[119] Teczka: leaving--scars

- Gdzie jest Tumnus? – mruknęła Nersi, opierając się plecami o narnijską latarnię. Słońce grzało dzisiaj wyjątkowo mocno i każda kolejna minuta spędzana na dworze sprawiała, że jej skóra robiła się czerwonawa. Musiała schować się w zimnych murach więzienia, ale faun nie pojawiał się od ponad pół godziny. Nienawidziła, jak ktoś spóźniał się na spotkania.

Wiewiórka przysiadła na jej kolanie. Dziewczyna pogłaskała ją po główce.

- Przekażesz mu, że ma przyjść do mojego gabinetu? – wymruczała Nersi, podnosząc się powoli z ziemi. Zwierzątko przytaknęło.

Konsultantka ruszyła w stronę swojego magicznego zakątka, podkradając po drodze dużą miskę truskawkowych lodów z więziennej kuchni. Miała tylko nadzieję, że Idi nic jej za to nie zrobi…

Oskarżająca: Nersi

Oskarżona: Acoustic_Version (leaving--scars)

świstakowa kraina, czyli technikalia pod lupą

Adres po angielsku, ale jest dość prosty, więc nie ma jako tako problemów z zapamiętaniem go. Jedyną zmyłką mogą być dwa myślniki pomiędzy słowami, przez co pomyłka z wejściem na innego bloga wcale nie jest taka trudna (trzy razy mi się zdarzyło). Polskie znaczenie mnie nie powaliło, trochę odrzuciło właściwie, aczkolwiek nie będę się rozwodzić nad swoimi przekonaniami. Mam nadzieję tylko, że to nie jest opowiadanie o zagubionej dziewczynce, która rozwiązuje problemy za pomocą żyletki.

Belka ładnie dopasowana językowo do adresu. Cytat pochodzi z piosenki Jar of Hearts (Christina Perri), więc przydałoby się zaznaczyć cudzysłowem fakt, że nie Ty jesteś autorką tej sentencji. Poszanuj prawa autorskie. Dodatkowo, tak naprawdę przecinek jest zbędny, a from możesz spokojnie zapisać małą literą. Przynajmniej ten element bloga będzie jakoś wyglądać.

Widzę stronę internetową, o której nie wiem, co mam napisać… Pierwszy raz mi się chyba tak zdarzyło.

Kolorystyka jest beznadziejna. Może nie chodzi o sam wybór kolorów, bo czerń, szarość oraz biel to bardzo klasyczne połączenie i teoretycznie wszędzie pasuje, ale ich ułożenie, przenikanie się nawzajem to katastrofa. Tekst jest dobrze widoczny, ponieważ ustawiłaś białe literki na szarym tle (chociaż mam wrażenie, że oczy będą boleć jak cholera po dłuższym czytaniu).

Nagłówek jest dziwny. Napchany milionem zdjęć, większość do siebie kompletnie nie pasuje. Tu Joe, tam Demi, pośrodku słoneczko, jakieś dwie postacie, które chyba symbolizują żywioły: Ogień i Wodę. Tak mi się przynajmniej wydaje. Wygląda to chaotycznie. Szablon jest dość prowizoryczny, proponowałabym znalezienie jakiegoś na jednej z szabloniarni albo zamówienie. Taki, który będzie miał swój urok, zaintryguje potencjalnego czytelnika. Tego mi właśnie tutaj brakuje.

Archiwum, statystyka, obserwatorzy i menu. Strasznie dużo masz tam linków. Strona główna jest niepotrzebna, ponieważ nagłówek jest zarazem odnośnikiem do punktu wyjścia. Bohaterowie to jakieś nieporozumienie. Większość z nich nie pojawiła się do tej pory w opowiadaniu (dodatki ogarniam po treści), więc po co ich tam umieściłaś? Zresztą, taka zakładka jest niepotrzebna. Zwiastuny – jak sama nazwa wskazuje. Acoustic_Version to całkowicie inny blog, więc nie zabieram się za jego czytanie. SPAM - wiadomo. Podstrona Blog dzieli się na trzy inne: Prawa autorskie (kompletnie niepotrzebna), Regulamin (what the fuck? Po co na blogu z opowiadaniem regulamin?) oraz O Blogu (III translate.google (czyli google tłumacz) z którego większość jak mniemam korzysta, i skorzystałaby do przetłumaczenia tego linku, po prostu źle go tłumaczyło, mianowicie tłumaczeniem według google było "środowisko-miłość-ogień-woda" a prawidłowym tłumaczeniem powinno być "żywioły-miłości-ogień-woda" Wiesz, prawidłowe tłumaczenie jest w takim razie błędne, ponieważ environment to środowisko, a nie żywioły). Obserwują zadanie – tutaj są linki do ocenialni i Nominacje. Wyjście to jakaś farsa. Czy chcesz opuścić bloga? Really?

Spójrz, jak wiele tego jest. Większość to niepotrzebne śmieci. Stronę Główną i Bohaterowie bym usunęła. Osobny blog na jakieś bzdety dotyczące Ciebie to przesada. Wystarczyłaby jedna dłuższa zakładka. Rozdzielenie informacji o blogu też niepotrzebne. Krótkie info o prawach autorskich i dane techniczne można zawrzeć w jednej podstronie. Regulamin wywal, to paranoja jest przecież. I to Wyjście… Błagam, usuń to. Reszta powinna zostać.

Brakuje mi estetyki. Blog jest chaotyczny, niepoukładany. Nie poświęciłaś wystarczającej ilości czasu, aby go dopracować. Usuń te kilka zakładek, pozmieniaj resztę. Ułóż to wszystko jakoś tak ładniej. Zmień szablon, ponieważ ten naprawdę nie zachęca do dalszego pobytu na blogu. Trochę czasu i będzie wyglądać to wszystko o niebo lepiej.

świstak bawi się w krytyka, czyli analiza opowiadanka

Proponowałabym Ci zamianę archiwum na szeroką listę albo osobną zakładkę w menu, ponieważ to jest element dość niepraktyczny przy potrzebie chronologicznego czytania tekstu. Za dużo klikania w kolejne kategorie. Ładnie, po kolei ułożone wszystkie części będą lepiej wyglądać.

Dwa prologi i siedem rozdziałów to dość mało. Dodatkowo, wpisy nie powalają swoją długością, ale mam nadzieję, że nie będę musiała za bardzo narzekać. Nie justujesz jednak tekstu, nie stosujesz akapitów, co sprawia, iż wszystko wygląda beznadziejnie. Nie ma zachowanej żadnej estetyki, to już wspominałam wcześniej.

Zaczynam od pierwszego z dwóch prologów, przy czym jestem ciekawa, dlaczego nie ma jednego. Dość niestandardowe rozwiązanie, chyba nie spotkałam się z czymś takim nigdy wcześniej. Prolog WODA – niepotrzebnie zapisane wielkimi literami, Woda w zupełności wystarcza (no chyba, że chodzi o jakąś wieeeeeeelką wodę i chciałaś to podkreślić, ale wątpię, więc proponuję to zmienić) – ma długość jednej strony w Wordzie, czyli nie jest źle. Zaczyna się od długiej formułki, którą wypowiada Juliette de'la Peazer, przysięgając wypełnienie zleconej misji. Mówi coś o nienawiści do żywiołu Ognia i, z tego co zdążyłam zauważyć, przecinków, ponieważ prawie w ogóle ich tutaj nie użyłaś. To całe przyrzeczenie wyszło troszeczkę chaotycznie. Jedno zdanie jest o relacjach Woda-Ogień, drugie o wypełnieniu misji, następne jeszcze o wrogach, jakby nie można było napisać tego chwilę wcześniej. Nic do siebie nie pasuje, a to dopiero początek.

Podobno dawniej było to jeszcze bardziej dokładniejsze, lecz teraz to skrócili ale i tak jest dokładne. – Skoro teraz ta przysięga jest dokładna, to jak wcześniej mogła być jeszcze bardziej dokładniejsza? Co w takim razie musiało być zawarte w tej super ekstra dokładnej wersji przysięgi, czego nie ma teraz?

Gdzie w ogóle rozgrywa się prolog pierwszy? Mistrz pokazuje jej mapę Ziemi i Nowy Jork. Domyślam się, że bohaterka pochodzi z innej planety, wymiaru, ale skąd?

Mężczyzna klepie o misji, jest przejęty tak jak polski rolnik tym, że wybudowano nowy blok mieszkalny w Tokio, więcej mówi o samej karze i zachowuje się, jakby od razu zakładał niepowodzenie zadania. Takie czytelnik odnosi wrażenie. Prolog wymyśliłaś sobie tak, żeby odbiorca dowiedział się o tej misji wszystko. Mistrz pierwszy raz zdradza szczegóły dziewczynie, wcześniej o niczym nie wiedziała. Powinien w takim razie powoli i dokładnie wytłumaczyć każdy najmniejszy detal. Tutaj natomiast wyklepał sobie, że ma zdobyć pięćdziesiąt kropli cierpienia Ognia i tyle – bum, leć do Nowego Jorku, wyciśnij sobie litr łez swojego wroga i wtedy nie zostaniesz zabita. Miłej podróży.

Prolog OGIEŃ (znowu z dużych liter, aj dont noł łaj) zaczyna się teoretycznie tak samo jak poprzedni. Różnica jest właściwie tylko taka, że zamiast dziewczyny jest chłopak – Adam Jonson – i oczywiście należy do obozu wrogów.

prawdziwe- czyli nikt ani nic nie może im zaprzeczyć, jedyne, wieczne - czyli były są i będą czały czas, niezmienne-czyli nikt ani nic nie może ich zmienić – O, jak ambitnie. Do bierzmowania się czegoś podobnego uczyłam, jakieś takie formułki były chyba o kościele albo coś w ten deseń.

Przysięgam iż będę godnie reprezentował żywioł, będę dumny i nie ukryję żywiołu. – Okej, więc będę szedł sobie środkiem ulicy w Nowym Jorku, włosy będą mi się palić na oczach tysięcy niezwiązanych z magią człowieków (bo człowieki to w końcu durne istotki), ale nie ukryję żywiołu, skąd. Głupio ta część przysięgi wyszła, naprawdę głupio.

Okazuje się, że zadaniem Adama jest zniszczenie Juliette. Można się było tego domyślić. Będą musieli się nawzajem zabić, ale połączy ich silniejsze od żądzy krwi uczucie miłości, sprzeciwią się mistrzom swoich żywiołów; wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie. To takie przewidywalne. Pewnie nie musiałabym dalej czytać.

Nie jestem w żaden sposób zainteresowana dalszą częścią opowiadania. Prologi kompletnie mnie nie zaciekawiły, nie chcę wiedzieć, czy im się misje powiodą, czy też nie. Wstępy nie wykonały swojego zadania – nie zaintrygowały niczym, nie zachęciły do przejścia dalej. Są napisane trochę na odczep. Gdybyś skonstruowała przysięgi mniej chaotycznie, a mistrzowie poinformowaliby Adama i Juliette o wszystkim (tak dokładnie, powoli), to możliwe, iż wyglądałyby prologi o wiele lepiej. Zobaczymy, co będzie dalej.

Rozdział 1. Adam ma pokój nr 260 rozpoczynasz od sytuacji, w której Juliette opuszcza swoje dotychczasowe miejsce zamieszkania (nadal nie wiem, gdzie to jest) i wyrusza na Ziemię. Pożegnanie z ojcem wyszło nienaturalnie.

-Julietto, musimy iść, kończysz 17 lat o 10:30, została tylko minuta. -usłyszałam głos naszego służącego.
-Już idę Navidzie.
-Pa tato. -powiedziałam i przytuliłam się, do niego.
-Pa.

Dziewczyna dostała misję. Jeśli jej nie wykona – zapłaci za to bardzo wysoką cenę. Mężczyzna sam powiedział, że zadanie jest trudne, nie wiadomo, kiedy zobaczy swoją córkę, a jedynym słowem na pożegnanie jest Pa? Proszę Cię, więcej realizmu. Gdzie mam opisane jakiekolwiek uczucie towarzyszące Juliette przy opuszczaniu swojego domu? Gdzie mam opisane jakąkolwiek rodzicielską reakcję na długi wyjazd własnego dziecka? Moja mama zachowuje się, jakby nigdy więcej nie miała mnie zobaczyć, kiedy wyjeżdżam na szkolną wycieczkę, a tu lasce ojciec nawet nie powie kocham cię. Tacy bezuczuciowi Ci bohaterowie.

Pomachałam tacie i wskoczyłam do wielkiej bańki z powietrzem która z podmuchem wiatru wywiozła mnie w górę. Po chwili znalazłam się na Ziemii, bańka nie pękła lecz niosła mnie dalej, obok mnie było dżo ludzi, lecz w bańce byłam niewidzialna równo z chmurami bańka pękła, szybko rozłożyłam moje skrzydła (tak, jestem w żywiole wody, ale jestem także wróżką, mogę latać oraz pływać) – Wiesz, jak fajnie byłoby, gdybyś dokładnie to rozpisała? Jakbyś poświęciła tej podróży na Ziemię więcej niż dwa zdania? Bańka wywiozła ją na górę, czyli gdzie jest ojczyzna bohaterki? Pod powierzchnią czegoś? Skoro bańka pędziła równo z chmurami i Juliette mogła rozwinąć skrzydła, to raczej leciała w przestworzach, więc dookoła niej nie mogło być dżo ludzi. Zresztą, skrzydła, poważnie? We wszystkich bajkach jest zawsze, że woda to raczej wróg skrzydeł, no bo jak zamokną to dalej wróżka nie poleci. Takie coś bardziej by mi pasowało do żywiołu Powietrza, a Ty na siłę próbujesz wcisnąć jej każdą magiczną moc. Dlaczego tak myślę? Bo kilka zdań później okazuje się, iż kolejną jest niewidzialność. No i… spojży. Tak, spojżyj koleżanko na tragiczne błędy, jakie popełniasz.

Do północy musiała pozostać niewidoczna. Dlaczego to zawsze musi być północ? Oryginalniej byłoby, gdyby wszystko mijało na przykład o 22:22, ale wszyscy zawsze stawiają na 00:00.

Ohohoho, zalinkowane zdjęcia w tekście! A wiesz, że tylko na to czekałam? Minus, wielki minus. Wstawianie gotowych obrazów pomieszczeń nie jest oryginalne. Lepsze są kulawe opisy niż najlepszej jakości zdjęcia.
Nie mając już na nic siły położyłam się do łózka. [...] – A co to ten nawias? Żart? To jest cytowanie jakiegoś innego opowiadania czy Twój twór? Jak potrzebowałaś coś jeszcze mieć w tekście, to trzeba było to napisać, a nie dawać sobie nawiasik i kazać czytelnikom domyślać się, co mogłoby być tam dalej.

Tatuś załatwił jej wszystko: luksusowy apartament, fajny samochód, brak konieczności chodzenia do szkoły, pracę, mnóstwo pieniędzy. Zastanawiam się tylko, czy w takim razie w jej krainie jest dokładnie to samo co w Nowym Jorku? Wychodzi na to, że na Nieznanej I Bliżej Nieokreślonej Planecie, Z Której Pochodzi Juliette są samochody, wiedzą, czym jest praca sekretarki u adwokata, dolary… Miała to kiedykolwiek wytłumaczone? Jak tak to kiedy? Dlaczego nic kuźwa dokładniej o tym nie ma?

Dziewiętnastolatka pracująca u najlepszego adwokata w mieście (nie, nie jako sprzątaczka)? Śmiechu warte.

Już koniec rozdziału. Zacznijmy od tego, że kompletnie nic się w nim nie działo. Juliette przyleciała sobie na Ziemię, wypiła wino i położyła się spać. Tyle. Nie zapamiętam z niego nic. Ja nadal nie mam bladego pojęcia, dlaczego Nowy Jork, skąd jest bohaterka, kiedy to w ogóle się dzieje, kto i kiedy nauczył ją tych wszystkich ziemskich zwyczajów… Mam same pytania, nadal nic kompletnie nie wiem, jest nudno i zbyt idealnie się wszystko układa.

Kolejno mam 2.Będziesz jeszcze cierpieć. (ja będę, jak nie zobaczę postępów). Nie ma spacji pomiędzy 2. i Będziesz, a dodatkowo stawianie kropki w tytule to błąd. 2. Będziesz jeszcze cierpieć – tak to ma wyglądać.

Masz tendencję do używania ehhh, ugh, pf, ał i innych tego typu słóweczek. Ogranicz to. Zamiast ehhh mogłabyś równie dobrze ładnie rozwinąć fragment o jej zrezygnowaniu, użyć westchnęła.

-Powiedziałaś to!
-Co?! Nie!
-Tak! Powiedziałaś poddaję się!
-Ty też to powiedziałeś!
-Ale ty pierwsza,
-Ale ja się nie poddaję!
-Ale tak powiedziałaś! Wygrałem! -mówił z tonem małego dziecka, to jest typowy dzieciak w ciele osiemnastolatka który myśli że jest BadBoyem,
Zaraz zacznę uderzać głową w biurko. Może wtedy okaże się, że to jedynie jakieś halucynacje, a tekst wcale nie jest naszpikowany samymi bzdetami. To nie są dzieci. Zachowują się jak skończeni idioci.

Spojżeniem – uratujcie biedną Nersi.

Jeśli nie będziecie komentować nie ma nn!

Bo po co?

komentarze=3 rozdział

Gdzie ja w ogóle trafiłam? To jest jak żebranie o lajki na fejsgównie. Skoro piszesz opowiadanie wyłącznie dla pustych komentarzy – po co piszesz? Albo inaczej – po co zgłaszasz się do oceny, skoro i tak Ci nie zależy na tekście?

Cały rozdział to zlepek niepasujących do siebie zdań, niepowiązanych ze sobą czynności, źle używanych słow. Nie wiem, jak przebiegał ten pojedynek, ponieważ jest to tak beznadziejnie opisane, że czytelnik nie jest w stanie nic zrozumieć. Przeleciałam przez ten tekst, widziałam tylko mnóstwo czerwonych linii pod czarnymi literkami w Wordzie i nic kompletnie do mnie nie docierało. Pomysł może i był fajny, ale wykonanie do kitu.

03.You are alone – nagle się zero pojawiło. Weź tytułuj rozdziały w jeden sposób, a nie każdy wygląda inaczej. Znowu nie ma spacji.

Nie mam pojęcia co mi się dokładnie śniło, a następne pół rozdziału opisuje ten sen. Zdecyduj się w końcu. Skoro go nie pamiętała, to dlaczego go opisujesz? Zaznaczyłaś jeszcze, że pamięta tylko sytuacje na prawie jedną stronę w Wordzie.

Korytażu – trzymajcie mnie.

Adaś ratuje jej życie, kiedy trupy i widma atakują miasto – tak bym streściła drugą część tego rozdziału. Tu jakaś wiedźma w recepcji, tam facecik próbujący ją udusić. Wróg napełnia sobie medalion jej krwią (nie wiem, jak, krzyknęła tylko, kiedy ją brał, a potem nie miała już żadnej rany) i leci nad Nowym Jorkiem. Po przebiegnięciu czterech pięter w dół są zmęczeni (że co? Czy Ty kiedykolwiek zbiegałaś cztery piętra w dół? Ja codziennie rano w ciągu roku szkolnego, kiedy jak zwykle spóźniam się na autobus, więc uwierz mi, że człowiek wcale nie jest wtedy zmęczony)… Gubię się, po prostu się gubię. Tak cholernie staram się znaleźć cokolwiek, co mi się podoba, co zasługuje na jakiekolwiek słowa pochwały, ale jest ciężej niż się wydaje. Masz czasami jakiś przebłysk pomysłu, aczkolwiek nie potrafisz tego napisać. Skupiam się na tekście i nadal nic nie rozumiem.

04.Płonąca księga. to kolejny tytuł z błędami.

Pierwsza rozmowa w tym rozdziale to wymiana zdań pomiędzy Adamem i Juliette. Dziewczyna chce się dowiedzieć, czym były te stworzenia, które ją zaatakowały. Trochę dziwne, że Adaś miałby to wiedzieć, bo w końcu sam przed nimi uciekał. Była przez rok przygotowywana do misji. Nikt jej nie poinformował, jakie niebezpieczeństwa mogą na nią czyhać? Niedokładne to szkolenie było (albo ona jest taka tępa).

Rozwaliła mnie informacja o pracy chłopaka. Ile on ma lat? Osiemnaście? I wykłada na uniwerku? Coś tutaj się nie zgadza. Mam wrażenie, że chciałaś na siłę zrobić z nich dorosłe osoby, chociaż mają po siedemnaście, osiemnaście lat. Jeżeli pragnęłaś, aby byli dojrzalsi, bardziej odpowiedzialni, pracowali w takich profesjonalnych zawodach – trzeba było dać im po dwadzieścia pięć, trzydzieści lat. Wtedy wyglądałoby to wiarygodnie.

Kim jest Eleanor? Pojawiła się tak nagle, nie napisałaś o niej kompletnie nic, a zrobiła się taka ważna. Dalej: skąd Juliette wiedziała o jakiejś księdze w pokoju Adama? I co za idioci pracują w recepcji, że pozwolili na wejście od obcego pokoju i dali się nabrać na historyjkę o zostawionej torebce? Ja bym taką osobę wywaliła na zbity pysk z roboty.

Jej myśli są zabawne. Wszyscy podobno uważają, że uprawiała seks z Adamem, jest jakąś tam dziwką i dlatego zostawiła torbę. Aha, dziwne. (W ogóle – zostawiła tam torebkę i od tego zależy jej życie? I baba się na to nabrała?)

Piszesz, że zostałaś zmuszona do opublikowania tego rozdziału. Takich rzeczy jeszcze nie słyszałam. Ktoś Ci groził śmiercią?

Lecz niestety występuje coś takiego jak szantaż.

Mam nadzieję że nie spadniecie z komentarzami, bo tylko wtedy dodam

nn, a mam nadzieję że jesteści optymistkami i liczyci na to że w końcu napisze cos lepszego!

Może jakbyś nie robiła tylu błędów to ludzie braliby Cię na poważnie? Chociaż nie, nadal miałabyś z tym problem. Dlaczego trafiają mi się blogi z opowiadaniami, które są pisane tylko dla komentarzy?

05.Melanie – przynajmniej oszczędziłaś mi wywodów na temat kropki na końcu tytułu.

A ten ***** musiał je spalić. Ooooo, groźnie. Tylko jakie wulgarne określenie pasuje na pięć liter? *myśli* Dałabyś przynajmniej pierwszą, żeby przestało mnie to tak nurtować.

One mają po siedemnaście lat albo coś koło tego (nie dziw się, że nie wiem, skoro nie było o tym tak naprawdę nigdy powiedziane wprost) i chleją to wino jak alkoholiczki. Przystopuj z tym, skarbie, punkty za realizm Ci lecą.

Nie wiem, co mogłabym jeszcze napisać, ponieważ nic więcej się nie dzieje. Gadają potem tylko o ciuchach, uwodzeniu nauczycieli od wf i jakichś tam bzdetach.

06. Dziewczynka z zapałkami. – Czy jakikolwiek tytuł będzie zapisany poprawnie?

Andersen, Ardensena, Anersen, zdecyduj się wreszcie.

Ten wykład o dziewczynce z zapałkami i Obamą był najgłupszą rzeczą, jaką kiedykolwiek przeczytałam. Połowy z tego nie zrozumiałam, ponieważ napisane jest tak nieprawdopodobnie chaotycznie, że się nie da, ale ta ogarnięta część wyszła żałośnie. Może nie porywaj się na filozoficzne wykłady, skoro nie wiesz, jak masz takie skonstruować. A zachowanie Juliette/Melanie było beznadziejne. To miało być zabawne, żenujące czy jaka cholera?

07. Wizja przyszłości? Brawo, brawo, gdyby nie to zero przy części tytułów, a przy innych jego brak, uznałabym ten tytuł za poprawny.

Znowu widzę te beznadziejne nawiasy.

Ona ciągle ma jakieś koszmary, ciągle słyszy w nich dziwne głosy. Czemu one mają w ogóle służyć?

Skończyłam czytać wszystkie rozdziały z takim uczuciem pustki. Po tej ilości notek fabuła powinna być jakoś rozwinięta, czytelnik mógłby coś wiedzieć o opowiadaniu, ale tak nie jest. W mojej głowie pojawiały się jedynie pytania – pytania, na które nie udzielałaś odpowiedzi w tekście, a dotyczyły najbanalniejszych spraw: gdzie dzieje się akcja, skąd jest bohaterka, jak wyglądają postacie, po co ta cała misja, kiedy rozgrywa się fabuła? Był ciągły niedosyt, chociaż po trzecim rozdziale i tak nie chciałam już poznawać odpowiedzi. Znudziło mi się po prostu.

Widać, że wymyśliłaś wszystko na odczep, nie miałaś pomysłu, ktoś rzucił coś o pisaniu opowiadań i stwierdziłaś, iż skoro to takie modne to Ty też spróbujesz. Czytelnik potrafi dostrzec sytuację, kiedy autor nie przykłada się do tekstu. Przykro mi, ale Twoje opowiadanie jest najlepszym przykładem pisania dla komentarzy. Nie rozumiem takiego podejścia. Pisz sobie – nikt Ci nie broni, aczkolwiek nie zgłaszaj tego do oceny! Po co Ci ona?

Tutaj fabuła teoretycznie nie istnieje. Całą historię tworzy zlepek niepasujących do siebie sytuacji, pomysłów wyjętych nie wiadomo skąd. Jeden wielki chaos. Ja do tej pory nie potrafię  stuprocentowo stwierdzić, o czym jest to opowiadanie, a przeczytałam dziewięć notek. Coś tam powinno do czytelnika docierać. Były tylko te niewyjaśnione pytania. Może miałaś jakiś tam pomysł, ale nie potrafisz go przedstawić. Część rzeczy w ogóle nie tłumaczysz, jakbyś miała nadzieję, że odbiorca to wróżbita i domyśli się, co chciałabyś napisać. Tak nie jest. Aby widz był zadowolony, musisz przedstawić mu wszystko. Nikt nie karze robić tego od razu. Można stopniować dodawanie informacji, opisów, jednak nie trzymać wszystkich do ostatniego rozdziału. Zresztą, przydałoby się, żeby istniała w tworze jakaś akcja. Tutaj się jedynie nudziłam, przez te części nie wydarzyło się kompletnie nic ciekawego. Ani razu nie zostałam zaintrygowana sytuacją, ani razu nie miałam takiego uczucia niedosytu, że chciałam więcej, ani razu nie chciało mi się iść dalej. Mi samej robi się trochę przykro, iż piszę takie rzeczy, ale opinia ma być szczera, a nie chwalić za nic, jak to robią zazwyczaj czytelnicy bloga.

Dialogi są bardzo nienaturalne. Każda wypowiedź teoretycznie powiewa sztucznością, wymuszeniem. Przez całe opowiadanie nie znalazłam choćby jednego, który zabrzmiałby realistycznie w naszym świecie. Nie potrafisz tworzyć prawdziwych rozmów bohaterów. Wyobraź sobie czasami, kiedy piszesz kolejny rozdział, że sytuacja rozgrywa się obok Ciebie. Zamknij oczy i niech ten obraz pojawi się w Twojej głowie. Postacie będą wypowiadać swoje kwestie, a Ty oceniaj je, czy wychodzą naturalnie, czy powiewa beznadziejnością. Zatrzymuj film w Twojej głowie i nanoś poprawki do rozdziału. Rób tak do momentu osiągnięcia perfekcyjnej sytuacji. Nie wiem, czy Ci zależy na pisaniu, ale jeśli tak – poświęć kolejnej notce więcej niż godzinę. Odtwarzaj wydarzenia do bólu, codziennie przez tydzień, aż w końcu stwierdzisz „Tak, to wydarzyłoby się naprawdę. Wyszło idealnie, nie mam żadnych zastrzeżeń”. Wtedy opublikuj rozdział. Bądź pewna tego realizmu w konwersacjach bohaterów. Sama wyczujesz, kiedy powinnaś dopisać coś po pauzie, przedstawić mimikę twarzy postaci, jej odczucia, a kiedy może zostać sama wypowiedź. Nad tym trzeba popracować, ale trening czyni mistrza.

Wyręczasz się zdjęciami, czego ja osobiście nie trawię. Przeszkadza mi to, że autor nie potrafi napisać tego, co widzi na obrazie. Przecież to jest najbanalniejsza rzecz, jaką można zrobić: weź fotkę i ją opisz. Niech nie zawiera wszystkiego, możesz pominąć wiele elementów, ale skończ z linkami w rozdziałach. Jak Ty po polsku nie potrafisz tego zrobić, to wyobrażasz sobie swoją maturę z angielskiego? Nie możesz wyręczać się wyobraźnią innych. Nikt nie będzie traktował Cię poważnie, jeśli jedyną fajną rzeczą w opowiadaniu będą ładne zdjęcia, a obawiam się, że większość osób wchodzących na Twojego bloga ma właśnie takie wrażenie.

Nie opisujesz praktycznie niczego. Jedynie na te sny poświęcasz więcej uwagi, ale nie skupiasz się przy pisaniu. Wszędzie widać ten chaos. Nie potrafisz sklecić dłuższej wypowiedzi pisemnej. Ja nie wiem, jak wyglądają bohaterowie, co oni w ogóle odczuwają w poszczególnych sytuacjach, jacy są? Czytelnik nie domyśli się sam. Jest możliwe poznanie charakteru postaci po dialogach, ale one wychodzą Ci równie beznadziejnie, więc wszyscy są identyczni. Brak opisów otoczenia, rzeczywistości. Olewasz całkowicie świat dookoła. Nie ma żadnego aspektu opowiadania, które jakkolwiek by się wyróżniało – wszystko wychodzi źle.

Bohaterowie są płytcy, bezuczuciowi. Nie wiemy, jakie mają cechy charakteru, jak reagują na przeróżne sytuacje, ponieważ pozbawiłaś nas przedstawienia ich. Nie obchodzi mnie to, że Ty masz zakładkę z postaciami i ich zdjęcia tam wklejone – ja chcę mieć to w tekście i nie ma żadnych wymówek. Jeśli nie wykreujesz odpowiednio bohaterów, opowiadanie nadal będzie żałosne. Wypisz ich sobie. Do każdego dopasuj trzy wady i trzy zalety, których nie będzie miał nikt inny. Spróbuj podpasowywać dane wydarzenia właśnie do tych cech. Zastanów się, która dziewczyna odpowiedziałaby grzecznie na zaczepkę chłopaka, a która odpyskowała. Oni wszyscy wychodzą Ci identyczni – nawet Adam i Juliette. Powiedziałabym, że to jest jedna postać w wersji męskiej i żeńskiej, niczym kompletnie się nie różnią. Elka jest dokładnie taka sama jak Juliette, Melanie to w ogóle porażka, beznadziejnie wychodzi. Musisz się określić. Oni nie mogą radzić sobie z każdą sytuacją, a tak tutaj jest.

Teoretycznie wszystko leży. Nic nie jest na tyle dopracowane, żeby mi się spodobało. Są autorzy, którzy potrafią sknocić dialogi, ale poświęcają większość uwagi na opisy i wtedy przynajmniej jest plus. U Ciebie tego nie ma. Dialogi są sztuczne, nienaturalne; opisów tak naprawdę nie ma, a jak się zdarzy to wychodzi beznadziejny; świat przedstawiony nie istnieje, nie potrafisz przedstawić z jego elementów kompletnie nic; wszyscy bohaterowie są tacy sami, nie mają żadnych wyróżniających cech, nawet nie wiemy, jak wyglądają; nie ma akcji, mielisz kolejne rozdziały, nic się nie dzieje, powiewa nudą i brakiem pomysłów, nie jesteś przy tym opowiadaniu kreatywna, nie wysilasz się; fabuła przez Ciebie wymyślona jest mdła, nie potrafisz jej przedstawić odbiorcy; realizmu również brak. Widać, że robisz to na odczep, sama przyznajesz się do tego w prawie każdym rozdziale, piszesz dla komentarzy, a nie dla samej pasji albo chociażby chęci rozwijania się. Nie zgłaszaj w takim razie bloga do oceny, bo marnujesz czas oceniających. I tak z tego nic nie masz, ponieważ Ci nie zależy. Motywacja do pisania to nie ilość komentarzy. Wena nie przyjdzie po stu pustych komciach od Anonimków, ale wtedy, kiedy będzie chciała.

Jeśli Ci zależy i chcesz na poważnie prowadzić bloga, musisz włożyć w opowiadanie naprawdę dużo pracy. Proponowałabym zacząć z tą historią od początku. Potrzebujesz planu – to jest podstawa, taki fundament. Każdy pomysł, jaki przyjdzie Ci do głowy, zapisujesz jako jego kolejny punkt. Jak zbierzesz ich dziesięć, dwadzieścia, układasz w historię. On nie ma być jej streszczeniem, ale pomocą przy tworzeniu. Określ cel utworu, jaka ma być fabuła, o co ma w niej chodzić? Nie musisz mieć przemyślanego całego tworu, ale ten główny wątek, żebyś wiedziała, o czym piszesz i do czego w ogóle chcesz dojść. Co ma być punktem kulminacyjnym? Jakie magiczne elementy chcesz wprowadzić?

Potem bohaterowie: ilu ich ma być? Po jakiej stronie stoją? Jakie mają wady i zalety (o tym pisałam wcześniej)? Czy przeżyją do końca fabuły? Czy masz zamiar wprowadzić wewnętrzną zmianę postaci? Nie musisz wiedzieć wszystkiego, ponieważ większość zachowań i tak wyjdzie Ci w praniu. Dopiero przy danej sytuacji odkryjesz, jaka reakcja wychodzi dla danego bohatera naturalnie, a jakiej musisz unikać. Im więcej takich dylematów będzie, tym lepiej zacznie Ci się wyróżniać dana postać. Niech będą różni. I nie idealni, ponieważ wtedy wyjdzie jeszcze gorzej.

W rozdziale powinno być więcej opisów niż dialogów. Wypowiedzi bohaterów pisze się łatwiej, ja to wiem, ale to fantasy, ten świat dookoła trzeba czytelnikowi przedstawić. Opisuj co się da – bohaterów, miejsca, czas, sytuacje, uczucia (to jedna z najważniejszych kwestii), przekonania, czasami wtrąć coś z zainteresowań, relacji pomiędzy postaciami. Zauważysz, kiedy jest tego za dużo i wtedy usuniesz część elementów. Lepiej, żeby było więcej niepotrzebnych opisów, niż gdyby w ogóle miało ich nie być.

Zaintryguj czytelnika. Skończ rozdział w najmniej spodziewanym momencie. Pozostaw jakąś kwestię do wyjaśnienia i często o niej przypominaj, tłumacząc, iż jest ważna i czekasz na odpowiednią sytuację. Stwórz wątek poboczny, który będzie przewijał się przez opowiadanie, ale zawsze pozostawał z boku – to więcej miejsca na warsztat.

Z aktualnym tworem nie wiem, czy dałoby się coś zrobić. Wydaje mi się, iż tę historię potrzebujesz napisać od nowa. Jeśli Ci nie zależy i chciałaś tylko reklamy – bum, masz, tyle że jest ona zbyt negatywna na zainteresowanie potencjalnego czytelnika. Nie poleciłabym Twojego opowiadania, taka brutalna, ale szczera prawda. Nie wkładasz w to serca, a jedynie puste prośby o motywację w postaci komentarzy.

Mam wrażenie, że błędy błąd poganiają w Twoim opowiadaniu. Już w prologu miałam idealne tego przykłady, co mnie przeraziło. Tekst wypełniony milionem potknięć nie zainteresuje czytelnika. Odechciewa się czytać.

Ty nie wiesz, jak zapisuje się dialogi. Naprawdę nie rażą Cię w oczy te wszystkie błędy? Nie dość, że wyglądają beznadziejnie, to jeszcze przeszkadzają w czytaniu wypowiedzi.

-Więc przejdźmy do szczegółów. Podejdź bliżej. -powiedział a ja podeszłam pod wielką mapę Ziemi.

Ogólnie całe opowiadanie wygląda, jakbyś nie wiedziała, co to jest spacja. Po obu stronach myślnika zawsze ma się ona pojawić, zawsze (nie licząc oczywiście początku linijki, to chyba logiczne). Słowa nie mogą przylegać do tego znaku interpunkcyjnego. Pamiętając o tej jednej zasadzie, powyższa wypowiedź powinna wyglądać tak:

- Więc przejdźmy do szczegółów. Podejdź bliżej. - powiedział a ja podeszłam pod wielką mapę Ziemi.

Idąc dalej, kiedy po drugim myślniku (zaznaczonym powyżej na czerwono) znajduje się słówko, które określa, jak zdanie zostało przez bohatera wyrażone, np. powiedział, rzekł, wyszeptał, oświadczył, krzyknął, oznajmił, odparł itd., przed myślnikiem nie ma być kropki. Jeśli pojawiłby się wykrzyknik czy znak zapytania, wyraz powiedział nadal powinien być zapisany z małej litery. Jednak pamiętaj – w takiej sytuacji nie kończysz wypowiedzi bohatera kropką.

- Więc przejdźmy do szczegółów. Podejdź bliżej - powiedział a ja podeszłam pod wielką mapę Ziemi.

Dwie łatwe zasady, a dialog od razu lepiej wygląda. Dziwię się, że czytelnicy nie zwrócili Ci nigdy na to uwagi (no chyba, iż sami nie potrafią poprawnie pisać).

Przecinki – boisz się ich używać? Przecież nie gryzą! Kolejne rozdziały wyglądają tak, jakbyś nie miała odpowiedniego przycisku na klawiaturze. Proponuję zapoznać się ze stroną proste przecinki (klik), poczytać o stawianiu ich przed spójnikami, jak oddzielać nimi części składowe. Jesteś osobą, która robi błąd z tym znakiem interpunkcyjnym teoretycznie w każdym zdaniu, więc myślę, iż porządny remont tekstu by Ci się przydał (tak dla warsztatu umiejętności).

Juliette de'la Peazer – nie powinno być apostrofu pomiędzy de i la. Według francuskiej gramatyki, poprawny zapis to Juliette de la Peazer (jedyna rzecz, jaką umiałam z francuskiego, pozdrawiam panią profesor).

Liczby w opowiadaniach piszemy słownie.

powiedział wskazując punkt

Takie tam imiesłowy. Po wszystkich rozdziałach stwierdzam, że nie znasz kompletnie zasad interpunkcji dotyczących tych wyrazów, więc odsyłam do wyszukiwarki Google, gdzie po wpisaniu odpowiedniej frazy w pasek, wyświetli Ci się tysiące stron z ładnie wytłumaczonym zagadnieniem. Imiesłowy są często używane w opowiadaniach, sama świetnie o tym wiesz, ponieważ Twój tekst jest nimi naszpikowany, więc przydałoby się ogarnąć te zasady. Długo Ci to nie zajmie, a wyniki będą o niebo lepsze.

Literówki. Widać, że albo całkowicie olewasz czerwone linie pod błędnie zapisanymi słowami, albo takowe w ogóle Ci się nie pokazują. Rozwiązań jest kilka. Po pierwsze: zainstaluj przeglądarkę, która automatycznie wyłapuje popełniane potknięcia. Twoim zadaniem jest wtedy wyłącznie poprawienie podkreślonych wyrazów. Po drugie: nie ignoruj ich, jeśli masz już odpowiednią witrynę internetową (Mozilla, Chrome sprawdzają; Explorer nie sprawdza błędów). Po trzecie: upewnij się, czy masz zaznaczone w opcjach sprawdzanie błędów. Po czwarte: zatrudnij betę. Po piąte: rozdziały pisz w Wordzie. Po szóste: oddaj do korekty w internecie, gdzie te najbanalniejsze pomyłki od razu wyeliminujesz. Możliwości masz wiele. Zrób jednak coś, żeby nie było więcej: ciepirenie (och, zamiłowanie do piranii, jak widzę), czały (takie tam połączenie cały i czas), mial (miel przez a, pamiętaj), chodzio (o co chodzio?) i wielu, naprawdę wielu innych błędów tego typu.

Przez literówki są też błędy ortograficzne: złe końcówki czasowników (np. ide - idę) i moje ulubione – kożystając. Masakra!

Mieszasz również czasy. W jednym zdaniu mam czasowniki w czasie przeszłym, a tutaj nagle pojawia się jakaś czynność wykonywana w teraźniejszym. To jest wynik tego, że nie sprawdzasz napisanego tekstu. Gdybyś po skończeniu rozdziału porządnie go przeczytała, pewnie z siedemdziesiąt procent błędów wyeliminowałabyś sama, bez niczyjej pomocy. No ale – jak człowiek się do czegoś nie przykłada, to wyniki nie są stuprocentowo zadowalające.

Posiedź nad poprawnością tekstu. Na pogrzebaniu w internecie, poczytaniu tych wszystkich regułek spędzisz godzinę, dwie, a przynajmniej będzie z tego jakiś pożytek. Przyda Ci się nie tylko przy pisaniu kolejnych rozdziałów, ale również w życiu, szkole. Minusów poświęcenia czasu na przyswojenie sobie zasad interpunkcji i ortografii nie znajdziesz, zobaczysz. Na razie jest katastrofa. Gdybyśmy nadal w ocenach stawiały punkty za odpowiednie kategorie, w poprawności dałabym Ci zero, wielkie zero.

Jeśli mam być szczera, po przeczytaniu prologów nie można było oczekiwać niczego ambitnego. Nie twierdzę, że pomysłu nie masz, ponieważ pewnie coś tam w Twojej głowie się czasami pojawia, ale ich realizacja leży. Nie potrafisz opisać najbanalniejszych sytuacji. Styl błaga o niemęczenie go dłużej. Nic mi się nie spodobało, a magię w opowiadaniach uwielbiam.

Na dzień dzisiejszy poległaś i dlatego dostajesz najgorszy wyrok: groźba dożywocia. Nie chcę, żebyś wszystkie negatywne opinie wzięła jakoś do siebie. Jak Ci zależy – zrozumiesz i przyjmiesz najgorszą krytykę.

Jeśli zdarzy się jakieś tylko i wyłącznie - napiszcie gdzie :D