[105] Teczka: 324kcal

- Jak mogłeś się pomylić? Hansik, bo ci poprzepalam przewody!

Robot przysiadł na poręczy fotela, a z głośników umieszczonych po obu stronach metalowej główki poleciała jej ukochana piosenka.

- Hans, nie przekupisz mnie!

- Przepraszam, nie wiedziałem.

- Następnym razem masz się bardziej postarać.

- Tak jest, kapitanie Świstaku.

Nersi spojrzała na robota, a na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

- Teczkę poproszę, pułkowniku Hansie.

Oskarżająca: Nersi

Oskarżona: Koko (324kcal)

Pobieżny ogląd więźnia

Szczerze? Pierwszą rzeczą, o jakiej pomyślałam, kiedy zobaczyłam adres, było – to będzie coś o odchudzaniu. Naprawdę! Widzę liczbę 324, która nie mówi mi kompletnie niczego. Próbowałam skojarzyć to z jakimś filmem, książką, czymkolwiek, co kiedyś tam mogło pojawić się w internecie, ale nie jestem w stanie. Wpisałam nawet ją w Google i pokazał mi się: rok, Świat Według Kiepskich odcinek 324 lub droga wojewódzka numer 324… Czyli do niczego nie doszłam. Drugi człon adresu to kcal. W takim razie, nie trudno skojarzyć to sobie z 324 kaloriami, dietą, odchudzaniem i tymi wszystkimi bzdetami związanymi z zagadnieniem odżywiania. Muszę dodatkowo przyznać, że zapamiętanie adresu wcale nie jest takie proste jak się wydaje. Przy liczbie bardzo łatwo można się pomylić, wpisać nie tę, co trzeba. Zastanawia mnie trochę takie rozwiązanie, dość nietypowe i chyba rzadko spotykane. Nieczęsto widzi się jeszcze (kiedyś częściej, to fakt) takie adresy, które zawierają cyferki. Wiesz, mi kojarzą się z blogami z 2007/2008 roku, kiedy najambitniejszy mógł brzmieć klaudynusia0394… To już powrót do przeszłości, aczkolwiek – taka prawda.

Nie jestem w stanie nakierować swoich myśli na inny tor. Nie mogę wymyślić sobie jakiegoś innego znaczenia 324kcal. Jedno skojarzenie, co niby jest dobre, bo nie ma po co zastanawiać się zbytnio nad jakimkolwiek sensem, ale tutaj to nie pomaga. Wręcz przeciwnie – kompletnie mnie nie przekonuje.

Belka jest prosta i, szczerze mówiąc, bardzo mnie zaskoczyła, ponieważ po adresie nigdy nie spodziewałabym się, że zobaczę bloga z opowiadaniami. Zazwyczaj tak prosty, banalny, tandetny wręcz tekst umieszczony na tym elemencie strony mnie nie przekonuje, bo to ma być uzupełnienie adresu (w pewnym znaczeniowym sensie), a nie powitanie, wyjaśnienie, wierszyk o autorce czy czymś tam jeszcze. Aczkolwiek, u Ciebie tłumaczy czytelnikowi, co będzie mógł zobaczyć na blogu. Przyznam, iż nie mam po co krytykować braku cytatu lub jakiejś myśli, ponieważ belka po prostu nie razi w oczy. Podoba mi się nawet to, że już w tym momencie wiemy, co dokładnie zobaczymy na blogu.

Blog jest przeznaczony tylko dla dorosłych, więc miałam pewne problemy, bo za każdym razem, jak włączałam stronę – musiałam się wylogowywać z konta. Jednak… Jakoś trzeba sobie w życiu radzić.

Pierwsze wizualne wrażenie mnie nie powaliło, właściwie to rozczarowało. Rzuca się w oczy chaotyczność, źle dobrane elementy. Dodatkowo, myślałam, że coś mi się zepsuło, bo część z prześlij komentarz była ustawiona za nagłówkiem… Otworzyłam jednak Twojego bloga w dwóch innych przeglądarkach i było dokładnie to samo.

4/10

Ubiór więźnia

Jak wspomniałam wyżej, pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy, to pewna chaotyczność, brak spójności, niedopasowane elementy. Tak, jakby różni ludzie ustawiali inne składniki tego bloga. Brakuje tutaj przemyślenia.

Zacznę od takiego pytania: co to jest? Na początku naprawdę myślałam, że to jakiś błąd komputera, ale, niezależnie od przeglądarki i urządzenia, nadal jest tak samo. To wygląda, jakby tło było zrobionym zrzutem z miejsca, gdzie wpisuje się komentarze. Nie wiem, czy to nieprawidłowości w HTML, czy ogólnie – coś w Bloggerze, aczkolwiek przyznaj, że nie za ładnie to wygląda. Reszta tła jest śliczna, te góry są rewelacyjne i, chociaż zazwyczaj nie pochwalam zdjęć w tym miejscu na stronie (ot, takie zboczenie), tutaj mi nie przeszkadza. Chyba po prostu widok tak się spodobał, iż walory estetyczne poszły się paść. Tylko mówię – bez tego fragmentu z prześlij komentarz oraz o większym rozmiarze, ponieważ tło jest za małe; widać jego krawędź, a pod nim niebieskie coś. Ten odcień nie pasuje do niczego na blogu, niepotrzebnie rozszerza gamę barw. Nie wiem, skąd w ogóle pomysł na taki kolor. Czyli: samo zdjęcie tych gór będzie idealne, zero zbędnych detali, ewentualnie postaw na jakiś jeden jedyny odcień, możesz nawet podarować sobie obrazek. Stworzenie wizualnego minimalizmu wyjdzie w tym przypadku naprawdę na dobre, bo przy zbiorze opowiadań trudno dopasować szablon.

Kolorystyka ogólnie mi bardzo odpowiada, biel oraz błękit do siebie pasują, ładnie komponują się z tymi górami w tle, jednak mam pewne zastrzeżenie. Screen – to, co zaznaczyłam na czerwono, obejmuje elementy będące za jaskrawe do tej wszechobecnej bieli. One za bardzo dają po oczach. Proponuję użyć zamiast niego albo szarości, która już wcześniej pojawiła się u Ciebie (w linkach), albo tego odcienia, który użyty jest przy tytułach postów. Te linki będą wtedy o niebo lepiej widoczne.

Ostatnią rzeczą, którą (według mej skromnej opinii) przydałoby się zmienić albo poprawić, jest nagłówek. Przede wszystkim: rozmiar. Potrzebujesz czegoś szerszego, najlepiej, jeśli będzie odpowiadał rozpiętości tekstu w notkach, żeby wszystko wyglądało w miarę symetrycznie (tak właśnie). Wtedy zachowasz pewną równowagę i ogólne wrażenie estetyczne poprawi się, bo zniknie pewne uczucie niedopasowania. Pamiętaj jednak, żeby w takiej sytuacji justować tekst w notkach. Teraz tego nie robisz i on jakby przechyla się na lewą stronę. Jak go wyjustujesz, zachowasz tę całą równowagę, która jest dość potrzebna w tych minimalistycznych szablonach.

Nie chcę proponować zmiany szablonu, ponieważ często autorzy tego po prostu nie potrzebują. Uważam, że u Ciebie wystarczające jest zmienienie aktualnego wyglądu na tyle, żeby wszystko zaczęło do siebie pasować i było w miarę zrównoważone. Tekst czyta się dobrze, a to jest jednak najważniejsze, więc nie przekonuję do zmiany całego wyglądu, jedynie dopracowania. Co zrobisz, to już Twoja decyzja.

4/10

Przesłuchanie

Lekturę zaczynam od Cum, ponieważ chciałaś, żeby to na nie zwrócić największą uwagę.

Po przeczytaniu całości miałam bardzo, ale to bardzo pozytywne odczucia, z czego jestem zaskakująco zadowolona. Fabuła absolutnie mnie urzekła, chociaż poszukiwanie skarbów w grobowcach faraonów jest spotykane dość często (w serialach, filmach, książkach). Jednak taki troszeczkę fantastyczny wątek oraz to seksualne napięcie pomiędzy Naruto i Uchichą (mam nadzieję, że ta odmiana jest dobra) jest genialne. To przejście do świata umarłych, skarabeusze, Ozyrys… Nie spodziewałam się. Ja uwielbiam mitologię egipską, więc kolejne rozdziały czytałam z przyjemnością. I wiesz co? Żałuję, iż pojawiły się tylko cztery, naprawdę. Napisałaś to niesamowicie lekko. Pomimo tego, że były praktycznie same dialogi i bardzo często trudno wyobrazić sobie tę rzeczywistość bez przynajmniej minimalnych opisów, tutaj nie miałam żadnych problemów. Jestem w szoku, ponieważ spotkałam się w wieloma opowiadaniami, w których ich nie było i wyobraźnia odmawiała posłuszeństwa. Całość u Ciebie wyszła tak naturalnie, iż po samych wypowiedziach i narracjach pomiędzy nimi, bez problemu można wplątać się w świat dookoła bohaterów.

Uchicha i Naruto to dwie całkowicie różne postacie (u Ciebie w opowiadaniu, teraz nie mówię o kanonie). Pierwszego przedstawiłaś jako arystokratę; eleganckiego mężczyznę z nienagannymi manierami i dobrym smakiem, zarazem odważnego, pewnego siebie oraz dość obojętnego na otaczający świat i ludzi. Naruto natomiast to nieokiełznany, lekkomyślny facet, któremu dać tylko pistolet do łapy i wszystkich by pozabijał, jakby miał zły humor. Wulgarny, pozbawiony gustu i tej elegancji oraz opanowania, jakie przypisałaś naszemu arystokracie. Te wszystkie różnice są widoczne po sposobie mówienia, reakcjach na różne bodźce środowiska, na ludzi, praktycznie ich nie opisywałaś, ale pokazywałaś czytelnikom inną drogą. To są postacie, które budzą sympatię. Ich sprzeczki, kłótnie, wyzwiska i wulgaryzmy rzucane między sobą, ratowanie siebie nawzajem, troska o towarzysza… Tej dwójki nie da się nie lubić.

Jeśli więc chodzi o ogólną opinię o Cum (a tak przy okazji, ciekawy dobór tytułu opowiadania, nie powiem), to wyszło Ci ono naprawdę świetnie. Na Twoim miejscu, jeżeli chciałaś się dowiedzieć, czy coś zmieniać – nic bym z tym tworem nie robiła, ponieważ jest fantastyczny. Bohaterowie wyszli urzekająco, świat przedstawiony ukazałaś bardzo oryginalnie, wcześniej przeze mnie nie zostało nic podobnego widziane, za co duży plus. W ogóle, fakt, że napisane jest w narracji pierwszoosobowej czasu teraźniejszego, zaskoczył mnie. Jeszcze ta pierwsza osoba jako tako normalna, ale ta perspektywa aktualnego przebiegu akcji, czasowniki mówiące o obecnej sytuacji… No, powiem, iż nie sądziłam, że Ci się uda zachować to przez całe cztery rozdziały. Nie spotkałam się z ani jednym błędem dotyczącym złej formy, za co biję brawo. Opisów nie ma, dialogi śmieszne, zabawne, pełne naturalności. Widać w nich relację Uchicha-Naruto, co osobiście uwielbiam. Fajnie opisane sceny erotyczne (takie mini erotyczne właściwie, ale były).

Jedyną rzeczą, która w jakiś sposób mi się nie spodobała (ale taki naprawdę szczególik, który nie wpływa praktycznie na nic), było to, że według mnie zbyt łatwo włamali się do tego muzeum. To było zaplanowane, rozpracowane, ja wiem, aczkolwiek aż tak szybko im to wszystko szło, iż trudno to sobie wyobrazić.

Ogólna szkolna ocena opowiadania? Szósteczka, koleżanko, szósteczka.

Moim takim małym problemem z Twoimi opowiadaniami był fakt, że na Final Fantasy nie znam się w ogóle, więc nie chciałam brać jednak tych fanfików, bo ogarnięcie tak obszernego tematu jest trudne. Naruto normalnie nie oceniam. Zgodziłam się tylko dlatego, iż bardzo odeszłaś od kanonu i rewelacyjna znajomość nie była potrzebna (nie jestem w stanie po prostu ogarnąć swoim tępym mózgiem kanonu Naruto, dlatego nie lubię czytać takich fanfików). Aczkolwiek, wzięłam jeszcze jeden fanfik, a mianowicie Pożegnanie z pączkami.

Zaintrygował mnie tytuł, ponieważ wydaje się być bardzo lekki, zabawny, taki banalny wręcz, ale wzięty trochę z życia codziennego. Treść natomiast wcale taka nie była. Po lekturze Cum nie spodziewałam się tak ambitnego tekstu, pełnego refleksji Naruto, a zarazem prostego, napisanego, jak większość opowiadań. Wszystko opisane bardzo szczegółowo, ale nie zanudzałaś czytelnika niepotrzebnymi fragmentami. Przemyślenia Naruto były lekkie w czytaniu, jednak miały bardzo wyraźny sens, który ukazywał to, co on gdzieś tam czuje. Uchicha przedstawiony jeszcze inaczej niż w poprzednim fanfiku, Uzumaki właściwie też. Fajnie, że jesteś w stanie tworzyć jedną postać na tak wiele sposobów.

Ogólna ocena? Pięć, nie było humoru, bardziej poważnie podeszłaś do tematu, co też mi się spodobało, ale zabrakło mi większej ilości rozmów pomiędzy nimi i reakcji innych strażaków na wiadomość, że są razem. Dziwne, wiem, jednak jakoś tak wyszło.

Trzecim opowiadaniem, które wybrałam, jest Ironia sokratejska. Właściwie padło na ten twór, bo chciałam przekonać się, jak samodzielne kreujesz bohaterów i świat, jak piszesz autorskie historie, a nie fanfiki (wychodzące Ci rewelacyjnie, mam nadzieję, że z tym też tak będzie).

W trzech pierwszych częściach widocznych w spisie treści dowiadujemy się bardzo dużo o bohaterach. Frank jest… Inny niż wszyscy policjanci, o. Wulgarny, chamski, wredny, ironiczny, uparty jak osioł, ale rewelacyjny w swoim fachu, bardzo skuteczny pracownik policji. Podoba mi się, jak to ze sobą połączyłaś. Bohater wyszedł naturalny, prawdziwy, płynne przejścia z jego obojętności do wredoty wyszły świetnie. James natomiast to człowiek ulepiony z całkowicie innej gliny: świeżo upieczony absolwent akademii, obowiązkowy, oddany swojej nowej pracy perfekcjonista, którego przydzielono do tak nieokiełznanego typa jak Frank. Połączenie wybuchowe, że tak to określę. Wydaje mi się, iż wynikną z tego duże problemy, bo dogadanie się ognia i wody jest trudnym zadaniem, nawet w wykreowanym opowiadaniu.

Kurde no, nie mam się czego przyczepić. Ubóstwiam to, jak kreujesz opisy i dialogi, świat dookoła jest kompletny, łatwy do wizualizacji w swojej wyobraźni. Piszesz prosto, ale nie banalnie. Ładne zdania, wszystko tworzy jedną spójną całość, do której nie można mieć żadnych zastrzeżeń. Trafiłaś w mój gust, lubię opowiadania proste, jednak mające jakiś tam sens, czy to fabularny, czy filozoficzny.

Koko, cóż ja mogę rzec… Pisz tak dalej, dziewczyno. Jeśli chodzi o poprzednie teksty, nic w nich nie zmieniaj, bo wyszły naprawdę świetnie. Wplątuj tę dawkę humoru, ponieważ nadaje ona pewnej oryginalności każdego Twojemu tworowi. Wielką zaletą i myślę, iż najbardziej wyróżniającym elementem Twoich opowiadań są twardzi, pewni siebie i wyraźnie wykreowani bohaterowie. Cóż Ci doradzić, skoro dla mnie wszystko wychodzi idealnie? Justuj tekst, to chyba jest jedyna rzecz, która mi w tym przeszkadza. Napisz czasami jeszcze coś z samymi dialogami, nie rezygnuj z tej formy, bo świetnie się w niej odnajdujesz. I wiesz, co? Cieszę się, że jednak miałam okazję to przeczytać.

18/20

Spisanie zeznań

W Cum nie natknęłam się na żadne błędy. Były prawie same dialogi, ale potknięć w ich zapisie kompletnie brak, interpunkcja świetna, budowa zdań poprawna, składna i ładna. Beta spisała się rewelacyjnie.

W Pożegnaniu z pączkami kilka drobnych potknięć:

że kilka brygad, musiało przyjechać na miejsce zdarzenia – przecinek niepotrzebny;

Runął na ziemię odgradzając ich od wyjścia. – przecinek przed odgradzając;

Najszybszym rozwiązaniem, było zniszczenie bocznej ściany magazynu. – przecinek niepotrzebny;

patrzyli jak nieznajomy mężczyzna – przecinek przed jak;

Tyle ich znalazłam.

W Ironii sokratejskiej nie było nic.

Gratulacje, oby tak dalej.

9,5/10

Przeszukiwanie kieszeni

Zaraz pod nagłówkiem (obrazkiem, który za niego robi) jest menu. Widzę sześć zakładek, dodatkowo na samym dole ramka obserwatorzy oraz statystyka.

Główna – podstrona kompletnie niepotrzebna, ponieważ nagłówek przenosi nas do punktu wyjścia. Jeszcze link Strona Główna nad ramką Obserwatorzy gratis. Trzy odnośniki? Tego jest za dużo, nie trzymaj nieużywanych elementów na stronie. Zagracają tylko wolną przestrzeń.

O blogu – jeśli mam być szczera, te informacje, szczególnie o treści erotycznej, przemocy i wulgaryzmach, powinnaś umieścić na stronie głównej, w jakiejś ramce, żeby było to widoczne od razu po wejściu na stronę, a nie dopiero w odnośniku, do którego najczęściej i tak nikt nie zagląda. Teoretycznie, taka adnotacja w ogóle nie jest potrzebna, bo w końcu przy samym wejściu na bloga mamy blokadę użytkowników poniżej osiemnastego roku życia, aczkolwiek… Różne są sytuacje. Myślę, że mały wpis, gdzieś na głównej, byłby odpowiedniejszy.

Fanfiki – swoisty spis treści opowiadań, które stworzyłaś, opartych na Naruto i Final Fantasy. Widzę zakładkę pełną tekstu – bardzo ważną, ponieważ możemy sobie wybrać, co chcielibyśmy przeczytać. Aczkolwiek, ten tekst jest ułożony tak strasznie chaotycznie, bezsensu, wszędzie panuje bałagan, nic nie wygląda estetycznie, niektóre linki są dziwnie poprzesuwane… Nie wiem, czy w oryginalnym zamyśle tak miała wyjść  ta zakładka, ale coś tu szwankuje. Proponuję ułożyć to wszystko jeszcze raz, może nawet bez zbędnych tabeli, bez zdjęć i tekstu obok siebie, żeby nie utrudniać sobie tak strasznie całej roboty. Lepiej, aby podstrona była dłuższa, ale bardziej estetyczna, niż w miarę krótka, ale kompletnie pozbawiona sensu.

Opowiadania – twory autorskie, a raczej twór, ponieważ na razie umieszczony jest tylko jeden. Tutaj nie mam żadnych zastrzeżeń, ta zakładka wygląda o wiele schludniej, ładniej niż poprzednia.

Linki – ładnie podzielone, w miarę przejrzyście ułożone.

Gryzmoland – odnośnik do forum literackiego.

Niczego mi właściwie nie brakuje. Może czegoś o Tobie, ewentualnie? Jednak, bez tego też tak naprawdę można się obejść.

6,5/10

Indywidualizm

Opowiadania, które piszesz, to fanfiki (jeden autorski twór gratis), jednak tak bardzo odeszłaś od kanonu Naruto (w Cum), że miałam wrażenie, iż wcale nie jest fanfikiem. Dodatkowo, Twój styl jest bardzo charakterystyczny – prawie w ogóle nie używasz opisów, treść budują same dialogi, a i tak świetnie kreujesz świat przedstawiony. Myślę, że bardzo niewiele osób potrafi zrobić coś takiego. Jest w tym wszystkich widoczna oryginalność i spodobało mi się. Co prawda, to nadal pewna doza kanonu, ale wiesz… Lubię to!

Ironia sokratejska okazała się opowiadaniem, którego fabuła nie powala, ale jest bardzo dobrze napisane, czuć pewną dozę humoru, trochę czarnego, i wydaje się być w pełni przemyślane. Lubię, kiedy autor wie, o czym chce napisać. Tutaj to dostrzegłam.

Pożegnanie z pączkami było inne, ale równie dobrze napisane. Lubię Twój styl.

6/7

Alibi

Jeden punkt za humor… A właściwie za to dwa punkty, bo micha mi się ciągle cieszyła – to jest niesamowite. Trzeci za bardzo subtelne, ale zarazem dobitne ukazanie męsko-męskiego zainteresowania i napięcia czysto seksualnego. Podobało mi się to, w jaki sposób opisywałaś takie relacje. Oby tak dalej.

3/5

Razem: 51

Wyrok: zwolnienie warunkowe

Ocena: 5 (ledwo, ledwo, ale się udało)

Podsumowanie: Za tę poprzednią odmowę przepraszam, ale to wszystko było na jakichś takich wariackich papierach… Mam nadzieję, że ocena okazała się w miarę pomocna, bo teraz zauważyłam, iż ktoś już ocenił Twojego bloga, jeszcze w 2012, i tamta analiza właściwie… przeraziła nawet mnie. Łudzę się, że moja wyszła lepsza xD

Mam prośbę, do wszystkich, żeby nie powtórzyła się taka sytuacja, jak z Koko, bo tak naprawdę Wy się wściekacie, a my po prostu przestrzegamy ustalonego przez nas same regulaminu. LUDZIE, jeśli widzicie, że Wasz blog jest przeterminowany i że nowy post nie pojawi się w najbliższej przyszłości, nawet, jeśli nie jesteście na pierwszym miejscu w kolejce, napiszcie o tym oceniającej. Nie jesteśmy robotami, nie domyślimy się same, bez żadnej informacji, iż macie problemy, nawał zajęć w szkole czy inne tego typu prywatne sprawy. Przeglądając kolejkę, zostaniecie wypierdzieleni z niej, bo oceniająca nie ma obowiązku zainteresowania się tym, czy autorowi/autorce ZALEŻY na ocenie. Jeśli zależy – poproście o ocenę pomimo przeterminowania.

Jeśli chodzi o mnie – to była ostatnia taka sytuacja, kiedy usunęłam odmowę i piszę ocenę przez coś takiego. Następnym razem będzie odmowa i zero szans u mnie na ponowną ocenę. Amen.