[099] Teczka: aboutseverus

- ZATRZYMAJ SIĘ!

Krzyk Nersi był słyszalny w całym budynku. Zaciekawieni więźniowie wychylali głowy ze swoich cel, inne strażniczki zastanawiały się, co Świstak znowu odwala, a pani Basia, przestraszona nagłym wrzaskiem, upuściła kubek z gorącą herbatą. Tymczasem dziewczyna próbowała po prostu zatrzymać czekoladowego zająca, który postanowił pooddychać świeżym powietrzem i pożyć jeszcze przez kilka dni.

Kiedy jej zasłużony deser zniknął w narnijskiej szafie, zrezygnowana dziewczyna wróciła do swojego gabinetu. Jedynym pocieszeń był fakt, iż Łucja uwielbiała czekoladę, więc jeśli nie ona zjadła zająca, to królowa na pewno.

Oskarżająca: Nersi

Oskarżona: Sara (aboutseverus)

Pobieżny ogląd więźnia

Jestem z natury leniwym człowiekiem. O wiele chętniej wchodzę na bloga, jeżeli w pewien sposób adres zobrazuje, co będę mogła na nim zobaczyć. U Ciebie z zawartością nie mam szczególnych problemów i to mi się podoba.

Postawiłaś na język angielski, ale w bardzo łatwym wymiarze. aboutseverus znaczy tyle, co o Severusie – każdy jest w stanie ogarnąć. Nie oddzieliłaś słów myślnikiem, jednak widz nie ma kłopotów z odczytaniem adresu, więc nie działa to w żaden sposób na minus.

Pierwsze skojarzenia dotyczą Snape’a, Harry’ego Pottera, opowiadania opartego na twórczości J.K. Rowling… Właściwie same pozytywne odczucia, aczkolwiek pozbawione jakiegokolwiek głębszego znaczenia. Daje nam jasno do zrozumienia, że zawartość będzie opiewała postać Severusa Snape’a, nie ma żadnych zbędnych filozoficznych podtekstów, przez które myśli zaczynałyby się plątać. Prosto, łatwo i na temat.

Tak patrzę na belkę i mam wrażenie, iż to będzie jakaś mieszanka Batmana i Severusa. Imię oraz nazwisko głównego (tak przypuszczam) bohatera Twojej twórczości oraz słowa tłumaczone na Ciemny Rycerz, Mroczny Rycerz, Czarny Rycerz… Niezależnie od tego, w jaki sposób to odbieram, moje myśli zaczynają opiewać Batmana, a nie cokolwiek związanego ze Snapem. Z jednej strony nadanie mu takiego tytułu jest ciekawe, na pewno oryginalne i wcześniej przeze mnie nie spotkane. Jednak z drugiej wydaje się być ciut naciągane; takie namieszanie potencjalnemu czytelnikowi w głowie. Nie mogę się zdecydować, czy moje wrażenie o belce są bardziej pozytywne, czy negatywne.

Po otworzeniu bloga najpierw załadowało mi się ciemne tło, a potem… Super ekstra rażąca w oczy biel. Dodatkowo – minimalizm, brak wymyślnego szablonu (dzięki Ci wyczuciu autorki), prostota, która bardzo pasuje mi do pierwszych wrażeń.

Czyli, patrząc na to w telegraficznym skrócie:

- Adres jest bardzo dobrze wymyślony, dobrany; widzimy, że autorka chce nam coś przekazać i robi to już w tym pierwszym elemencie swojego bloga; mamy konkrety podane na tacy, co działa na plus.

- Po dłuższym zastanowieniu się, dochodzę do wniosku, iż jednak zmieniłabym ten napis na belce. Nie chodzi o to, że w jakiś sposób mi nie przypadł do gustu – nie! Twój blog jest odzwierciedleniem Twojego wyczucia, więc to nie ja decyduję o takich elementach. Aczkolwiek ten The Dark Knight naprawdę trochę miesza, niszczy pewne wyobrażenia, dekoncentruje. Może wymyśliłabyś, wybrałabyś (jak wolisz) jakieś zdanie, które nadal będzie opiewało coś związane z tym mrokiem, Severusem, ale pozbyła się tego wyrażenia Mroczny/Ciemny/Czarny Rycerz, ponieważ skojarzenia odbiegają od głównego motywu opowiadania (którym wydaje się być Snape).

Nie zmienia to faktu, że ujął mnie pewien widoczny minimalizm, prostota, pod którą (mam nadzieję) ukryte jest coś naprawdę fajnego.

8/10

Ubiór więźnia

Na początku miałam trochę problem, ponieważ pod światło bardzo trudno dostrzec ciemne elementy, nie wiem, czy zwróciłaś uwagę. Przy zbyt jasnym otoczeniu, nagłówek i tło zlewają się w jedno, są praktycznie niewidoczne, a jedynie biel odcina się od tego wszystkiego (przez co razi w oczy). Zmieniłam jednak pomieszczenie i było znacznie lepiej.

Kolorystyka Twojego bloga to proste zestawienie kontrastów: czarny i biały, z pewnymi elementami szarości (jednego, jedynego odcienia, z tego co zauważyłam). Mamy więc trzy barwy, nic więcej, Podoba mi się to, naprawdę. Jest mnóstwo blogów, gdzie autorzy dowalają miliony odcieni, żeby dopasować linki, tytuły, tekst do każdego możliwego koloru na nagłówku, dodają wszystko na siłę. U Ciebie czegoś takiego nie ma, chociaż pewna rzecz nie przypadła mi do gustu, a mianowicie – zbyt agresywna, wyraźna różnica pomiędzy białym tłem postów i całą resztą bloga. Spójrzmy – screen – na zielono zaznaczyłam elementy, które ładnie się ze sobą komponują. Nie ma wielkiej różnicy pomiędzy odcieniami, detale, w pewien sposób, uległy wtopieniu. Natomiast te czerwone rameczki mają pokazać, jak wyraźny jest kontur między bielą a czernią. Tak intensywny śnieżny odcień nie podpasował całej reszcie strony. Widocznie się odcina, jest jak z innej bajki.

Tło bardzo fajne, wyróżnia środek bloga, w miarę dopasowane. Otwierałam aboutseverus na dwóch różnych komputerach, dwóch różnych rozdzielczościach i nie ukrywam, że na tej większej grafika zaczyna się powtarzać, nie wystarcza na całą wysokość i szerokość ekranu, aczkolwiek stoi w miejscu, więc to potknięcie graficzne jest prawie niewidoczne.

Nagłówek… Mrugnęłam raz, drugi raz, trzeci raz, ale za Chiny to coś na nim widoczne nie chciało zniknąć. Doszłam do wniosku, iż naprawdę się tam znajduje. Chodzi mi o logo Batmana, powtórzony tekst z belki (z tym moim Mrocznym Rycerzem) i coraz większe mieszanie w łepetynce. Ale, ale, ale… Podoba mi się. Ten nagłówek jest świetny, pomimo braku odniesienia do Severusa Snape’a (w tym wszystkim znanym wcieleniu). Fantastycznie komponuje się z całą resztą, wprowadza taki mroczny, tajemniczy, aczkolwiek nadal pozytywny klimat. Jedynym minusem wydaje mi się być ta powtórzona belka – co o niej sądzę napisałam już wcześniej. Nie wiem, może tylko ja mam takie odczucia, może tylko mnie to jakoś nie przekonało… Nadal jednak twierdzę, że bezpośrednie porównanie (olać grafikę, na nią nikt nie będzie zwracał uwagi podczas czytania tekstu) do Batmana jest co najmniej dziwne, nierealne, trochę jakby wymyślone na odczep.

Czcionka dobra, rewelacyjnie widoczna (dziwne, żeby czarna na białym tle nie była). Problem jest trochę z menu, bo wybrałaś bardzo mały rozmiar literek. Domyślam się jednak, że przy zwiększeniu te odnośniki rozdzieliłyby się na dwa poziomy, przez co trochę zniszczyłoby estetykę.

No właśnie, skoro już o estetyce mówimy. Nie mogę zarzucić, iż jest coś z nią nie tak. Jedna kolumna: nagłówek, pod nim idealnie rozmieszczone zakładki, potem właściwa treść, a na samym końcu statystyka i odnośnik do fan pejdża (le fan pejdż, moje nowe ulubione słowo). Wszystko dobrane, dopracowane, zero zarzutów o jakiejkolwiek niepoprawności. Irytujące trochę, że nie mogę sobie ponarzekać, ale ujęło mnie, nie mogę zaprzeczyć.

Pomysły?

- Spróbowałabym przyciemnić to białe tło. Co powiesz na szarość, ale nie taką drastyczną, tylko delikatny, bardzo jasny odcień? Chodzi o to, żeby przy spojrzeniu na bloga, ta biel nie raziła tak strasznie w oczy. Lekkie przyciemnienie sprawi, że kontrast będzie mniejszy, nie tak intensywny, a tekst nadal świetnie widoczny. Nie proponuję zmiany na stałe, ale spróbuj, zobaczysz, czy czasem tak nie jest lepiej. Może akurat trochę pomoże.

8/10

Przesłuchanie

Tyle rozdziałów, tyle notatek, tyle rzeczy, które chciałabym napisać. Mam nadzieję tylko, że o niczym nie zapomnę.

Wspomniałaś kiedyś, iż pierwsze rozdziały nie są tak dobre jak te ostatnie i chciałabyś, abym bardziej oceniła pewien postęp, rozwój niż skupiała się na każdej notce po kolei (no dobra, ja to zaproponowałam, ale ty się zgodziłaś ;) ). Nie wiem, czy uda mi się tak bezpośrednio to ująć, aczkolwiek – starałam się.

Zacznę od stylu, ponieważ to jest coś, co każdy autor musi mieć, żeby zaciekawić czytelnika, pozostawić go w pewien sposób na blogu. Piszesz prosto – tego nie można kwestionować. Używasz lekkiego, potocznego języka, zachowując jednocześnie pewne wyczucie smaku, nie ma wulgaryzmów, brutalności w słowach. To jest rzecz, która przez wszystkie rozdziały nie uległa zmianie. Ty jedynie z notki na notkę rozwijałaś tekst, nadal jednak będąc wierna temu swojemu stylowi. Ja miałam, teraz też mam, takie odczucie, że piszesz bardzo podobnie do Rowling. Im dłużej czytałam Twoje opowiadanie, tym bardziej odnosiłam wrażenie, iż mógłby być to tekst napisany przez wspomnianą wcześniej autorkę, ale z innej perspektywy. Spodobało mi się to. Wiesz, dlaczego? Dlatego, że czytelnik, pomimo przerażającej wręcz długości rozdziałów, przelatuje przez tekst w zastraszającym tempie. Czyta się nieprawdopodobnie lekko, łatwo. Czasami bywa tak, iż osoba czytająca omija opisy, ponieważ nie chce jej się czytać. U Ciebie czegoś takiego nie było. Każdy fragment tekstu czytało się z przyjemnością, każdy fragment był potrzebny, każdy fragment coś wnosił do całego opowiadania, więc nie nudził czytelnika.

Wspomniałam, że piszesz bardzo podobnie do Rowling. Chcę, żebyś wiedziała jedno – nie chodzi mi o naśladowanie. To faktycznie byłoby złe, beznadziejne, żałosne… Aczkolwiek, jeżeli mówię o Twoim opowiadaniu, mam na myśli tą niesamowitą lekkość czytania. Biorąc Harry’ego Pottera do ręki, jestem w stanie przeczytać ją w jeden dzień, bo wciąga za każdym razem, czy to jest pierwszy, drugi, czy pięćdziesiąty. Gdy otwierałam kolejne rozdziały u Ciebie na blogu, odczuwałam dokładnie to samo. Dlatego porównałam Cię do Rowling. Nie mam bladego pojęcia, jak Ty to robisz.

Jedyną rzeczą, która widocznie różni te teksty, jest ilość opisów otoczenia, świata dookoła bohaterów. Tu coś mamy o tym wspomniane, tam coś napomknięte, ale brakuje tych bardziej rozbudowanych fragmentów. Skupiasz się przede wszystkim na odczuciach postaci, na ich życiu wewnętrznym, emocjach, które raz są chowane w środku, raz wyciągane w przeróżny sposób na zewnątrz. Zwracasz na nie wielką uwagę i to jest świetne, ale czasami mam wrażenie, jakbyś zapomniała przedstawić nam trochę tego świata otaczającego postacie. Teoretycznie jest o wiele łatwiej, ponieważ każdy, kto oglądał HP, dobrze wie, jak wygląda Wielka Sala, Hogwart, potrafi wyobrazić sobie pomieszczenie, bo podobne już wcześniej gdzieś widział. Jednak trzeba to przedstawić w opowiadaniu, gdyż mogą znaleźć się osoby, które nie miały wcześniej styczności z filmami i nie będą umiały stworzyć sobie takiej wizualizacji. Nie oczekuję nie wiadomo jak obszernych, super ekstra długich i szczegółowych opisów miejsc, pogody czy czego tam jeszcze, ale ich większej ilości. Żebyś czasami wtrąciła kilka słów, zdań na temat tej okolicy, w której jest prowadzona rozmowa. One są, aczkolwiek w tak małej ilości, iż giną na tle całej reszty.

Bardzo chciałam jeszcze pochwalić sposób, w jaki opisujesz historie. Jest taki Daniel, który rewelacyjnie opowiada o swojej przeszłości. Jesteśmy wciągnięci, zaintrygowani, zapominamy tak naprawdę, że to napisałaś Ty, że tego nam nikt nie mówi, ale to czytamy. To jest umiejętność, która dodaje pewnej nuty realizmu całemu opowiadaniu. Osoba czytająca odnosi raz na jakiś czas wrażenie, iż dana rozmowa toczy się gdzieś obok.

Kolejnym, bardzo ważnym elementem każdego opowiadania, są dialogi. Cóż można rzec o nich w Twoim dziele… Początkowe mnie nie powalały. Jednym z powodów była chyba ich długość, ponieważ nie widziałam tam wstawek, narracji pomiędzy kolejnymi wypowiedziami. Taki dialog:

- Cześć.

- Cześć.

- Co tam?

- Nic ciekawego, a u ciebie?

wygląda o wiele gorzej niż taki:

- Cześć – powiedziała Ania, uśmiechając się delikatnie.

- Cześć – odparłem zaskoczony. Cóż, ostatnim razem porządnie się pokłóciliśmy, więc jej powitanie było dla mnie niespodzianką.

- Co tam?

- Nic ciekawego, a u ciebie? – spytałem. Nie miałem ochoty rozmawiać o moich problemach. Anka miała na pewno o wiele więcej do powiedzenia.

Jest pomiędzy nimi widoczna różnica. W tym pierwszym nie ma narracji, opisów towarzyszących. Nie wiemy, co odczuwa bohater, gdy mówi dane słowa; wyczuwamy pewną sztywność, gdyż sam dialog nie zobrazuje wszystkiego. W tym drugi mamy już coś nakreślone: Ania się uśmiechnęła, chłopak był zaskoczony, możemy wyobrazić sobie dalej, jakie odczucia są schowane w ich głowach. U Ciebie w pierwszych rozdziałach czułam niedosyt spowodowany obecnością dialogów pokroju tego pierwszego. Natomiast, tak nieprawdopodobnie rozwinęłaś się pod tym względem, że ja w niektórych momentach miałam wrażenie, iż czytam całkowicie inny tekst, napisany przez całkowicie inną autorkę. Teraz wypowiedzi są barwne, ciekawe, pełne narracji, które pomagają urealnić całe sytuacje. Jest nawał nietuzinkowych, naprawdę śmiesznych, pełnych humoru dialogów. Niekiedy micha mi się do monitora cieszyła, kiedy czytałam jakieś przekomarzanie się Seva i Daniela. Potrafiłaś w te rozmowy tchnąć życie i widoczne, ciepłe, przyjacielskie relacje.

Zdarzały się oczywiście również nieprzyjemne, kiedy bohaterowie się nie lubią – dziwne, żeby czuć było sympatię w wypowiedziach. Zawsze jednak moje odczucia były w pewien sposób dopasowane. Potrafiłaś wybrać odpowiednią emocję do odpowiednich bohaterów, sytuacji. Jedynie relacja Alaya i Mark nadal wydaje mi się pełna jakiś sprzeczności. Tutaj nie widzę takiej naturalności, tego realizmu wplątanego w całość opowiadania. Ogólnie rzecz biorąc – tego tutaj nie brakuje. Jeśli czytelnik nie ma żadnego problemu z wyobrażeniem sobie danego wydarzenia w rzeczywistości, pomimo istnienia w nim magii, czarów i zjawisk, które normalnie nie występują, to jest rewelacyjnie. Jeśli czytelnik czuje się, jak jeden z bohaterów, gdy trwa jakaś rozmowa w opowiadania, to nic tylko zazdrościć autorce takiego wyczucia. Jeśli czytelnik potrafi smucić się, kiedy płacze jedna z postaci, śmiać, kiedy ma dobry humor, złościć się, kiedy taka jest wściekła, to jest idealnie. U Ciebie to mam, pomimo kilku nieścisłości, czasami słabszych momentów… Nadal uwielbiam Twoje opowiadanie. Zresztą, jego się chyba nie da nie lubić.

Fabuła nie jest tak naprawdę jasno określona. My do tej pory nie wiemy, o co chodzi z tymi tajemniczymi chorobami, jak potoczy się to wszystko dalej. Trudno jest sobie wymyślić, więc z przyjemnością czekamy na więcej. Na pewno oryginalne jest to, że Harry jest synem Snape’a, ale w takim innym wymiarze – ja gdzieś już kiedyś spotkałam się z czymś takim, ale nigdy Severus nie nienawidził Lilly. On zawsze i wszędzie ją kocha. Tak nierealnie, nieprawdziwie, naciąganie kocha. Tutaj jej nie znosi, dzięki Ci Saro, naprawdę! Widać jakąś nowość. Nie wiem, czy ja po prostu nie natknęłam się wcześniej na coś podobnego, ale dla mnie jest unikalnie, to na pewno. Pomiędzy Danielem i Sevem jest jak cholernie widoczna sympatia, że należy to do niespotykanych zjawisk. Widać, czuć takie przywiązanie, jeśli można mówić tak o facetach, nie ubliżając jednocześnie ich męskiej godności oraz dumie. Chociaż Snape nie chce przyznawać się do tego, widać, jak bardzo mu zależy.

Z takich szczegółowych sytuacji i rzeczy, które wyjątkowo mi się spodobały:

- Listy, korespondencje w rozdziale 2 wyszły prześlicznie. To było takie ujmujące i gdzieś tam wzruszające zarazem.

- Playwizard jest od dzisiaj moją ulubioną gazetą. Gdyby pozwolono mi przeklinać w ocenach… No trudno, rozpie*dolił mnie. Na początku nie zajarzyłam, o co chodzi. Tak sobie pomyślałam Playwizard, aha i na tym się skończyło. I dopiero po chwili, właściwie po reakcji Daniela, zajarzyłam, czym jest Playwizard. A jest genialny!

- Jeden z moich ulubionych cytatów w całym opowiadaniu, to od niezaspokojonego popędu tracisz rozum, przez okoliczność, w jakim było to powiedziane. Dodatkowo, ten dialog:

- Nie przejdę na jego stronę. Mogę walczyć aż do śmierci - oznajmił twardo Potter.

- Z twoimi zdolnościami nastąpi to bardzo szybko - warknął Severus.

Sympatia dla Severusa skoczyła o 200 punktów.

- Skok ze spadochronem z okazji urodzin Snape’a wyszedł świetnie. Trudno to sobie wyobrazić po filmowym i książkowym Nietoperku, ale tutaj bije od tego naturalność, jakby mógł naprawdę skoczyć. No i… Zaskoczenie Daniela, gdy Sev zapytał, jak wrócą z tej wycieczki, a on zapomniał o tym pomyśleć.

- W rozdziale 29 napisałaś powtórzenie zamierzone, małymi literkami. Nigdy, ale przenigdy czegoś takiego nie rób. To nie jest komentarz do opowiadania, a tekst fabularny i takich rzeczy się po prostu nie robi. Czytelnik i tak nie zwróci na nie uwagi. Jeśli tak – wytłumaczyć to możesz w komentarzu, nie w środku opisu.

- Jedną z najlepszych rzeczy było niewątpliwie wymyślenie wszystkich pięćdziesięciu pytań na egzaminie z eliksirów w Hogwarcie. Nie sądziłam, że aż tak to rozwiniesz. Widać nieprawdopodobną kreatywność. Wymyślając nowe rzeczy, które bez problemu wtapiają się w rzeczywistość kanonu, sprawiasz, iż stają się jego częścią. Jak za jakiś czas ktoś użyje nazw eliksirów i jego objawów w jakimś innym opowiadaniu, to nie bądź zdziwiona.

- Ten egzamin, gdy Snape miał zdobyć tytuł Mistrza Eliksirów… Wydawało się nienaturalne, że w takim stanie mu się udało. I to jest jedyna rzecz, która tam nie pasowała. Cała reszta była wielką całością, idealnie przez Ciebie nakreśloną. Pojawiło się takie małe potknięcie: był fragment w pytaniu 2876… Pytań było 1000, tak przynajmniej napisałaś wcześniej.

- Rozmowa, w której Snape mówi Danielowi, kim naprawdę jest, troszkę mnie wzruszyła. On tak się o Seva martwi, pomaga, troszczy. Czasami żal go było, gdy Snape się na nim wyżywał (psychicznie), nie potrafił go do końca zrozumieć, a Dan robił wszystko.

Mam zastrzeżenia do kilku kwestii.

- Bracia Fioravanti okrutnie przypominają Volturich. Nie wiem, czy było to zamierzone (może w ten sposób chciałaś przedstawić ich władzę, okrutność, możliwości?), ale wyszły z tego takie czarodziejskie kopie tamtej trójki. Lubię czarne charaktery w opowiadaniach, jednak oni wyszli jacyś tacy dziwni. Może na razie, bo dopiero praktycznie się pojawili…

- Rozmowy Pottera i Blacka (w tych rekonstrukcjach) wychodzą dziwnie. Oni wydają się być za starzy na takie rozmowy. Gdyby nie to, że mam powiedziane, kiedy te sytuacje miały miejsce, nie zgadłabym, iż mogą być już dorośli. Zachowują się, jak dwójka zbuntowanych nastolatków.

- Ja rozumiem, że Daniel żyje już bardzo wiele lat, jest cholernie mądry, uzdolniony, ale to teleportowanie się do Voldzia, kiedy tylko mu się rzewnie podoba było dziwnie. Ot, tak, siedzi sobie, popija herbatkę i nagle myśli Mam ochotę porozmawiać sobie z Tomusiem moim kochanym. Pstryka palcami i ląduje w dużym łóżku, gdzie aktualnie Volduś zajmuje się Belką… Takie ja odniosłam wrażenie. Za duża łatwość.

W tych ostatnich rozdziałach fabuła dzieli się na takie trzy części, które trwają w tym samym czasie, rzeczywistości: życie Alayi, Snape&Daniel oraz emocjonalne rozterki Hermiony. Nie wsadzasz wszystkiego na raz do jednej notki i to lubię. Oby tak dalej.

Bohaterowie są fajni. Severus wychodzi tak niezwykle prawdziwie: jest zimny, oschły, stanowczy, uparty właściwie też. Oprócz tego potrafi poświęcić wszystko, dla swojego syna, chociaż cholernie ciężko jest mu żyć ze świadomością, iż on o nim nie wie. Znosi tortury u Voldzia bez żadnego narzekania. Nie chce zabić swojego najlepszego przyjaciela, chociaż wie, że wtedy nie cierpiałby tak bardzo. Bije od niego taka spokojna pewność siebie, opanowanie, które czasami przeradza się w furię. W stosunku do Harry’ego jest powściągliwy, widocznie się nie zmienia, ale wiemy, co się dzieje w jego sercu, jak mu jest ciężko. Nie docenia Hermiony, chociaż jej się należy, nadal nie potrafi podziękować o pomoc, poprosić o nią i docenić tą wcześniej mu daną.

Daniel jest jedną z najlepszych postaci literackich, z jakimi kiedykolwiek miałam do czynienia. Wesoły, sympatyczny, cholernie tolerancyjny, pełen życiowych mądrości i optymizmu, pomimo tego, iż bardzo wiele w swojej długiej egzystencji przeżył. Całkowite przeciwieństwo Severusa, tak naprawdę, a jednak znalazłaś cechę, która zbliżyła ich do siebie – cierpienie. Oni próbują sobie nawzajem pomóc. Danielowi się to najczęściej udaje, nie mówię tylko o pomocy fizycznej, leczeniu jego ran na ciele, ale też tej duchowej, psychicznej. Ze Snapem jest gorzej, on nie ma takiej empatii w sobie, charyzmy, czego nie brakuje Danowi. Pomimo tego próbuje i to jest piękne. Dodatkowo, ma oryginalne, niespotykane zdanie na temat Dropsa i jego idei większego dobra. Uparcie przy niej tkwi, buntuje się, nie podporządkowuje jego poleceniom.

Trzecią  przedostatnią postacią, o której wspomnę, jest Hermiona. Ja do tej pory nie załapałam, czy ona zakochała się w swoim nauczycielu tak naturalnie, czy coś było tam jednak z tą amortensją. Nie wiem, nie potrafię się w tym odnaleźć. Ona się stara, cholernie cierpi i to widać w jej zachowaniu. Czasami jest zbyt uległa, zbyt zagubiona, zbyt miętka, ale naprawdę odważna. Myślę, że ta cecha wyszła o wiele lepiej niż w książkach Rowling, ponieważ tutaj mamy bezpośredni dowód jej odwagi, ciągłego poświęcenia, a nie jednorazowego wypadu.

Ostatni będzie Draco – to jest postać, która kompletnie mi się nie podoba. On wychodzi nienaturalnie, jak nie on. Wyszła całkowicie inna osoba, przy czym ta zmiana nie przypadła mi do gustu. Dlaczego? Bo ten z książek, filmów był absolutnie rewelacyjnie wykreowany, nigdy nie schodził na dalszy plan. Tego mi zabrakło.

Trudno mi mówić o minusach, ponieważ nie znalazłam ich za dużo. Punkty, które odjęłam za tę kategorię, opiewają szczegóły, które mi nie przypadły do gustu. Właściwie największy z nich to bezpośrednie powielanie fragmentów z książek. To zdarzało się w pierwszych rozdziałach, kiedy fabuła opiewała wydarzenia sprzed tej Twojej. Zamiast przedstawić te rzeczy z perspektywy Snape’a, bo to tak naprawdę o to chodziło, Ty dałaś nam to, co było już wcześniej. Przez to odnoszę wrażenie, iż faktycznie pierwsze części nie wychodziły za rewelacyjnie.

Rozwinęłaś się i nadal to robisz. Proponuję popracować nad tymi opisami otoczenia, bo czasami trudno wyobrazić sobie niektóre sytuacje. Mają być proste, lekkie, ale bardziej rozwinięte. I na tym praktycznie kończą się rzeczy, które mogę doradzić, bo reszta jest świetna. Styl masz wyrobiony, nie potrzebujesz szczególnych rad. Dialogi wychodzą świetnie, reszta opisów też. Naturalność jest nieziemska, bardzo rzadko spotykana. Potrafisz oddać to, co czują bohaterowie. Pomysły masz, nie wszystkie wychodzą super idealnie, ale to są pojedyncze przypadki. Jeśli fabuła nadal będzie rozwijana tak, jak jest teraz, to rewelacja, nic dodać, nic ująć. Trochę więcej realizmu potrzeba Malfoy’owi oraz pewności siebie Hermionie. Reszta dobra.

Powodzenia w pisaniu, bo widać, że masz do tego smykałkę ;D

15/20

Spisanie zeznań

To jest tak, że widać pewien rozwój w Twojej poprawności. Początkowe rozdziały były jakąś t-r-a-g-e-d-i-ą, po prostu. Zszargałaś mi nerwy tymi beznadziejnymi potknięciami, ja się bałam, iż będzie tak cały czas. Złe zapisy dialogów (praktycznie każdego, co było dla mnie szokiem), masakryczna interpunkcja, złe odmiany form czasowników, trochę literówek. W pewnym momencie siedziałam przed tym monitorem i modliłam się, aby nareszcie dojść do tych lepszych rozdziałów (oczywiście, chodzi mi o tę kwestię poprawności zapisu, językową, a nie fabułę).

Mam wrażenie, że tak około rozdziału dziesiątego zaczęło się polepszać, a z notki na notkę było coraz lepiej. Co prawda, nawet teraz nie jest idealnie, nie wiem, czy powinnam napisać bardzo dobrze, aczkolwiek widać postęp. To na pewno nie jest to samo, co było na samym początku.

Ja wiem, iż pewnie byłby to pewien problem, ale może znalazłabyś trochę czasu, aby poprawić te pomyłki w tych pierwszych rozdziałach? To jest tak, że czytelnik, kiedy wchodzi na Twojego bloga, nie zawsze cofnie się do poprzednich postów, najczęściej przerazi go ilość rozdziałów i nie będzie nawet wiedział, jakie błędy wcześniej popełniałaś. Jeśli jednak ktoś pokusi się o rzetelne przeczytanie wszystkich notek, może przestraszyć się pomyłek w tych początkowych częściach. Bądź co bądź, przeszkadza to w czytaniu, nie zawsze, ale bywają momenty, kiedy czyta się zdanie na wdechu, bo autor/autorka nie dał/a przecinka. Jakbyś znalazła trochę czasu po maturze (na spokojnie, a tak przy okazji – życzę powodzenia), ewentualnie znalazła kogoś (betę), kto zrobiłby to za Ciebie – byłoby idealnie. Ciężkie zadanie, biorąc pod uwagę długość i ilość postów na SSTDK, ale myślę, że warto coś takiego spróbować. W końcu, ma to poprawić Twój własny tekst.

Napisałam wyżej, iż nie jestem pewna, czy powinnam nazwać Twoją aktualną poprawność językową bardzo dobrą. Dlaczego? Nadal zdarzają się potknięcia z przecinkami w rolach głównych i zapisem dialogów.

Jeśli chodzi o te pierwsze – trudno jest mi jednoznacznie określić, jakiego typu błędy z tymi znakami interpunkcyjnymi robisz, ponieważ są to różne potknięcia. Raz nie postawisz go przed imiesłowem, raz przed jak, raz dasz w miejscu, gdzie nie powinno go być, raz nie oddzielisz części składowych zdania bez oczywistych spójników… Zdarzają się, tego nie można zaprzeczyć. Mogę trochę wytłumaczyć to bardzo dużą ilością tekstu na jeden rozdział. Wydaje się być trudne wyłapanie wszystkich pomyłek przy takim natłoku zdań. Ja to rozumiem, co nie zmienia faktu, że one nadal występują. Na szczęście – i to mogę napisać z wielką radością – przestały przeszkadzać w czytaniu tekstu. Twój styl rozwinął się na tyle, iż intrygujesz historią, a czytelnik przestaje zwracać uwagę na popełniane błędy. To działa jak najbardziej na plus.

Ładnie dostosowałaś się do zasady, że przy podziale wypowiedzi nie dajemy kropki w narracji, jeśli obie części bezpośrednio łączą się ze sobą. Natomiast, błędem popełnianym częściej przy dialogach (w Twoim przypadku) jest kropka w tej pierwszej części wypowiedzi. Zdarzało się to w tych środkowych, nawet końcowych częściach. Wydaje mi się, iż świetnie zdajesz sobie sprawę, o czym mówię, bo większość zapisów jest poprawna. Trzeba po prostu zwracać większą uwagę przy pisaniu tekstu, a takie pomyłki nie będą miały racji bytu.

Jest coraz lepiej, myślę, że za jakiś czas pozbawisz rozdziałów wszystkich błędów.

6,5/10

Przeszukiwanie kieszeni

Kilka zakładek na górze bloga, statystyka i odnośnik do fejsbuka na dole. Ujmujący minimalizm, zachowana fajna estetyka. Zobaczmy, co w podstronach.

archives, czyli spis wszystkich rozdziałów, które pojawiły się na blogu. Dodatkowo informacja o planowanej ilości kolejnych notek. Kilkaset? To mnie rozłożyło na łopatki. Z całego serca życzę Ci, żeby ten cholernie ambitny plan naprawdę wypalił.

Historia je – Historia jest;

powiązane.Przestrzegam - powiązane. Przestrzegam spację trzeba;

wątki,pewne - wątki, pewne tutaj też;

potrzeb.Wszelkie - potrzeb. Wszelkie i tu.

characters, czyli główni (chociaż właściwie to prawie wszyscy) bohaterowie Twojego opowiadania. Powiem tak – fanką wklejania zdjęć to ja nie jestem, ale nie uważam, żeby była to jakaś straszna zbrodnia (oczywiście w zakładkach, opowiadanie to inna sprawa). Nie podoba mi się natomiast taka chaotyczność, każde zdjęcie jest w innym rozmiarze. Skoro to jest jedyna rzecz, którą dodajesz gratis do bohaterów – to przynajmniej doprowadź je do stanu względnej estetyki. Zdecyduj się również na jedną kolorystykę, ponieważ część zdjęć jest czarno-biała, część kolorowa. Jeśli chodzi tylko o wygląd postaci, to nie spodziewałam się zmiany wizerunku Snape’a. Przez praktycznie całe opowiadanie trwałam w przekonaniu, że mam do czynienia z Severusem o twarzy Rickman’a, a tu proszę. Duże zaskoczenie.

pairings, czyli paringi występujące w opowiadaniu. Mamy Sevmione, Lurry, Bellamort oraz Allaya&Daniel. Znowu będę się czepiać tych rozbieżności w rozmiarach poszczególnych gifów, obrazków. Nie wiem, dlaczego mnie to tak drażni, ale niszczy mi tą ustaloną estetyką na Twoim blogu. Natomiast dodałabym paring Marlene&Draco. Dralene, o (le ja mądra)!

trailer, czyli zwiastun. Aż normalnie instalowałam wtyczki, żeby móc go pooglądać. I co? Muzyka jest absolutnie fantastyczna, tak się zastanawiam, z jakiego to filmu? Jestem amatorem w tworzeniu filmików promujących, ale Twój mi się spodobał, naprawdę. Trochę długi, aczkolwiek to nic. Jedynym minusem wydaje mi się niezgodność z umieszczonym wcześniej zdjęciem Snape’a. No bo, skoro zmieniłaś jego wizerunek, a w zwiastunie nadal mamy tego filmowego Severusa… Może potrzeba jakiegoś ujednolicenia. Nie wiem, czy ktokolwiek zwróci na to uwagę, ale mi rzuciło się w oczy.

redommendations, czyli ocenialnie, spisy i linki. Ładnie, zgrabnie.

ohmybat, czyli… no właśnie. Z poprzednimi zakładkami nie miałam większych problemów, można było domyślić się, co w nich zobaczymy. Natomiast tutaj – zero wskazówek. Otwieram i przenosi mnie na jakiegoś innego bloga, nie do końca rozumiem, po co. I dopiero po chwili odkrywam (czy wspomniałam już wcześniej, jak genialną istotą jestem? le moja skromność), że to drugi blog, pomieszanie pamiętnika i tłumaczenia czytelnikom relacji, postaci występujących w SSTDK (uff, mam nadzieję, iż dobry ten skrót). Nie moim zadaniem było oceniać kolejnego bloga, ale nie mogłam odmówić sobie przeczytania informacji o Danielu, Marku, Alayi czy relacji tatuś&synek (vel. Snape&Harry). Gdybyś umieściła to w opowiadaniu, to pewnie miałoby po pięćdziesiąt stron A4, więc chwalę za szczegółowe opisanie tego wszystkiego w innym miejscu. Takie zebranie wszystkiego w jeden określony tekst.

questions?, czyli miejsce, gdzie czytelnicy mogą zadawać Ci jakieś pytania oraz kontakt.

Tyle mam duperelków widocznych na blogu, a po kątach raczej się nie chowają. Czuję pewien niedosyt informacji, ale nie mam bladego pojęcia, z czego on wynika, skoro teoretycznie wszystko podałaś na tacy. Może Ty mi powiesz? Ano, dokładnie. Brakuje mi CIEBIE oraz… czegoś na internetowe śmieci? Chociaż nie, to drugie nie jest potrzebne, nie masz problemów ze SPAM-em, tak mi się wydaje. Aczkolwiek, kilkoma informacjami o autorce bym nie pogardziła. Nikt nie oczekuje epopei, ale wiesz – może inspiracje, genezę opowiadania, przygody z pisarstwem?

Czyli:

- Zmień rozmiar zdjęć bohaterów na jeden i zdecyduj się na jakąś określoną kolorystykę. Myślę, iż wszystkie w odcieniach szarości byłyby idealne.

- Proponuję również usunąć obrazek domu Daniela, ponieważ jest tak mały, że nic nie widać. Zresztą, jest niepotrzebny. Jego dom pojawiał się na początku, teraz do niczego nam już to, jak wyglądały pokoje.

- Dralene w zakładce? Prooooooszę, uwielbiam ich razem. I może… Danaya zamiast Allaya&Daniel? Albo Allaniel? No i zdjęcia w jednym rozmiarze, tego będę się czepiać.

- Kilka gratisowych informacji o Tobie w zakładce (na przykład) questions?, skoro już tam umieściłaś kontakt?

To chyba tyle.

7/10

Indywidualizm

Z jednej strony lubię oceniać oryginalność blogów, ale z drugiej – jest to kategoria dość niesprawiedliwa, dlatego że FF nie da określić się pod kątem indywidualizmu. Jak sama nazwa wskazuje – są to opowiadania, historie tworzone na podstawie czegoś, co ktoś już wcześniej sobie wydumał. Opieramy się więc na istniejącym już w literaturze albo filmie świecie. Niezależnie od tego, czy autor/autorka chce albo nie chce, punkty w tej kategorii są odejmowane już na starcie za samo stwierdzenie fanfiction. Nie chcę rozwodzić się nad tym, jak mogłabym ponaciągać punkty za odejście (w jakimś tam stopniu) od kanonu, za wplątanie nowości, swoich własnych rzeczy w świat Rowling, bo to do niczego nie zmierza. Natomiast, ja absolutnie uległam urokowi zmodyfikowania postaci, a tych zmian dokonałaś Ty. Jak czytam teksty na blogach od bardzo długiego czasu, przez moje wirtualne łapy przewinęło się kilkadziesiąt, żeby nie powiedzieć setki ff na podstawie Harry’ego Pottera, tak jeszcze nie spotkałam się z taką ingerencją w bohaterów stworzonych przez Rowling. Drops, Voldek, Ron, Hermiona (tak, nawet ona) są jak całkowicie inne postacie o twarzach i danych osobowych tych z książek, filmów. Dumbledore wyszedł Ci świetnie, pomimo zrobienia z niego egoistycznej świni, po prostu. Voldemort został eleganckim, nadal bezdusznym i bezwzględnym, ale budzącym sympatię bohaterem. Ron wyszedł na chama, Hermiona na zagubione dziecko, ale nadal bije od tego naturalność, łatwość kreowania tych postaci. Natomiast Severus jest idealną kopią kanonicznego Snape’a; nawet ta jego opieka nad Harrym, iście rodzicielskie odczucia wyszły świetnie.

Nie oparłaś historii na walce z Voldemortem, co zdarza się wyjątkowo rzadko. To nie on jest tutaj tym złym charakterem, wręcz przeciwnie – pokusiłabym się o stwierdzenie, że stanie się jednym z tych dobrych, pozytywnych. Mamy Fioravantich (mam nadzieję, iż nie popełniłam błędu w nazwisku, jak tak to przepraszam) i to oni wydają się być przeciwko całemu światu, nie Voldek. Dodatkowo, ta choroba ludzi z ośrodka, gdzie pracuje Alaya, demoniczny dom, te mózgi, ta substancja… Wszystko świetnie współgra z takimi elementami, jak: Hogwart, Ministerstwa Magii, Śmierciożercy.

Może maksimum punktów tu nie ma, bo to nadal jest zaczerpnięcie podłoża fabuły (że tak się wyrażę) z książki/filmu, ale zdecydowanie zasługujesz na dużą ilość punktów za pomysły.

5,5/7

Alibi

Dwa punkty, które ode mnie otrzymasz, dotyczą bezpośrednio postaci Daniela. Po pierwsze: za jego relacje ze Snapem, za to, w jaki sposób ze sobą rozmawiają, za taką naturalność, to droczenie się, wyśmiewanie, ignorowanie siebie nawzajem, a czytelnik i tak świetnie wie, jak bardzo im na sobie zależy (w końcu, są najlepszymi przyjaciółmi). Po drugie: za jego samego. Daniel jest po prostu świetny – takie dziecko w skórze ponad tysiącletniego człowieka. Twarz Orlando Blooma? Pseudonim Will Turner w czasach pirackich? Skarbie, skradłaś moje serce.

Trzeci punkt pokuszę się jeszcze dać za złamanie stereotypu idealnego Dropsa. Dumbledore zawsze jest tym dobrym, tym obrzydliwie, beznadziejnie dobrym. U Ciebie tego nie ma. Widzimy inne spojrzenie na Albusa, które wydaje się być bardziej realistyczne niż u Rowling (jak dla mnie).

3/5

Punkty: 53

Wyrok: zwolnienie warunkowe

Ocena: 5 (dla mnie? Jak najbardziej zasłużona)

Podsumowanie: Trzydzieści sześć rozdziałów było dla mnie najobszerniejszym opowiadaniem, jakie musiałam przeczytać przy ocenie. Biorąc pod uwagę fakt, że każdy ma średnio po 20/30 stron w Wordzie… Jestem z siebie dumna, ale też z autorki, bo wyjątkowo szybko się czytało. SSTDK umilał mi czas jeszcze przy wracaniu autobusem do domu. Piętnaście minut na jeden rozdział, tyle średnio zajmuje przeczytanie.

Wróciłam i na razie nie zamierzam iść na żaden kolejny urlop (mam taką nadzieję). Jeszcze jeden blog i pozbędę się wszystkich z 2012 roku…

PS. 10 stron oceny… Tak, są coraz dłuższe, cieszę się ;D

PSS. Jak są jakieś błędy, to piszcie.  Tego tekstu wyszło tak dużo, że nie potrafię wyłapać wszystkich.