Twoje wiersze są zwięzłe i nie potrzebują aż tak szerokiej kolumny. To sprawia wrażenie, że na blogu jest pusto.

     Tekst najlepiej byłoby justować. Zarówno w postach, jak i w kolumnie bocznej. Co do tej - stanowczo zbyt wiele masz tam dodatków. Robi się bałagan. Kolumna z menu jest dłuższa od notek, co źle wygląda. Tak, trzeba zdecydowanie zrobić porządek z tą kolumną. Nie wiem, po co Ci jednocześnie kategorie i szeroka lista. Usunęłabym szeroką listę, bo masz tam tylko tytuły "Poezja 1" itd., co nic czytelnikowi nie mówi. Zostaw sam link do Wyimaginowanej Grafiki albo button, nie widzę powodu umieszczania obydwu form. Menu wyrzuć na samą górę, ewentualnie wyżej pozostaw dedykację. Ramka "Dzień dobry" nie była aktualizowana od wieków. Nie jestem pewna, czy w ogóle się przydaje. Spis swoich opowiadań zrób w formie linków albo przerzuć do jakiejś zakładki. Niepotrzebnie tutaj wiszą i zapychają miejsce. Trzeba je trochę skrócić. Możesz też zawsze zmniejszyć ich czcionkę, ale wtedy utworzy się zbyt mocny kontrast z kolumną bloga.

     Czcionka tytułów postów nie posiada polskich znaków, przez co źle wygląda. Nie rozumiem, dlaczego używasz większej czcionki do pisania informacji, a nie do wierszy, które powinny być przecież wyróżnione. Tekst wierszy jest wyśrodkowany, a jednak nie figuruje zupełnie na środku kolumny bloga, co oznacza, że jej szerokość została źle dopasowana.

   4/10

   Przesłuchanie

     Tematyka: Droga

     Poezja VII: Wspomnienie

Przeczytałam wiersz kilka razy w różnym tempie, żeby dobrze go zrozumieć. Chodzi o tęsknotę za wspomnieniami, minionymi chwilami; chęcią zatrzymania ich na dłużej albo nawet pozostawienia ich na zawsze. To dość znane uczucie, kiedy nie chcemy iść dalej, ani żeby coś się zmieniło. Ładny wiersz, choć prosty. Trochę za mało w nim głębi, takiej... mocy. Bardzo podoba mi się "Ten czas odleciał tam, gdzie oblicza Aniołów widać we mgle". Podoba mi się, że piszesz Anioły z dużej litery; zupełnie jak ja.

     Poezja VIII: Taniec Śmierci

Zdecydowanie mój klimat i upodobania. Przedstawiłaś Śmierć w sposób brutalny, szczególnie ta końcowa "rzeź" go podkreśla. Mam tylko uwagę, co do jednego fragmentu: "Wciąż inna melodia życia wystukuje ostatni takt". Ostatni takt wystukiwany wciąż i wciąż sugeruje nieśmiertelność  Coś, co nie może się skończyć  Byłaby to dobra metafora śmierci, ale Tobie chodziło tu o czyjeś kończące się życie. A życie konkretnej osoby, bądź osób, nie upływa wiecznie. Upływa szybko. Zbyt szybko w porównaniu do jego długości.

     Poezja X: Serce zamknięte

Wiersz jest przepiękny... Cudowny, naprawdę. Nie ma żadnej skazy. Podoba mi się rytm, jaki wybrałaś, idealnie tutaj pasuje. Słowa, jakże prawdziwe, układają się w piękne zdania i ukazują trochę smutny, trochę spokojny sens. Zdecydowanie lepszy twór od poprzednich. Intryguje mnie kołdra krwawych owoców. Nie wiedzieć czemu, kojarzy mi się ona z fragmentem jednego z moich wierszy, gdzie piszę o szacie z płynnego cynobru.

     Tematyka: Marzenia

     Poezja VI: Zimowo-jesienne marzenia
Końcówka mi się nie podoba. Mam wrażenie, że jest wymuszona. Można by ją trochę upłynnić, bo wiersz ma określony rytm, aż nagle ta końcówka go burzy. Nie rozumiem wersu "ukłoni odwieczne stopnie". Ukłoni stopnie? Coś tu jest nie tak. Nie chodziło Ci przypadkiem o "osłoni"?

     Poezja IX: Śnieg i Róża
Dobrze, może jestem ignorantką, ale ten wiersz nie ma dla mnie żadnego sensu. Szczególnie końcówka, gdzie wymieniasz wszystkie ważniejsze wartości. Trochę to takie wzięte z kosmosu, że się tak wyrażę. Najpierw piszesz o śniegu, o róży, a potem nagle wymieniasz te wartości. No dobrze, rozumiem, że śnieg i róża miały coś symbolizować, ale połączenie wyszło, powiem Ci szczerze, średnie. Wiersz podoba mi się do momentu, gdy wchodzą luźno powymieniane wartości. Gdyby ich nie było, podobałby mi się bardzo.

     Tematyka: Miasto

     Poezja IV: Miasto nocą
Miła odmiana, powiem szczerze. Zauważyłam dziwną zasadę w Twoich wierszach. Co prawda, nie czytam wszystkich zgodnie z datami publikacji. Mianowicie - raz piszesz naprawdę cudownie, a raz przeciętnie. Nie wiem, czy zależy to od nastroju, tematu, czy jeszcze czegoś innego. Wracając do wiersza, jego tematyka podoba mi się wręcz szalenie. Obrałaś ciekawy temat i dobrze go wykorzystałaś. Bardzo trafna puenta. Nawet, jeśli nie chodziło Ci dokładnie o to, to i tak wiersz nawiązuje do naszego "nowego", chorego świata. Nie mam wprawdzie trzydziestu czy czterdziestu lat, żeby być ekspertem od "tamtych czasów", to prawda. Jednak nawet czasy z mojego dzieciństwa były nieporównywalnie lepsze od dzisiejszych.

     Tematyka: Ptaki

     Poezja III: Walka
Początek od razu mi się spodobał; fragment o budowaniu domu z gruzów. Daje nadzieję. I "Odmową nasyceni uczymy się żyć". Natomiast nie bardzo rozumiem,  co miał symbolizować alabastrowy ptak. Nie potrafię przypisać go do żadnego uczucia czy rzeczy. Z początku dziwiłam się, dlaczego zaliczyłaś ten wiersz do kategorii "ptaki", już wszystko rozumiem. Pomyślmy... Alabastrowy ptak; czyli ptak o bardzo jasnym upierzeniu. Kojarzy się z czystością i dobrem, a także niewinnością i czystością - ale czy o to chodziło?

     Tematyka: Śmierć

     Poezja I: Siedziałeś w jadalni
Tytuł idealnie dopasowany do tematyki wiersza, gdyż jest niepozorny. Pokazujesz zwyczajne czynności zwyczajnego człowieka. Nie dla wszystkich, oczywiście, jest "zwyczajny". Niemniej jednak obrazujesz życie, jako naturalne, płynne i małostkowe. A jednocześnie przelewasz ból po stracie. Nie musi to być Twój ból. Takie obrazowanie czyjegoś odejścia nadaje zdarzeniu melancholii i smutku, wiersz łapie za serce. To działa na zasadzie kontrastu - było tak spokojnie i lekko, a nagle zrobiło się tragicznie. Jeden z lepszych Twoich tworów.

     Poezja II: Bez Was
Z jednej strony opisujesz, że bez Nich czujesz się źle, jesteś przestraszona i zagubiona. Z drugiej pokazujesz, że tak naprawdę nie było ich przy Tobie. Albo ja źle zrozumiałam. "Byłyście słońcem, które nie wzeszło ani razu". To tak, jakby nigdy Ci nie pomogły. Dalej piszesz "Byłyście księżycem połyskującym na niebie trosk" - dawały Ci siłę i nadzieję. Mieszasz te dwie rzeczy, mało je precyzując. Lekka niezgodność. Uczucie zagubienia jest znane chyba każdemu człowiekowi. Rozumiem, co czujesz.

     Poezja V: Mały, mała zapomniany
Tytuł troszkę błądzi - "mała zapomniany"? Nie powinno być tam przypadkiem przecinka? Używasz tu zwrotów i słów, które pojawiały się już w Twoich wcześniejszych wierszach: alabastrowy ptak oraz "Uczymy się żyć od nowa". Nie uważam, aby był to dobry zabieg. Nawet jeśli pasowało do tematu, lepiej byłoby, gdybyś użyła innych słów o tym samym znaczeniu, innego symbolu. Powtarzając te, które już wcześniej użyłaś, rozpraszają czytelnika i przywołują wspomnienie wcześniejszej poezji. Zamiast należycie skupić się na tym wierszu, zaczęłam błądzić myślami gdzieś nieopodal poprzednich. Utwór daje do myślenia i jest jednocześnie bardzo piękny, ale także prawdziwy. Choć nie zgodzę się z nim do końca - nie wszyscy ludzie są tacy, jak opisałaś w wierszu. Nie wszyscy.

Podsumowanie

     Przeczytałam wszystkie wiersze. Kategoria "Życie" zawierała wszystkie, jakie czytałam wcześniej, więc nie widziałam powodu, by ją wypisywać.

     Tematyka: większość Twoich wierszy jest o podstawowych uczuciach i zdarzeniach z życia człowieka. Przyjaciołach, zagubieniu, smutku, śmierci, życiu, nadziei. Te wszystkie rzeczy są niezwykle ważne, to prawda. Bez nich człowiek nie potrafiłby żyć. Jednak może czas, by trochę wyjrzeć poza te granice? Pisząc cały czas tylko i wyłącznie o najważniejszych wartościach nie rozwijasz się. Zwróć uwagę na otoczenie i dobrze mu się przyjrzyj. Proponuję również pisać wiersze za każdym razem, gdy spotka Cię coś złego albo wręcz przeciwnie - coś wspaniałego. Zacznij opisywać swoje uczucia, wtedy Twoja poezja nabierze rumieńców. Spróbuj przekazać innym, co Cię gryzie, bez użycia bezpośrednich zwrotów, słów czy tłumaczenia. Po prostu wylewaj z siebie emocje na papier, nie skupiaj się wyłącznie na rozmyślaniach. Masz już tyle wierszy o śmierci i życiu, ale co dalej? Wciąż będziesz pisała podobne? Te tematy nie są niewyczerpalne. Poza tym, w końcu Ci się to znudzi i porzucisz poezję, a to nie będzie dobre. Sprawdź również, jak radzisz sobie w opisywaniu rzeczy błahych i małostkowych. O nich również można napisać coś pięknego. Albo spróbuj daną rzecz wyidealizować. Nie wiem, niebo, ocean, ptaki, dżunglę. Wszystko jedno. To dobre ćwiczenie, choć uprzedzam, że przeginanie w tę stronę także nie będzie zdrowe. Wszystko jest dla ludzi, ale wątpię, czy ktoś będzie chciał czytać pięćdziesiąty z kolei wiersz o śmierci.

     Styl: nie mam, co do niego większych zarzutów. Piszesz płynnie, magicznie, uczuciowo. Nie było wiersza, gdzie tych "uczuć" było za mało. Mówię, oczywiście, o uczuciach towarzyszących przy wyobrażaniu sobie danego aspektu. Chciałabym jednak, jeśli mogę się tak wyrazić, byś nie tworzyła ich sama. Wyobrażam sobie, jak to wygląda u Ciebie. Masz wenę, siadasz, wyobrażasz sobie śmierć i opisujesz. Lepiej jednak by było w odwrotną stronę - coś się w Twoim życiu wydarzyło, coś bolesnego, smutnego, radosnego, pięknego, wszystko jedno - opisz, co czujesz w danym momencie, nie ograniczaj się do ogółu i wyobrażeń. Niektórymi wierszami potrafiłaś mnie oczarować, inne nawet mnie nie zainteresowały. Każdy do poezji podchodzi subiektywnie. Zabrakło mi jednak u Ciebie pewnego rodzaju siły. Wszystkie wiersze były spokojne, łagodne w wydźwięku. Nie pojawiły się w nich żadne mocniejsze emocje, które napełniałyby utwory mocą. Brak tu takiej... przebojowości, powiedziałabym. Nie chodzi o to, byś do każdego swojego wiersza dodawała tak zwanego "kopa", ale bez tego wszystkie są podobne. Potrzebne jest zróżnicowanie - i tym sposobem wciąż obracamy się wokół jednej kwestii. Piszesz dobrze. Przyjrzałam się, po przeczytaniu, kolejności pisania poszczególnych utworów i widzę, że najnowsze z nich w większości przypadków są lepsze od pierwszych, ale też nie zawsze. Zachwycił mnie właśnie ten pierwszy wiersz - "Siedziałeś w jadalni", będący od niektórych późniejszych tym lepszym. Najwidoczniej więc wszystko zależy do Twojej weny i nastroju. Widać jednakże, pod względem technicznym, że polepszasz się w pisaniu. Widać efekty, to dobrze.

     Jeszcze sporo pracy przed Tobą, to prawda. Jednak na chwilę obecną jest dobrze.

   15/20

   Spisanie zeznań

     Popełniasz tu jeden podstawowy błąd - w wierszach, owszem, interpunkcja nie ma identycznych praw, jak w prozie, ale zupełne pomijanie przecinków nie jest dopuszczalne, kiedy w wierszu pojawia się bardzo wiele wyrazów typu "który", "że" itd. W takich miejscach przecinki są potrzebne choćby po to, by zaznaczyć  gdzie należy zrobić pauzę. Oprócz tego - kiedy nowy wers zaczyna się od "który", przecinek w poprzednim wersie jest zbędny; natomiast, kiedy to "który" pojawia się w środku wersu, należałoby postawić przecinek. Ignorancja wobec znaków interpunkcyjnych (nawet wobec znaków zapytania, przykładowo) jest jak najbardziej w porządku, kiedy wersy nie posiadają bezpośrednio w środku słów podobnych do "który".

     Poezja IV: Miasto nocą
"o tych, co byli" - brakujący przecinek.
"o tych, co są" - brakujący przecinek.
"o tych, co będą" - brakujący przecinek.

     Poezja III: Walka
"Powstań Ty, który" - brakujący przecinek.
"Ty, który" - brakujący przecinek.
"wierząc, że" - brakujący przecinek.

     Poezja I: Siedziałeś w jadalni
"byłeś, po prostu istniałeś" - brakujący przecinek. Bez niego zdanie brzmi niechlujnie, bez pauzy, posklejane. Spróbuj przeczytać jednym ciągiem byłeś po prostu istniałeś.
"byłeś [...] wszystkim było" - powtórzenie. Wers pod wersem.

     Poezja II: Bez Was
"płaczę, stoję" - sytuacja taka sama, jak w wierszu powyższym. Sklejone wyrazy.
"Byłyście słońcem, które" - brakujący przecinek.
   7,5/10

   Przeszukanie kieszeni

     Powrót - przekierowanie do strony głównej jest niepotrzebne, ponieważ wystarczy kliknąć w nagłówek.
     O blogu - piszesz tutaj, że biały wiersz nie posiada znaków interpunkcyjnych. Nieprawda! Białe wiersze nie posiadają rymów, kochana, ani żadnych konkretnych zasad czy układów. Co zaś się tyczy interpunkcji - posiadają, jak najbardziej. Nie zawsze, to prawda. Jednak posiadają. Przyznajesz, że piszesz głównie na temat śmierci, ptaków, tańca. To trochę zbyt mało. Również zbyt mało napisałaś o blogu. Wiele informacji można by jeszcze tu zamieścić  które z pewnością by się przydały. Na przykład - krótka notka o tym, jak tworzyłaś albo o wcześniejszych blogach.
     Historia - spis dawniej publikowanych przez Ciebie wierszy. Tutaj widzę nieco większe zróżnicowanie niż jest obecnie. Może warto do tego wrócić?
     Spamownik - oczywiste.
    Linki - poukładane tak, by było Ci wygodnie. Blogi posegregowane pod względem ich autorów. Dobrze. Tylko nie wszystkie linki są dobre - niektóre blogi zostały usunięte, na przykład iluzja-weny. Linki trochę mało widoczne.
     Oceny - to można by spokojnie przenieść do linków, nie widzę sensu w tworzeniu nowej zakładki pod trzy odnośniki.
     Brakuje zakładki o autorce, co na blogu z poezją odgrywa ważną rolę. Zwłaszcza, ze rzadko opisujesz siebie. Nie mogę dowiedzieć się niczego o Tobie, jaka jesteś, dlaczego piszesz właśnie w ten sposób (bo wiadomo, że to zawsze ma związek z charakterem i światopoglądem), a szkoda.
   7/10

   Indywidualizm

     Nie zauważyłam, abyś cokolwiek miała nieswojego, a tym bardziej, żebyś sugerowała się czy inspirowała innymi poetami lub ich dziełami. Dlatego śmiało mogę powiedzieć  że wszystko tutaj jest Twoje. Piszesz na swój własny sposób, nie podczepiasz się pod nic, a to bardzo ceniona cecha.
   7/7

   Alibi

     Punkty dodatkowe, hm... Będzie chyba tylko jeden - za parę symboli i zwrotów, które mi się podobały. Mianowicie: alabastrowy ptak, kołdra krwawych owoców, Non omnis moriar (w poprzednich wierszach).
   1/5

     Łącznie punktów: 41,5/72
     Wyrok: Parę dni w areszcie
     Szkolna ocena: 4

     Idariale uśmiechnęła się pod nosem i podpisała wyrok. Niedawno zrobiła sobie przerwę na obchód po Gaolu i zauważyła, że praca wre. Tak dawno na korytarzach więzienia nie było tłoczno. Teraz musiała lawirować pomiędzy kręcącymi się asystentami, klawiszami i archiwistami. Oceniający większość czasu spędzali w swoich gabinetach, pracując nad aktami więźniów, a jeśli gdzieś z nich wychodzili, to albo do cel, albo do pani Basi na budyń. Idariale do kawiarenki przychodziła wyłącznie na herbatę i sernik. Nie cierpiała budyniu. Fuj!