[124]. Teczka: maska-smierciozercy

Pani strażniczka zajrzała z przestrachem do gabinetu, jakby ją czekał straszny los w związku ze swoją sumiennością. Prawdę mówiąc – łeb powinni jej zmyć za odwieczną zasadę „co masz zrobić dziś, zrób za tydzień”. Grunt, że nie był to jeszcze ostatni dzień miesiąca, to już by wypadło nader ironicznie.

Po cichu, niczym intruz na terenie wroga, porwała z biurka jedną z teczek i przysiadła w rogu gabinetu, mając nadzieję, że niniejszym cały świat o niej zapomni. Lepiej późno niż wcale i takie tam – och, każde tłumaczenie wydaje się dobre…

Oskarżająca: Nearyh

Oskarżona: Delta [maska-smierciozercy]

Blok pierwszy:

Muszę przyznać, że wszystko trzyma się zgrabnej całości. Adres, belka, szablon – nie bardzo jest się do czego przyczepić, a ponieważ nigdy nie uważałam tego za wyjątkowo ważną kwestię, to tylko kiwnę z zadowoleniem głową.

Co mi przeszkadza wizualnie – brak akapitów oraz rozstrzelenie tekstu. Dlaczego robisz takie kolosalne przerwy między wierszami? To wcale nie ułatwia czytania.

Nic więcej do dodania nie mam. Jest porządek, w jednej zakładce nawet zrobiłaś te akapity – zastanawiam się zatem, czemu w rozdziale już nie. No nic, przejdźmy do najważniejszego.

Blok drugi:

„Rozdział I”

Na początek powiem, że cieszy mnie minimalna ilość błędów. Po ostatnim opowiadaniu trochę straciłam wiarę w ludzkość, muszę przyznać. No dobrze, ale skupmy się na istotnym, czyli na treści.

W tym momencie zacięłam się na dłuższą chwilę, zastanawiając się, czy mam jakiekolwiek uwagi. No właśnie chyba nie. Odpowiednio dozowane informacje, więcej nawet zatajonych, ale nie czuję się zdezorientowana. Ucieszyła mnie obecność Tonks – dobrze oddany jej charakter. Zastanawiam się jeszcze, które postaci pozostaną ważne, ale to się prawdopodobnie wyjaśni w następnych rozdziałach.

A wreszcie – już dawno nie spotkałam się z oryginalnością w historiach na podstawie Pottera. Mam nadzieję, że poziom zostanie utrzymany, tymczasem do następnego rozdziału.

„Rozdział II”

Dobra, dałam się zaskoczyć końcówką rozdziału. Za to należą się pochwały – zgrabnie skonstruowane napięcie oraz dobrze dozowane informacje.

Prawdę mówiąc, ciężko mi się wypowiadać o dobrym tekście. Czuję się wtedy bezużyteczna, jeśli chodzi o niesienie jakiejkolwiek pomocy technicznej.

Mogę jeszcze pochwalić za przyjemną, wiarygodną kreację postaci. Za zmienianie ich życiorysów w sposób subtelny, nie zmieniając ich charakterów. To kolejna ulga, która mnie spotkała; poważnie się zraziłam do kiepskich historii z tej półki.

Przesiedziałam z myślą cały dzień, zastanawiając się, co mi trochę nie pasowało. Naszło mnie – ale bardzo subiektywne, zaznaczam – wrażenie fragmentaryczności rozdziału. Że może ciut za szybko zmieniałaś fronty. Równie dobrze może to być jedynie moje osobiste odczucie, którego nikt inny nie podzieli, ale rzucam uwagę, a nuż się przyda.

„Rozdział III”

Och, ten rozdział jest moim ulubieńcem. Zgrabnie opisana potyczka, uniknięcie chaosu, można pochwalić. Nie musiałam się specjalnie zatrzymywać, by zrozumieć przekaz i zorientować się, kto w co czym z której strony, tak w skrócie.

Dodatkowo – bardzo podobała mi się scena z dyrektorem. Stęskniłam się już za tym prawdziwym, użyjmy tego słowa: kanonicznym Dumbledore’em(?)… No żesz cholera jasna, zabijcie mnie za odmianę, ale nie pamiętam. W każdym razie zgrabnie poprowadzona scena, a dialog wywołał u mnie rozbawiony uśmiech.

I pozbyłam się wrażenia fragmentaryczności. Możliwe, że była to kwestia wprowadzenia wielu postaci w poprzednim rozdziale, których znaczenia nie znałam, toteż nie wiedziałam, na czym się skupiać – tu wiadomo, że James i Snape są istotni, to ułatwiło odbiór.

„Rozdział IV”

Zauważyłam, że z rozdziału na rozdział używasz coraz mniej przecinków. Jak to się dzieje? Jak dla mnie – fascynujący fenomen. Przejrzyj rozdziały raz jeszcze, póki nie ma ich za dużo, i popraw brakujące znaki.

Czy mam jeszcze jakieś uwagi? Zastanawiam się, jaka była rana Jamesa – ja ją sobie wyobraziłam jako ładne rozoranie plus dziura w brzuchu, a połatał go tylko jeden eliksir do stanu używalności. Nie mówię o wspomagaczach na dobry nastrój, ale może lepiej byłoby dokładnie zarysować, co mu zrobiono, żeby to nie wyglądało, że chłopak biega z powiewającym jelitem po mieście.

Umknęła mi jedna uwaga, zastanawiam się, czy to się pojawiło w tym rozdziale… w każdym razie – po co sprzedawczyk dostał cały zbędny opis? Uderzyło po oczach w negatywnym sensie, według mnie było to zupełnie niepotrzebne, a zburzyło płynność odbioru.

„Rozdział V”

Pochwalę za dobre budowanie napięcia – szczegóły ujawniasz bardzo powoli, co sprawia, że czytelnik się interesuje. Nawet taki, który za historiami tego typu nie przepada specjalnie.

Dodatkowo podoba mi się kreacja postaci, nic nie jest przerysowane, szczegóły ładnie podkreślone. Wykorzystujesz wolne pole nadane przez Rowling zgrabnie, bez przesady, co sprawia, że za każdym razem oddycham z ulgą.

Tylko te błędy. Naprawdę, jakim cudem jest ich coraz więcej w każdym rozdziale? Na przykład wąż wyglądający jadowicie. Wiem, o co chodziło, ale moim skromnym zdaniem zgrzyta – czy nie powinien być jadowity? To znaczy… wąż wyglądający na jadowitego, a nie jadowicie, no. Oh crap, może przejdę po prostu dalej.

„Rozdział VI”

Kiedy docieram do momentu, w którym powinnam powiedzieć coś mądrego, czuję frustrację, bo nie wiem, co dokładnie powiedzieć. Chwalić niby można, ale niewiele się tym przysłużę. Generalnie zgrzytów nie znalazłam, na siłę szukać nie zamierzam.

Trochę tylko się zastanawiam, czy Draco nie jest nieco przerysowany. Z drugiej strony wychodziła z niego ciota także w książkach – więc można to uznać za moją subiektywną opinię oraz mimowolną niechęć do tej postaci.

„Rozdział VII”

Raczej brak konkretnych uwag. Niestety, nie przydam się za bardzo.

„Rozdział VIII”

Naprawdę polecam znalezienie bety. Takiej mało ekstrawaganckiej, kogoś od przecinków oraz literówek, bo tego masz najwięcej w tekście i historia strasznie przez to traci – a szkoda, bo czyta się, w gruncie rzeczy, przyjemnie.

Reszta rozdziałów

Wybacz, że nie rozbiłam tego na konkretne rozdziały – po prostu nie było sensu, bo żadnych konkretnych uwag nie miałam, więc bym tylko niepotrzebnie lała wodę. A i w tych jedynym, co mi się rzuciło w oczy, było to duże łóżko Snape’a. Ja nie wiem, czemu wszyscy ludzie chcą mieć duże? Przecież Snape nawet nie skorzysta specjalnie z przestrzeni… takie to jakieś opkowe mi się wydało, no.

Należałoby teraz to zgrabnie oraz mądrze podsumować. Niech no pomyślę, czy jestem kompetentna do pomocy.

Przede wszystkim wiesz, o czym piszesz. Masz pomysł, trzymasz się go, realizujesz w sposób dobry – strawny w odbiorze. Na tle wielu innych historii Maska wypada dzięki temu bardzo pozytywnie. Pozostanę w cichej wierze, że zaplanowałaś wszystko i nic Cię zaskoczyć nie może; jeśli się mylę, proszę, nie wyprowadzaj mnie z błędu, szkodliwy on nie jest.

Czy mogę coś o fabule powiedzieć konkretnego? Tempo, wydaje się, ostatecznie jest wyważone. Czasami następowały rozdziały, gdzie się dosłownie kotłowało – gdzieś na początku wspominałam o pewnej fragmentaryczności, przy akcji zmniejszało to płynność odbioru, ale niezbyt drastycznie – teraz nadeszły spokojniejsze. Szczerze? Względnie problemów z opisywaniem walki nie masz, jednak gdy miałaś te momenty napchania pojedynków, ucieczki, buntów i wszelkich innych tortur, całość wydawała się rwana. Kiedy trochę uspokoiłaś bohaterom życie, zaraz się przyjemniej, płynniej czytało.

To nie jest dużo tekstu. Na ten moment widać w nim potencjał, zarysowane różne ciekawe wątki, ale o ich trafności czy kunszcie prowadzenia trudno mówić, skoro wszystko dopiero się wykluwa. Na razie – jest dobrze. Idź dalej tą drogą, a nie powinna nastąpić żadna tragedia; rada jak na optymistkę przystało.

Zastanawia mnie inna rzecz. Odnoszę wrażenie, że masz pewien problem z opisami. Albo nie przemycasz ich wcale bądź dość skąpe – zmienia się to w najnowszych rozdziałach – albo popadasz w dziwną manierę „jak krowie na rowie”. Zwłaszcza widać to było w tym wytkniętym już przeze mnie momencie: chłopak za ladą dostał cały akapit niepotrzebnego szczegółowego opisu, który nie wniósł zupełnie niczego, a do ciągłości narracyjnej pasował jak pięść do nosa. Na co mi ta krowa na jego koszulce? Żucie gumy zupełnie by wystarczyło.

W każdym razie do czego zmierzam – mało przemycasz. Opisy to nie muszą być kolosalne akapity rodem z „Nad Niemnem”, można rzucić słowo tu, tam, jeszcze w tamtym miejscu, czasownik, przymiotnik, przysłówek, cokolwiek: w czasie dialogu, w czasie akcji. Trzeba uważać, żeby nie zwracać w takich momentach uwagi na rzeczy nieistotne – skupianie się na ułożeniu włosów podczas walki nie wypadnie zgrabnie, ale jestem pewna, że wiesz, co mam właściwie na myśli.

Na ten moment dzielisz tekst na „akcję” oraz „pięć minut dla opisów”. Ten akapit o tym, ten o tamtym… trochę to upłynnij. Przyjemność z czytania jest na tyle duża, że jak się człowiek wciągnie, nie zauważy tego, ja też długi czas zastanawiałam się, co mi właściwie zgrzytało. Tu chyba leży pies pogrzebany.

Dialogi są dobre. Jedyne osoby – jak w mowie, tak i w istnieniu – które momentami zgrzytały, to byli Harry oraz Draco, z czego ten pierwszy mniej. To znaczy uderzyło mnie jego zachowanie w pociągu: dżizas krajst, pamiętam, że się chłopak trochę rozhisteryzowany w okolicach tego tomu zrobił, ale aż się skrzywiłam od tego teatralnego oburzenia.

A Draco? Zastanawiam się, czy pewne rozmemłanie było celowe. Wydaje mi się mniej hardy, niż był – niby nigdy do twardzieli nie należał, ale przedstawiasz go jako jeszcze większego maminsynka. Pozostawiam to do Twojej oceny, ja po prostu nigdy do końca tej postaci nie lubiłam, więc może być, że się nie znam.

Aha, były problemy z poprawnością zapisu na początku. Tak zwrócę uwagę, bo przydałoby się to poprawić, dużo roboty z tym nie ma. No i pauzy bądź półpauzy, koniecznie.

Z przyjemnością pochwalę za kreację postaci. Wykorzystujesz pole do popisu pozostawione przez panią Rowling i sama wyraźnie zamierzasz nie marnować potencjału. So far, so good, aż się ciśnie na usta – polubiłam większość przedstawianych przez Ciebie person, chociaż nie o wszystkich wiemy dużo. Cieszy mnie, że pozostają w miarę przyklejeni do swoich charakterów, jak tylko dostają czas antenowy. No i Snape-ojciec, który nie dał się zwariować, dziękuję za tę łaskę.

Długo zastanawiałam się nad kreacją Rainbowa. Z głównymi postaciami często są problemy, dlatego myślałam, że po prostu dałam się zwariować i dlatego nic mi się nie nasuwa, ale chyba zwyczajnie wychodzi Ci chłopak. Inna sprawa, że strasznie dużo go katujesz – to znaczy w porządku, na zdrowie, tylko żeby zachować realizm. Choćby jak w sytuacji szpitalnej: nie wiem, jakie właściwie otrzymał obrażenia, a ten już radośnie popyla po Londynie, prysnąwszy aurorom sprzed nosa.

Reszta przeważnie wzbudza większą lub mniejszą sympatię. Ci, których mamy na scenie dużo, nie zostali specjalnie przerysowani czy niedorysowani, mniej ważni potencjał posiadają, teraz od Ciebie zależy, co z tym zrobisz.

Robisz jednak sporo błędów. Zwłaszcza w tych wcześniejszych rozdziałach – przecinki u Ciebie szaleją, aż sama przestałam nadążać, czy znasz zasady, czy jednak nie. Literówki, ale to jak wszędzie, przede wszystkim przecinki. Większość spróbowałam wypisać poniżej, mam nadzieję, że trochę się to przyda.

Auror to nie jest nazwa własna, nie piszemy jej wielką literą w środku zdania. To tak, jakby napisać „Hydraulik”.

Po zamknięciu cytatu wypowiedzi w narracji, należy wstawić przecinek. Przykład z tekstu, poprawiony przeze mnie: „To nieodrodny syn swojej matki”, rzucił od niechcenia, drapiąc się po zarośniętym policzku.

Niekoniecznie używamy przecinków przed imiesłowami przymiotnikowymi.

Przecinki przed imiesłowami czasownikowymi – jeśli odwracasz szyk zdania, to po nich także występuje przecinek.

Zdarzają się drobne powtórzenia, jak użycie tej samej konstrukcji tuż obok siebie.

Quidditch był bodajże odmienny – książki czytałam sto lat temu, ale takie odnoszę wrażenie. Zabijcie, jak gadam bzdury.

Frazę „co się dzieje”, podobnie jak „o co chodzi” najczęściej oddzielamy przecinkiem.

Kiedy „jakiś” odnosimy do liczby mnogiej, używamy „jakichś”.

Gubisz – rzadko – półpauzy, trafiłam na dywiz tu czy tam.

Przecinki przed „kiedy”!

„Aha”, nie „acha”.

Zdarzają się zagęszczenia spójnika „i”, rzuca się w oczy.

Kiedy po „niż” występuje czasownik, oddzielamy dwie części zdania przecinkiem.

Momentami urywa od orzeczenia.

Oddzielamy przecinkami czasowniki w zdaniach, mówiąc najprościej.

Kiedy narracja po dialogu nie odnosi się do wypowiedzi, słowa postaci kończymy kropką, a narracja wielką literą.

Przecinki przed „skąd”.

Przecinki przed „gdy”.

Przecinki przed niektórymi „co”.

Przecinek przed „ani” występuje wtedy, kiedy wyraz zostanie powtórzony w zdaniu.

Przecinki przed „ponieważ”.

Przecinki przed „żeby”; „aby” = „żeby”.

Przecinki przed zwracaniem się do kogoś (imię, kochany, mały).

Przecinki między czasownikami w zdaniu.

Przecinki przed „jakby” – niby nie zawsze się daje, ale częściej jednak powinny być.

Przecinki przed „zanim”.

Przecinki między „tak-jak”.

Przecinki przed „czy” w zdaniach złożonych.

Przecinki przed „jak”, kiedy nie jest porównaniem prostym.

„Mimo że” bez przecinka w środku.

Wtrącenia rozpoczęte od pół-pauzy zamykamy pół-pauzą, nie przecinkiem.

Oboje = kobieta i mężczyzna. Obaj = dwóch mężczyzn. Obie = dwie kobiety.

Przecinki przed „który”.

Przepraszam za zboczenie, ale skoro piszesz, że kare i gniade, to nie pstrokaty, a tarant albo srokacz. Albo appaloosa. W zależności od rozmieszczenia oraz kształtu łat.

Literówki:

1)      środku – środka

2)      mogąco – mogąc

3)      racje – rację

4)      nie o to elegancje – nie o elegancję

5)      dwa pierwszy – dwa pierwsze

6)      wyprostowały się – wyprostował się

7)      wyprostował się – wyprostowały się

8)      nie ważne – nieważne

9)      świadomości – świadomość

Jeszcze mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że historia jest oryginalna. I ciekawa. Przyjemnie napisana, chociaż styl traci na błędach. Były zdania, które należałoby przebudować, a i takie, w których wystarczyłoby wyrzucić jedno słowo, zatem… jest dobrze. Czytało mi się przyjemnie (przemilczmy moją terminowość), zwłoka z oceną nie wynikała w żadnej mierze z problemów z lekturą. Skupiłabym się przede wszystkim na upłynnieniu konstrukcji narracyjnej, a póki będziesz pisać, styl sam się będzie rozwijał, ot i wsio.

Wytężam mózg w nadziei, że wymyślę jeszcze coś konstruktywnego. Trudno radzić osobie, która już pisze całkiem dobrze – chyba będę zmuszona powoli już kończyć te wywody, bo naprawdę zaczynam lać wodę.

Podsumowując: mniej rwanych sytuacji, błędy w starszych rozdziałach do poprawienia na wczoraj, kwestia młodego Malfoya do osobistego przemyślenia, zastanowienie się nad niektórymi momentami. Co pozostaje? Pisać dalej, nie zgubić zaczętych wątków i nie dać sobie wpaść w schematy.

Ode mnie to chyba tyle. Przepraszam, że musiałaś długo czekać, po czym dostałaś niezbyt obszernych rozmiarów opinię, ale wolę rozłożyć bezradnie ręce, niż udawać mądrzejszą. Och, aha, jeszcze wyrok.

Parę dni w areszcie musisz posiedzieć, może zdążysz poprawić stare błędy.

SPECIAL EDIT

Panicz Rainbow, powiadasz. Chłopiec z niego ciekawy, o charakterze specyficznym, ale mi przypadł do gustu. Co prawda znaleźliście się na granicy – przeciągnęłaś go po tylu ścianach Londynu, że lada moment, a by się rozpadł. Nie zmienia to faktu, że można go podziwiać za zaradność oraz inteligencję. Jest w nim sporo z łobuziaka, chwyta tym za serce. Przeszłość stworzyłaś mu złożoną i, prawdę mówiąc, mam wrażenie, że parę elementów układanki mi uciekło. Na ten przykład chyba rozwiązałaś sprawę tatuażu, a ja w dalszym ciągu nie jestem pewna, o co chodzi.

W każdym razie jako główna postać wypadł bardzo zgrabnie. Nie ma w nim za dużo cech Maryśki – no, może wyszczekanie dałoby się podciągnąć, ale ludzie, nie wariujmy, każdy pyskaty bohater to od dziś Marysia? – a zalety mieć musi, żeby dało się go lubić. Zresztą, przyznam się otwarcie, mam słabość do fizycznie katowanych. Ten nie miał lekko.

Jednak jeszcze większą sympatią darzę Emily. Dopóki sam Czarny Pan nie wspomniał o jej prawdopodobnym szaleństwie, niespecjalnie przychodziło mi ono na myśl – ale faktycznie, Emily to piekielnie inteligentna psychopatka. Chyba lubię ją za odjęcie tej nuty ponurości, którą obdarzyłaś biednego Jamesa; to zrozumiałe, chłopak nieźle dostał w kość od życia z tego, co się dowiadujemy, ale ta niejaka frywolność Emily ujmuje za serce. Bynajmniej nie traktuję jej jak łagodną owieczkę – jednak z bezpiecznej odległości obserwuje się ją z prawdziwą przyjemnością.

Panowie z kasyna nie zawitali aż tak długo (och, i panie), bym mogła coś konkretnego o nich powiedzieć. Chupacabra wrył się w pamięć, bo dostał kilka dłuższych scenek, zwłaszcza że jedna zawiązywała chyba dodatkowy wątek, pozostałych zapamiętałam jako dość nieprzyjemną, specyficzną, spaczoną grupkę indywiduum.

Sam Voldemort od strony… swojej, że tak powiem, wydaje się interesujący. Z jednej strony szaleniec, chce wyrżnąć trzy czwarte ludzkości, z drugiej coś w nim z człowieka mimo wszystko zostało. Niewiele – i raczej te negatywne cechy – ale ukazujesz to w dobry, moim zdaniem, sposób. Wyższość, siła, radość z cierpienia. I jego przemyślenia odnośnie postaci są bardziej trafne od moich, co za los. Pozostaje podziękować mu za pomoc, cholera.

Siedzę i myślę, czy coś konstruktywnego przychodzi mi do głowy, ale niewiele jestem w stanie ubrać w słowa. Moja sympatia do psychopatów sprawia, że i James, i Emily jawią mi się jako pozytywne postaci (tortury? Mordowanie niewinnych? E tam), Voldemort ciekawi i tylko grupka z kasyna sprawia, że się lekko krzywię. Niby nie znam ich dobrze, ale nasuwa mi się myśl, że przydałoby im się trochę finezji w tym nudnym jak pizda mieście – przy Jamesie czy Emily wypadają blado, to naturalne.

Ale chciałaś subiektywnej opinii, to masz, o! Teraz nie krzykaj, że się robię rozgadana o nie wiadomo czym.

Wątki, wątki, wątki. Przede wszystkim: James i Harry. Żadna z nich zagadka, ale zżera ciekawość, jak to się potoczy. Potem nasuwa mi się Lucjusz oraz pani Zabini (swoją drogą wzbudziłaś moją ciekawość szalenie, coś jest na rzeczy nie tyle w kwestii spisków, co między tą dwójką, nieładnie, panie szlachcic) i teoria, że Voldemort to tylko zawadzający śmieć (jakoś tak to leciało). Chupacabra też coś w krótkiej scence powiedział… disturbing, no. Ktoś spytał, czy się Śmierciojadów pozbyć, a on uznał, że może nie. MOŻE NIE? Albo jest głupi, albo ja się zaczynam bać i reszta też powinna.

Te wątki przede wszystkim. Oczywiście, pozostaje jeszcze przeszłość Jamesa, która fascynuje od samego początku, poboczne relacje, takie jak z tatusiem czy Draco, ale te powyższe wryły mi się najbardziej w pamięć. Także wycieczka Voldemorta i Emily do tej chaty wydała się specyficzna – ale dopiero jak się teraz nad sprawą zastanowiłam. Wcześniej po prostu bardzo mało profesjonalnie cieszyłam się z możliwości poczytania o Emily, cóż.

To chyba wszystko. Mój mózg w najlepszej kondycji nie jest, ale wycisnęłam z niego każdą myśl, która się do ubrania w słowa nadawała.

THE END.

Odłożyła akta na półkę, gdzie – przynajmniej w teorii – powinny się znajdować posegregowane zamknięte sprawy, zajrzała na inną, gdzie nadal czekały na nią inne sprawy, po czym z ciężkim westchnieniem przyrżnęła czołem w biurko.

Powinność krajowa wykonana, chciałoby się rzec.