[127] Wniosek: temtio

Pani naczelnik odchyliła się w fotelu, przewracając stronę akt, które dzisiejszego poranka trafiły na jej zacne biurko. W oczekiwaniu na więźnia, z lekka przysypiała. Teczka nie zawierała ani zbyt wielu kartek, ani zbyt wiele umieszczonego na nich tekstu. Cóż jednak Idariale mogła począć? Więzień najwidoczniej uznał, że jest gotowy do powrócenia na łono społeczności.

Rozległo się ciche stukanie o drewniane, pomalowane szkarłatną farbą drzwi.

- Zapraszam, śmiało, śmiało - rzuciła naczelniczka, przeciągając się naprędce. Przed obliczem strażniczki więziennej stanął rzeczony więzień. Kobieta, dla ścisłości. Ukłoniła się niezgrabnie i za przyzwoleniem w postaci machnięcia dłonią usiadła na krześle po drugiej stronie biurka.

Idariale ukradkiem zerknęła na pierwszą stronę akt.

- Zatem, Cath, uznałaś, że jesteś w pełni zresocjalizowana. Cóż, to się dopiero okaże.

Rozpatrujący wniosek: Idariale

Więzień: Cath [temtio]

Temtio przez chwilę trąciło mi językiem włoskim, ale usłużny Google twierdzi, że słowo to pochodzi z języka walijskiego i oznacza „kuszenie” (tłumacz to potwierdza). Krótki, bardzo harmonijny, melodyjny wyraz o intrygującym znaczeniu, mimo że w języku polskim stanowiłby utarty schemat blogowego adresu (no ileż można wciskać tych „kuszeń”, namiętności, rozkoszy i innych takich). Wydźwięk jest bardzo nosowy, przez co nie drażni co wrażliwszych uszu (przy wypowiadaniu, rzecz jasna). Przyjemny.

Na widok belki się krzywię, ponieważ zamieściłaś tam cytat z piosenki Paktofoniki, a ja wręcz nie cierpię rapu. Nagłówek jednak sugeruje mi, iż opowiadanie będzie romansem, zatem „Łapię chwile ulotne jak ulotka. Ulotne chwile łapię jak fotka” prawdopodobnie jest adekwatne. Szkoda tylko, że poskąpiłaś oznaczenia cytatu – ciężko było napisać, kto jest autorem?

Screen szablonu.

Szata graficzna bloga sprawia wrażenie estetycznej, mimo że dostrzegam drobne niedociągnięcia. Bazowałaś na jednym z szablonów systemowych, po którym została błękitna łuna nad zdjęciami. Jest czarno-biało, linki boczne można by odgrodzić liniami – dla wyróżnienia postów – tak jak masz przy kartach/stronach. Wszystkie fotografie przedstawiają radosne chwile życia, zakochane pary i grupy przyjaciół. Czyli już wiem na pewno, że mam do czynienia z romansem obyczajowym. Tło zewnętrzne względem kolumny bloga jest mi obojętne; grunt, że nie przeszkadza, tj. nie bije po oczach i pasuje do ogólnej kolorystyki.

W kartach został zbędnie umieszczony odnośnik do strony głównej, ponieważ wystarczy kliknąć w nagłówek. Zastanawia mnie, czemu opis fabuły umieściłaś na podstronie o sobie. Za zakładkę „bohaterowie” potępiam, ponieważ znajdują się tam podobizny oraz cechy figur grających. Tak się nie godzi! I dlaczego połowa Twoich bohaterów ma polskie nazwiska, a połowa zagraniczne? Niekonsekwencja czy zamiar? Z linków możesz wyrzucić SiS i Erę Krytyki, ponieważ z tychże ocenialni już raczej oceny nie otrzymasz (zostały zamknięte). EK zalinkowałaś dwukrotnie, co – jak dla mnie – nie ma sensu. Odnośniki posegregowane, w porządku. Brakuje zakładki o blogu, gdzie mogłabyś umieścić opis opowiadania i dodać kilka informacji od siebie.

Do oceny zgłosiłaś wyłącznie teksty oznaczone etykietą „Noc Grzechu”, zatem postąpię zgodnie z Twoją wolą. Proponuję ustawić justowanie tekstu w pierwszym poście i stosowanie akapitów, a także zamienianie dywizów przy dialogach na pauzy lub półpauzy.

One direction

Jesus, cały post składa się z pytań retorycznych! Znaki zapytania aż mi w oczach migały. Zabieg tym bardziej do kitu, bo większość zdań można było zapisać w trybie oznajmującym bądź przypuszczającym. Rozumiem, że chciałaś zobrazować życie i pełno niewiadomych, jakich nam dostarcza, ale nie popadajmy w przesadę. Zgrzytałam zębami przy czytaniu, mimo że nie napisałaś więcej niż trzysta słów.

Post zaczynasz od opisywania krajobrazu, coś tam ze zmierzchem i deszczem, by resztę poświecić filozoficznym pytaniom. Zatem jaki sens miała wspominka o mieście? Całość nie trzyma się kupy. Opowiadanie rozpoczynasz wzniosłym bełkotem, jakbyś opowiadała dziecku bajkę na dobranoc. Oprócz tego – nie jestem wielbicielką angielskich tytułów przy polskich tekstach.

Unfaithful

Tytuł w języku walijskim oznacza „niewiernego”. Drażni mnie rozbieżność językowa, tam angielski, tu walijski, w następnych rozdziałach widzę jeszcze polski. Brak konsekwencji kłuje mnie w oczy.

„wydobyłam z torebki moją ulubioną, czerwoną szminkę i rozpoczęłam proces lokowania jej na moich ustach” – http://img42.imageshack.us/img42/5513/sxo.png

„na moich ustach, z natury dość dużych, aby nie używać preparatów powiększających” – o tak, natura to przewidziała i z dobroci serca dała jej duże usta, żeby ta nie musiała używać preparatów powiększających.

„przyglądając się procesowi opuszczania pomieszczenia przez innych studentów” – co Ty masz z tymi procesami? Studiujesz na kierunku fizycznym czy jak?

„zimne, stalowoszare oczy” – http://img838.imageshack.us/img838/4120/68352200.jpg Myślałam, że era stalowookich i hebanowowłosych minęła.

„Nie byłam w nim zakochana, oczywiście że nie byłam” – wcięło przecinek przed „że”.

„jakbym była piórkiem i ulokował na swoim biurku” – wszędzie te procesy i lokowanie.

Zrzucił z biurka wszystkie znajdujące się na nim przedmioty, ale nie narobił hałasu. Od dziś Derrick będzie moim mistrzem w tej dziedzinie.

„Ochoczo, zabrałam się za badanie kącików i słodyczy jego ust” – aż mi niedobrze, kiedy czytam coś takiego. Nie można było napisać tego jakoś… no nie wiem, normalniej? I co tu robi przecinek?

Facet ledwie zaczął ją [Cath] dotykać (pomijając najbardziej erogenne miejsca), a ona już mdleje z rozkoszy – dodając fakt, że od dwóch lat ze sobą sypiają. W jakim świecie żyjesz? Trzeba również wspomnieć, że Derrick jest mistrzem w błyskawicznym pozbywaniu się ubrań. W ułamku sekundy zrzucił spodnie i bokserki.

„Wzruszył szeroko ramionami” – em, jak to jest wzruszyć szeroko ramionami?

„mądry Anglik po szkodzie” – poprawna wersja tego powiedzenia dotyczy Polaka, a wątpię, żeby Angielka ją znała i dostosowywała do własnych realiów.

Odnoszę wrażenie, że każda z Twoich bohaterek ma ponadprzeciętną liczbę adoratorów.

„na tą herbatkę z Ashley?” – TĘ herbatkę.

„nowe łóżko. Te z katalogu” – te łóżko? TO łóżko.

„a pętla się zamknęła” – pętla to nie szafa, nie da się jej zamknąć. Można ją zacisnąć. Mówi się o zamykającym się kole, mając na myśli coś nie do odwrócenia.

„co życie było mi w stanie zaofiarować pełnymi garściami” – zaoferować, jak już.

„eteryczna blondynka” – ogranicz tego typu epitety, ponieważ sprawiasz, że tekst nabiera zbędnej wzniosłości. Nie idealizuj, szczególnie wyglądu bohaterów (charakterów również).

„Najpierw coś robiła, a dopiero później myślała nad konsekwencjami swoich wyborów.” – wydaje mi się, że główna bohaterka to straszna hipokrytka, #alecojatamwiem.

Cath puszcza oczko do „przystojnego kelnera”, kiedy jej najlepsza przyjaciółka, Ashley, właśnie oświadcza, iż rozstała się ze swoim chłopakiem, przy czym Cath dobrze wie, jak bardzo dziewczyna to przeżyła.

Według Ciebie „postępowanie z klasą” to wyzywanie, rzucanie mięsem, klęcie? Ciekawy światopogląd.

Twoje bohaterki to bogate, atrakcyjne kobiety, które radzą sobie ze wszystkim i w każdej sytuacji. Wiesz, kim mi to pachnie? Imię zaczyna się na literę M.

Z rozdziału możemy dowiedzieć się, że Cath ma prysznic w pokoju oraz że nosi sukienkę w sercu. Dowiadujemy się również, że przy wyrażeniu „zakładałam” słowo „kolczyk” odmienia się przez Dopełniacz.

Powrót ojca dziewczyny dzień wcześniej – żeby zrobić córce niespodziankę – był niesamowicie przewidywalny i oklepany. Jak na razie wszystko toczy się według utartego schematu, nie pojawił się jeszcze choćby cień oryginalności.

Harmony

Z angielskiego po prostu „harmonia”.

„dorabiałam w ten sposób do swojego skromnego kieszonkowego” – skromne kieszonkowe, a ciuchów to ma tyle, że zapchałaby cztery szafy. A może nawet i pięć… Ach, nie, stop! To już zupełnie o innej bohaterce, dobrze wiedzieć! Jak miło, że uświadomiłaś o tym czytelnika dopiero po paruset słowach. Bohaterki zlewają się ze sobą, w żaden sposób nie ułatwiasz czytelnikowi ich rozróżniania.

„zaczęłam ją nawet pojmować” – pojmowała swoją matkę?

„- Obiecałem Charlotte, że zajrzę do niej z samego rana. (…) – Myślałam, że wyszła już ze szpitala” – no tak, bo z wypowiedzi chłopaka da się odczytać, że Charlotte wciąż leży w szpitalu.

Całe życie myślałam, że taniec lepiej określa się mianem ćwiczenia, nie treningu, #alecojatamwiem.

„Popołudniu, kiedy już wszystkie” – po południu. „Popołudniu” to Wołacz słowa popołudnie.

„Rzuciłam się pod prysznic” – dobrze, że nie pod autobus. Swoją drogą, wpadła pod prysznic, zbierając po drodze ubrania? Po co jej ubrania pod prysznicem?

Wszędzie jakichś, jakiejś, jakiś, jakieś…

„uśmiechnęłam się do niego, na co on również odpowiedział uśmiechem. Na samą myśl o tym, co zrobiłaby jego dziewczyna, gdyby była tego świadkiem zachichotałam z rozbawienia” – pomijając paskudną interpunkcję; dziwne, że Jenny nie pomyślała o tym, co by zrobił jej własny chłopak. Hmh.

„rzuciłam bez zastanowienia, uśmiechając się tajemniczo i w tak zwanym międzyczasie, odpisując Lizzy na smsa” – bez zastanowienia to Ty konstruujesz zdania. „uśmiechając się” – samo to wskazuje, iż uśmiechnęła się podczas wypowiadania słów. "w tak zwanym" - ta część zdania jest zbędna, ponieważ wszyscy wiedzą, o co chodzi. Nikt nie podrapie się po głowie w zastanowieniu.

Jak akcja opowiadania toczy się w Nowym Jorku, to musi być Starbucks, nie ma innej opcji. *huh*

Sceny, w których występuje więcej niż jeden bohater (i nie uprawiają ze sobą seksu), składają się prawie wyłącznie z dialogów i komentarzy do nich. Żadnych opisów i przemyśleń (rzadko) – a jak już, to szczątkowe i odszczepione od tematu.

„znacznie bardziej liberalni niż mnie się wydawało” – mi się. I przecinek przed niż (ponieważ później masz czasownik).

„mogłabyś wreszcie zapomnieć o przyszłości i zaprzyjaźnić się z nią” – zaprzyjaźnić… z przeszłością?

„Blondwłosa najwyraźniej nie była” – NIGDY nie używaj określeń postaci typu „czarnowłosy”, „niebieskooka” itd., jeśli pozostawiasz je samopas! To twór blogowych aŁtoreczek i nie jest poprawny.

Wszystkie Twoje bohaterki umawiają się na spotkania w kawiarniach. Ach, świat jest taki mały i ograniczony, że nie ma dokąd chodzić… Rozumiem, że na spotkania ze znajomymi to fajne miejsce, ale bez przesady - upychanie kafejek w tekście, kiedy tylko jest to możliwe, zwyczajnie szkodzi.

No skoro laska się stresowała, to raczej się coś działo. „To tylko przez stres. Nic się nie dzieje” – odpowiedź nieposiadająca sensu.

Wciąż wszystko jest cholernie schematyczne. Czekam i czekam, aż coś się wydarzy, ale Ty wolisz opisywać nudny dzień Jenny, jakby miało znaczenie, czy umyje zęby we wtorek, czy też zamiast tego klapnie na kanapie i w dresach będzie oglądała Hannah Montanę. Zlituj się, usnąć można. Rozdział dotyczył spotkania Jenny z przyjaciółką. Najprawdopodobniej chciałaś stworzyć tło dla sceny, kiedy to Lizzy podejrzanie mówi, że nic się nie dzieje, ale mimo to Jenny widzi, iż jej psiapsiółka kłamie. Szkoda tylko, że „naprawdę nic się nie dzieje” to ostatnia linijka całego szalenie nudnego rozdziału o niczym. Chryste, kto chce czytać o kroplach wody majestatycznie spływających po ciele bohaterki? Albo o tym, jak Jen wyprowadza psy. Przypadkowe spotkanie z przyjacielem również niczego nie wnosi, kompletnie. Na bogów, prowadzisz pamiętnik? Bo tekst przypomina kartkę z pamiętnika – konkretniej takiego w stylu „wstałam, umyłam zęby, zjadłam jajko sadzone na śniadanie, ubrałam się, wyszłam do szkoły (…)”. Mistrzem planowania fabuły i wyrzucania zbędnych informacji to Ty nie jesteś.

Szklane serce

Ta rozbieżność językowa tytułów jest przygnębiająca.

Wszędzie, wszędzie kawa i ciastka! Wszędzie Starbucks, kawiarenki, centra handlowe! W Twoim opowiadaniu jest ich aż do kolokwialnego porzygu.

Ani słowa o tym, że Patrycja piła kawę z kubka piankowego (sklepowego). Wiadomo, że gdy wchodziła do mieszkania Hanny, miała ją już zaparzoną. Oczywiście, że nie przyszła z parującą filiżanką (chociaż nie wiem, teraz to już chyba wszystko jest możliwe), ale może jakaś maleńka informacja? O wyglądzie nowo wprowadzonych bohaterów nie ma słowa. Na podstronie umieściłaś ich podobizny i sądzisz, że to wystarczy?

Zaskakujące – dziewczyna zaspała. Jezus Maria, co się z tymi młodymi ludźmi dzieje? Przecież to niedopuszczalne, żeby zasypiać (co mimo wszystko okazuje się jedynie przykrywką Hanny). Patrycja od razu wyczuwa spiseg.

Dziewczyna rozpacza, zalana krwią i łzami, ale kiedy rozlega się dzwonek do drzwi, od razu pędzi na złamanie karku, by je otworzyć. Kiedy widzi Patrycję, traci wszelkie negatywne emocje (o ile w ogóle jakieś posiadała, na razie wszystko wygląda tandetnie), ze stoickim spokojem mówiąc „po prostu mnie zostawił”, choć jeszcze chwilę wcześniej mało nie umarła z rozpaczy.

           

„- To nic takiego – powiedziałam ze stoickim spokojem” – jestem jasnowidzem.

Piszesz, że Patrycja przyniosła przyjaciółce bilet na swój następny występ – ale nigdzie nie ma informacji, co to był za występ.

Trzeci raz we fragmencie zawierającym nie więcej niż pięćset słów widzę zwrot „patrzeć prosto w oczy”…

„powiedziała po chwili namysłu, zapewne stwierdziwszy, iż chyba nie zamierzam popełniać samobójstwa, skoro zgodziłam się” – przez cały tekst gubisz niesamowitą ilość przecinków, szczególnie przy wtrąceniach.

„A kiedy tylko zamknęły się za nią, od razu skierowałam kroki w stronę sypialni.” – użyłaś słowa „kiedy”, więc powinnaś postawić również przecinek.

„A kiedy tylko zamknęły się za nią od razu skierowałam kroki w stronę sypialni. Byłam skonana. Marzyłam teraz jedynie o tym, aby ten dzień wreszcie się skończył.” – zapomniała zetrzeć krwi z podłogi, mebli (czyli zewsząd, gdzie nakapała) i z samej siebie.

„Zima stała się wiosną, a w moim sercu zakwitły stokrotki.” - znowu idealizujesz, nie używaj patosu! Zaprezentowane przez Ciebie zdanie w scenie, gdzie bohaterka odbudowuje swoje życie po rozstaniu z facetem, jest kiczowate i pasuje jak wół do karety.

To niesamowite, że bohaterka po rozstaniu z ukochanym dała sobie radę bez psychologa. Poważniej mówiąc, czy to takie dziwne? Miliony nieszczęśliwie zakochanych osób na świecie przez setki lat układały sobie życie od nowa bez pomocy lekarza.

„kiedy jest na tyle ciepło rozkładamy koce, a jeśli nie siadamy na ławkach i pogłębiamy relacje międzyludzkie.” – głębia tego zdania mnie przerasta. (Oprócz tego: znowu przecinki, ale to już standardzik).

„Byłam przedwczoraj w domu i oczywiście moja ukochana siostrzyczka w ciągu zaledwie kilku minut wyprowadziła mnie z równowagi. Mała zdecydowanie posiadała jakiś dar!” – ten sam cudowny dar, który posiadają wszystkie dzieci? „Jak wszyscy są super, to nikt nie jest” („Iniemamocni”).

„Kompletnie nie wiem na jakiej zasadzie ona jest ze mną spokrewniona” – no wiesz, pszczółki, ptaszki… te sprawy. „no ale zapewne nigdy się do końca tego nie dowiem.” – biedne, nieuświadomione dziecko. A tak poważniej mówiąc: nadmieniona myśl brzmi niesamowicie niedojrzale, szczególnie, że należy do potencjalnie dojrzałej osoby. Aż mi się śmiać zachciało.

„Swoją drogą zaczęło mnie zastanawiać po jakimś czasie nowe rzeczy przestają być dla nas interesujące i kiedy właściwie tracą swoją nowość?” – damn, czytałam to zdanie kilkakrotnie i wciąż nie wyłapuję związku oraz sensu.

„[narracja] Lubię obserwować ludzi i dopowiadać sobie w głowie najrozmaitsze historie na ich temat. O, na przykład tamta kobieta wygląda jak była modelka!” – która? A, tamta! No, już widzę!

„automatycznie przeniosłam na nią wzrok i zainteresowanie” – można przenieść na kogoś zainteresowanie?

Piszesz, że Patrycja zazwyczaj była cicha oraz poważna, podczas gdy wpada w amoku do pokoju przyjaciółki, z prostownicą w ręku, krzycząc „No, skończyłam!”. Dziwnie – i błędnie – rozumiesz pojęcie ciszy, tym bardziej powagi.

Czemu Rynek został napisany wielką literą? Madre de Dios, to prawie jak Forum (pozdrawiam osoby z Forumu, które to przeczytają).

ZNOWU KAWIARENKA.

„jak w jakieś ekskluzywnej kawiarni” – no przecież są w kawiarni! Dżizas. Poza tym jakiejś.

ZNOWU KAWA. Ale tym razem na miejsce ciastka wskoczył tort; są  postępy!

„patrząc sobie głęboko w oczy, a w pewnym momencie nawet łapiąc się za ręce” – czy to jest XVIII wiek, że para po trzech miesiącach związku nawet trzyma się za ręce? Hardo.

„stałam się czujniejsza niż pies myśliwski, przyglądając się chłopakowi ze zdwojoną uwagą.” – oczywiście, pomińmy fakt, że psy myśliwskie posiadają więcej niż dwa razy lepszą czujność od człowieka.

„– Celowo zataiłem przed tobą kwestię statusu majątkowego mojej rodziny. Szczerze mówiąc, jesteśmy niesamowicie bogaci, ale bałem się o tym wspominać jak tylko wygłosiłaś ten swój monolog na temat dwóch różnych światów. - Ani słowa więcej! – warknęłam, nagle zdając sobie sprawę z tego, że ta kawiarnia wcale nie musiała codziennie świecić pustkami. To musiała być jego sprawka! – Nie dzwoń do mnie nigdy więcej!” – ja pierdolę… Przepraszam najmocniej, ale… JA PIERDOLĘ. Don’t normal react. Chill, baybe.

„faceta, który nie był tak naprawdę tym za kogo się uważał” – raczej za jakiego się podawał.

„pomiędzy mną, a Igorem” – bez przecinka!

Najważniejsze głupoty wyłapałam i przedstawiłam powyżej, o reszcie wypowiem się przy analizowaniu treści, a zatem już niedługo.

Out the line

Wszystkie bohaterki zlewają się w jedną postać i dopiero wymienienie imienia „Adam” uświadamia mnie, że wracasz w tym rozdziale do pierwszego wątku. Czytam po jednym rozdziale dziennie, a nie pamiętam, jak nazywała się dwulicowa-bohaterka. Zbyt krotko opisałaś każdą z dziewcząt i teraz opis, jaki prezentujesz na początku rozdziału, pasuje mi do wszystkich jednocześnie.

„płacz jest dla słabych, a ty jesteś silna. Zakradam się do gabinetu pod jego nieobecność” – pod nieobecność płaczu?

„jak on mógł! Znajduję jej aktualny adres” – kto dał Ci prawo do nieużywania podmiotów określonych?

Nie wierzę, po raz kolejny kawiarnia i znowu spotkanie przy kawie. Och, czy będą ciastka?

„Była to taka nasza, mała ośmioletnia tradycja” – zdecydowanie nie musisz w takich zdaniach stawiać przecinka.

Adam „zdecydował się na kawę”… zapominając o tym, że umówił się ze swoją dziewczyną właśnie na kawę? Szalony. O, i tym razem pojawił się torcik bezowy, a nie ciastka. Zaskakujesz mnie.

„wysłuchała mojego, długiego wywodu” – tutaj też nie stawiamy przecinka. Słowa typu „mojego”, „twojego”, „naszego”, „jej” itd. nie są przymiotnikami, lecz zaimkami.

Ashley dzwoni do fryzjera i umawia dwie dziewczyny na nakładanie farby oraz zmianę fryzury – na popołudnie?! W Anglii?! Jak u nas się tydzień czeka albo i dłużej. Zakładam, że stylista był super znany i oblegany, skoro wkradł się w łaski dziewczyny z "bogatej elity", więc umówienie się na długie spotkanie na popołudnie jeszcze tego samego dnia graniczyłoby z niemożliwością, zapewniam.

Ponownie rozdział o niczym. Jedyną ciekawą sceną była ta pierwsza, gdzie Cath włamuje się do sejfu (zapewne ojca?) i odkrywa jakiś dokument o tym, że ktoś tam żyje (zapewne jej matka?). Tyle że ów fragment potraktowałaś po macoszemu, ucinając najistotniejsze szczegóły i kompletnie pozbawiając go sensu. To tylko bełkot, który niby coś znaczy, ale nie można się niczego z niego dowiedzieć.

Cała reszta to kontynuacja „Mody na Sukces”, tylko w o wiele nudniejszej wersji. Liczyłam na to, że przez pięć postów wydarzy się choć jedna ciekawa rzecz. Nie wydarzyło się kompletnie nic, a czytanie o spotkaniach w kafejkach przyprawia mnie o mdłości i skurcze żołądka.

Doszłam do wniosku, że wypunktuję wszystkie aspekty analizy treści, żeby zachować przejrzystość tekstu. Lecąc zatem od początku…

Pomysł: opowiadanie opiera się na życiu rzeczywistym, przy czym kręci się właściwie tylko wokół miłostek oraz przyjaźni głównych bohaterek. Każda ma swoje życie, które postanawia rozegrać w identyczny sposób, co pozostałe (mimo że dzielą je tysiące kilometrów). Pojawia się również zdrada, miłość do zakupów i tego typu pierdoły. Krótko mówiąc, schemat utarty jak kolano do krwi po upadku na beton. Nihil novi, chciałoby się powiedzieć. Gołym okiem widać, że zabrakło Ci pomysłu na „Noc Grzechu” (do tej pory nie rozumiem, jaki związek ma fabuła z tytułem), a może nigdy go tak naprawdę nie miałaś. Wklejasz wszelkie pomniejsze wydarzenia, jakie tylko przyjdą Ci do głowy. Nie wiem, może częściowo bazujesz na własnym życiu? Tekst przypomina pamiętnik – i to jeden z tych nudniejszych.

Akcja: zero dynamiki, niespodziewanych zwrotów akcji czy chociaż nieco szybszego tempa od drugiego biegu w samochodzie. Wszystko podajesz na tacy, niczego nie zachowując w tajemnicy. Tym samym gasisz w czytelniku ciekawość już na starcie. Odrzucasz pomysły na wszelkie możliwie interesujące wątki, jakie mogłyby powstać (chociaż raczej nie bierzesz ich nawet pod uwagę). Za kurs obrałaś sobie miłość i związane z nią problemy. Trzy rozpoczęte przez Ciebie historie niemiłosiernie zlewają się ze sobą. Utworzyłaś jeden przeskok czasowy, który w założeniu miał wprowadzić nową atmosferę, nową rzeczywistość – nie wprowadził. Zbyt krótko i szybko – po łebkach – opisujesz wszelkie wydarzenia, co jest charakterystyczne dla początkujących pisarzy. Cieszę się, że rozdziały nie składają się wyłącznie z dialogów, bo prędko bym skapitulowała.

Fabuła: jak pisałam wcześniej, opierasz się wyłącznie na wartościach powszechnie uważanych za najważniejsze w życiu. W gruncie rzeczy ograniczasz się tylko do nich, jakby człowiek potrafił czuć wyłącznie miłość, sympatię przyjacielską, a także nienawiść. Było niby trochę smutku i żalu, ale tak płytko zostały opisane, że nie biorę ich nawet pod uwagę. Na razie nie mam pojęcia, czy losy wszystkich trzech bohaterek splotą się ze sobą (pewnie nie), ale może to i lepiej, bo każda historia jest uderzająco podobna do pozostałych. Na razie zdążyłam dowiedzieć się, że Cath jest dwulicowa – ma chłopaka i kochanka. Dla Ciebie, podobnie jak dla niej, sytuacja ta nie stwarza żadnych problemów, przez co fabuła staje się prostoliniowa i nudna. Próbujesz pokazać tym, jaka to Cath jest pewna siebie i pozbawiona uczuć, skoro możliwość ujrzenia przez sekrecik światła dziennego nie przeraża dziewczyny nawet w najmniejszym stopniu. W zamiarze miałaś zróżnicowanie wątków, dlatego Cath jest bogata, Jenny biedna, a Hanna figuruje gdzieś pomiędzy (przy czym chodzi z obrzydliwie bogatym facetem). Jeśli to miało zapewnić wszelkie różnice, to ja passuję. Opowiadanie jest, mówiąc bez ogródek, nudne, przewidywalne, zwyczajnie nieciekawe oraz pozbawione wszelkich walorów. Nie ma nad czym się zastanowić, nic nie przykuwa uwagi, nic nie jest w stanie mnie zainteresować. Stosowanie tak utartego schematu było strzałem w kolano. Pozostawiasz niesamowicie dużo niedopowiedzeń w miejscach, gdzie jest to najmniej potrzebne. Wygląda to raczej na zaniedbanie niż działanie celowe. Sceny seksu opisujesz następująco: ścisnął pośladki -> wszedł -> pchnął kilka razy -> wyszedł -> przytulił. Niezbyt zachęcające. Czyta się je jak książkę telefoniczną.

Świat: piszesz opowiadanie obyczajowe, więc akcję obsadziłaś w naszym świecie. Nie mogło zabraknąć Stanów Zjednoczonych, Anglii i – rzecz jasna – Polski (bo jak pisać o „prowincjach”, to trzeba o naszym kraju napomknąć, nie ma bata. Należy zapewnić zróżnicowanie miejsc). Nie jesteś w stanie odpowiednio zobrazować otoczenia. Angielskie uliczki przypominają polskie, a kawiarenki to już w ogóle wszędzie wyglądają tak samo, i Starbucks też musi się pojawić! Swoją drogą, sądzisz, że jeśli napiszesz „Starbucks”, to wszystkim czytelnikom zaraz przed oczami pojawi się wystrój lokalu? Kochanie, zapominasz, że wszystkie wyglądają inaczej, nawet jeśli występują jakieś podobieństwa. To tak, jakbyś pisała opowiadanie, gdzie główną bohaterką byłaby Angelina Jollie i nie opisała jej wyglądu zewnętrznego – przecież każdy wie, jak wygląda ta aktorka! Kolejny strzał w kolano. Tak to nie działa. Wszystko się ze sobą zlewa i po pewnym czasie każde nowe wydarzenie wyobrażałam sobie na ten samej ulicy i w tej samej kawiarence. A jeśli już o kawiarenkach mowa… ograniczasz się do niesamowicie niewielu miejsc. Wymieniasz właśnie kafejki, ulice, samochody od środka, domy bohaterek, centra handlowe i uczelnię. Ach, no tak, jako czytelnik mogę również zwiedzić prysznic Jenny od wewnątrz. Zapominasz o charakterystycznych dla każdego z państw elementach wystroju. Historia Hanny rozgrywa się we Wrocławiu – dlaczego nie opiszesz co ciekawszych miejsc? Wrocław to przecież takie piękne miasto, przy czym nie trudno je zobrazować (zakładam, że większość Polaków chociaż raz tam była, a jeśli nie – żyjemy w Polsce, no ludzie, nie trudno znaleźć odpowiednie informacje. Ba! Możemy obejrzeć sobie Wrocław chociażby dzięki przestrzennej mapie Google, pospacerować po zabytkowych uliczkach…). Brakuje opisów otoczenia, kolorów, drobnych przedmiotów, chociażby papierków walających się po chodnikach! Nie wspominając o czerwonych londyńskich budkach telefonicznych, trolejbusach czy strażnikach pałacu Buckingham, chociażby.

Indywidualizm: opowiadanie kompletnie nie wyróżnia się na tle innych blogów, seriali czy powieści. Nie jest oryginalne, a wręcz oklepane. To wszystko już było, tematy zostały rozjeżdżone na wszelkie możliwe sposoby i ukazane z najróżniejszych punktów widzenia. Nie znalazłam niczego, o czym nie zdążyłabym przeczytać w przeszłości. Opowieść przypomina sklejkę kilku(nastu) filmów czy powieści, puzzle. Przedstawione motywy mogłabym wskazać w niejednej pozycji literackiej, w klasykach chociażby.

Bohaterowie: ach, tutaj mam chyba najwięcej zastrzeżeń. Może rozdzielmy tenże podpunkt na wszystkich bohaterów z osobna, tak będzie lepiej. Cath – na podstronie piszesz, że nie wierzy w miłość, jest silna i arogancka, popularna, indywidualistka. To się zgadza (może oprócz silnej, bo często ma chwile słabości i jak na dłoni widać, że nie radzi sobie z własnym życiem). O popularności nie było niczego w opowiadaniu, tylko o bogactwie. Szkoda, że postanowiłaś ograniczyć się tylko do cech z podstrony, nie rozwijasz tej postaci. Jest schematyczna i okrojona, zamknęłaś ją w ramach, nie pozwalasz dziewczynie wyjść poza nie. Ogólnie od razu zaznaczasz, kto jaki jest, nie dajesz czytelnikowi szansy na głębsze poznanie swoich bohaterów po kawałeczku. Cath jest dwulicowa i porywcza. Irytuje mnie, że wszystkie Twoje bohaterki zachowują się tak samo (nawet jeśli ich indywidualne cechy różnią się od siebie). W ten sam sposób przeżywają przykre zdarzenia, w ten sam sposób się denerwują, zachowują zbyt wybuchowo oraz irracjonalnie. Zlewają się ze sobą. Wracając jednak do Cath – dziewczyna bawi się uczuciami swoich adoratorów, liczy się dla niej tylko seks, jest płytka, próżna, a mimo to bez „smaczku”. Chciałaś stworzyć obraz kobiety silnej, podczas gdy pierwsza z Twoich bohaterek zachowuje się jak nastoletnia gówniara, którą łatwo zgnieść jednym tekstem jak robaka butem. Od razu by się naprostowała. Zero zacięcia i upartości (nie może więc być silna, tak jak ją opisujesz). Janet (Jenny) – zakładam, że miał być to obraz spokoju i dobroci. Jednak, jak widać po poświęconym tejże postaci rozdziale, Jenny dobra jest tylko dla zwierząt. Brak jej delikatności. Zlewa się z pozostałymi bohaterkami. Przy okazji brak jej kręgosłupa i właściwie do tej pory niewiele o niej wiemy. Jedyne, co nam przekazałaś w rozdziale „Harmony” to to, że jej najlepsza przyjaciółka Lizzy (bo każda dziewczyna musi mieć najlepszą przyjaciółkę i ograniczać się wyłącznie do niej) ma jakiś problem, o którym nie chce powiedzieć. Oczywiście Jenny jest bardzo wyczulona, jeśli chodzi o ludzkie uczucia, i od razu wyczuwa kłamstwo (bo tak ciężko je rozpoznać u osoby, która kompletnie kłamać nie potrafi). Hanna – z każdym rozdziałem wiemy o bohaterach coraz mniej, co niesłychanie mnie drażni. Dziewczyna nie wygoiła jeszcze ran z przeszłości, a już kolejny facet daje jej kopa w przysłowiową dupę, ponieważ jest o wiele bogatszy, niż zapowiadał. Oranyranyrany. Coraz bardziej pachnie mi tu brazylijską telenowelą. Hanna opuszcza lokal, drąc się na całe gardło, że nie toleruje kłamstwa. Mnie zastanawia tylko, o co cho? Facet nie zdradził jej, że posiada wielki majątek i dlatego Hanna doszła do wniosku, że nie chce go dłużej znać – łał, ja przy poznawaniu nowych ludzi nie mówię, czy jestem bogata czy biedna. Oglądałaś może „Aladyna”? Tam było na odwrót – bohater podał się za bogacza (przy pomocy dżina), mimo że tak naprawdę był nędzarzem, żebrakiem. I co, czy księżniczka Dżasmine go porzuciła? Ashley, Patrycja oraz Lizzy zdają się być tą samą osobą; każda z nich odgrywa rolę najlepszej przyjaciółki jednej z głównych figur grających. To samo tyczy się Adama, Derricka, Davida i Igora – wszyscy szaleńczo i ślepo zakochani w jakiejś lasce. Nudy. Jeżeli chodzi o wygląd zewnętrzny postaci: tu też się nie postarałaś. Ja rozumiem, że narracja pierwszoosobowa jest ciężka do poprowadzenia, ale mimo wszystko kolor oczu i włosów to za mało, by opisać figury grające. Kobiety są piękne, a mężczyźni przystojni, nie posiadają żadnych mankamentów (np. skrzywionego nosa, kaprawego oka czy poszarpanego ucha). Właściwie mogłaby do każdego z bohaterów dopasować dowolną twarz, ponieważ zdjęciami z zakładki nie zamierzam się sugerować.

Nazewnictwo: no, jak na razie to jedynymi nazwami są Londyn, Nowy Jork, Wrocław, Anglia, Polska, a oprócz tego Starbucks w parze z Arkady. Dobrze by było, gdybyś napisała czasem nazwę kawiarni czy ulicy albo chociaż uczelni, bo straszna bieda.

Logika: przy tym punkcie strasznie kulejesz. Moja „ulubiona” scena to moment, gdy Hanna tnie się i głęboko rozpacza po tym, jak zostawił ją facet, ale gdy przychodzi Patrycja, nastrój dziewczyny zmienia się w ciągu kilku sekund. Pozwolę sobie zacytować fragmenty, które najbardziej mnie urzekły:

„Odszedł. Tak po prostu zostawił mnie samą. A obiecywał, że jeśli dostosuję się do jego woli zostanie. Śmiał mi się prosto w oczy, śmiał się ze mnie, zdeptał moją miłość. Upadam. Czuję jak upadam mimowolnie, osuwam się na podłogę. Czuję zapach i metaliczny smak krwi – leje się z moich warg i rąk. Pozwalam sobie na żałobę, na cierpienie. Zatracam się w tym wszystkim, czuję, że to koniec wszystkiego. Łzy spływają po mej twarzy, tworząc potok niewypowiedzianych myśli i słów. Śmieję się histerycznie, podpalając nasze wspólne zdjęcia, wyrzucając pamiątki. Pogrążająca jest cisza pustych czterech ścian, w których się teraz obracam. Dzwonek do drzwi przerywa moją samotność, bez zastanowienia idę otworzyć drzwi.

- Patrycja, a co ty tutaj robisz? – zapytałam zaskoczona niespodziewaną wizytą najlepszej przyjaciółki, odsuwając się od drzwi, aby zrobić jej przejście.” (…) „- Zostawił mnie. Tak po prostu – odpowiedziałam, zabierając się za kawę, jednocześnie niechcący podciągając rękaw do góry. To był dosłownie ułamek sekundy, ale już wiedziałam, że ona to zauważyła.

- Hann, co ty sobie zrobiłaś?! – Była niesamowicie przejęta, a ja w tym momencie zaczęłam żałować, że w ogóle wpuściłam ją do mieszkania, a nie udawałam, że mnie nie ma.

- To nic takiego – powiedziałam ze stoickim spokojem, upijając kolejny łyk kawy i jak gdyby nigdy nic, zabierając się za ciastko. Nie miałam najmniejszego zamiaru wałkować z nią teraz tego tematu. Teraz ani nigdy! To co robiłam ze sobą i własnym ciałem było tylko i wyłącznie moją sprawą!

- Obiecaj, że już nigdy tego nie zrobisz – powiedziała bez cienia uśmiechu na ustach, patrząc mi prosto w oczy. – Że dasz sobie wreszcie pomóc!

- Daj spokój, proszę cię – odparłam, nie mając zamiaru nawet tego wszystkiego słuchać. – Przyszłaś się ze mną kłócić?”

Hmm, zachowanie dość… bez sensu. Dostosowujesz zachowania bohaterek do scen, jakie obecnie opisujesz. Zmieniasz ich nastawienie, nastrój i charakter. Tworzysz przez to masę nielogiczności i głupot. Często tracisz wątek, by już po chwili pociągnąć go w zupełnie innym kierunku. Każdy rozdział przypomina pole bitwy. Informacje kłócą się ze sobą, a ty nawet tego nie dostrzegasz. Nagłe wybuchy, jakimi charakteryzują się bohaterki, spowodowane zostały pierdołami, więc od razu rodzi się pytanie – dlaczego tak zareagowała? Irracjonalizm, to właśnie króluje w zamieszczonym przez Ciebie tekście. Powinnaś dokładnie planować każdy rozdział.

Spójność: na razie nie mam zbyt wiele do powiedzenia, jako że ukazałaś trzy punkty widzenia i przedstawiłaś trzy różne postacie na trzech krańcach świata. Wiem jedno: rozdział „Out the line”, gdzie wracasz do Cath, jest odszczepiony od poprzedniej notki z nią związanej. Wprowadzasz zupełnie nowy wątek i już się gubię w Twoich zamiarach.

Dialogi: przewidywalne. Stosujesz znane wyrażenia, szczędzisz bardziej zaawansowanego słownictwa, a przebieg rozmów jest niemalże identyczny, co w wielu innych historiach tego typu. Dając przykład: dziewczyny spotykają się w kawiarni, mówią, co tam u nich, umawiają się na spotkanie, plotkują, po czym nagle jedna z nich sypnęła się, że ma jakiś problem, ale próbuje to ukryć. Wydaje się znajome? Jasne, że tak. Następnie: Cath po seksie z Derrickiem dostaje od niego piękny prezent (bransoletkę), którego się nie spodziewała, i właśnie wtedy wracają do rozmowy o charakterze swojego „związku” – przypominają o tym, że jest bez zobowiązań, że Cath ma chłopaka, że Derrick powinien sobie kogoś znaleźć. Facet natomiast mówi, że zależy mu tylko na Cath. Słodkie, ale przereklamowane. Wypowiedziom bohaterów przydałoby się trochę naturalności, choć nie jest jeszcze tak źle.

Styl pisania: z tworzeniem klimatu sobie nie radzisz. Opowiadanie czyta się jak tekst ze szkolnego podręcznika. Nie potrafisz budować napięcia ani wzbudzać w czytelniku emocji. Czytałam bez większego zainteresowania, nie potrafiłam wejść do umysłu bohaterki, mimo że zastosowałaś narrację pierwszoosobową. Uczucia traktujesz po macoszemu, sama również nie wczuwasz się w swoje postacie, wszystkie emocje są płytkie i słabo zarysowane. Jeśli bohaterka odczuwa żal, piszesz, że odczuwa żal – ale nie potrafisz tego pokazać wystarczająco dobrze, by czytelnik poczuł ten smutek, tę rozpacz, wewnętrzny ból. Na cierpienie bohaterek patrzyłam ze znudzeniem, zamiast im współczuć. Były mi zupełnie obce, obojętne; mogły zginąć któregoś dnia pod kołami autobusu, a ja tylko wzruszyłabym ramionami. Twoje słownictwo jest bardzo okrojone i proste. Stosujesz najbardziej znane zwroty i wyrażenia, posługujesz się prawie wyłącznie nimi. Nie dodajesz niczego od siebie, a przemyślenia postaci nie skłaniają do zastanowienia. Znów jedynie wodziłam wzrokiem po tekście, odbierając przy tym wrażenie, że czytam szkolną notatkę z lekcji. Przydałoby się więcej szczegółów i opisów – o tak, nad tymi musisz koniecznie popracować. Na razie nie jesteś w stanie przemówić do czytelnika, zainteresować go. Styl sam w sobie nie jest tragiczny, ale dobry również nie. Proste zdania z prostym sensem odbierają mu uroku. Jest wiele zgrzytów i niedociągnięć, a także błędów technicznych oraz gramatycznych. Usilnie starałam się znaleźć coś, co mogłabym pochwalić, jednak niczego takiego nie widzę, przykro mi. Twój styl jest… zwyczajny, przeciętny, niedoszlifowany. Musisz poprawić swój warsztat. Staraj się pisać konkretniej (co w tym wypadku =/= mało szczegółowo!), aby czytelnik nie musiał zachodzić w głowę, co też miałaś na myśli. Jasno przedstawiaj, uszczegóławiaj, wyraźniej obrazuj swoją koncepcję. Na razie wszystko się rozmywa.

Z lektury nie wyniosłam pozytywnych wrażeń, jednak niczym mnie nie zdenerwowałaś. Pośmiałam się jedynie przy czytaniu poszczególnych fragmentów (mimo że tekst nie był rozrywkowy). Opowiadanie przeczytałam na spokojnie, z nutą ironii i sarkazmu komentując je pod nosem, ale jak pisałam – nie jest tragicznie. Widać, że Twoja przygoda z pisaniem dopiero się zaczęła, wielu rzeczy jeszcze się nauczysz. Nie będę więc zgryźliwa.

Od strony gramatycznej: bezsensownie stawiasz przecinki. Zacytuję: „Ciężkie krople, słone łzy, płaczącego nieba” lub „Prawdopodobnie właśnie w tym momencie, ktoś przychodził na świat”. Wygląda to, jakbyś miała dysleksję. Stawiamy przecinek przed „kto” (nie zawsze), ale nigdy przed „ktoś”. Stawiamy przecinki przed imiesłowami, ale nigdy w zdaniu „łzy płaczącego nieba”. Wyrażenie „tylko i wyłącznie” jest pleonazmem, czyli masłem maślanym – i jest niepoprawne. Albo „tylko”, albo „wyłącznie”. Następnie wtrącenia: „musiałam sobie przypomnieć jakie wartości uznaję w życiu, i jak bardzo nie wierzę w miłość” – przed „jakie” powinien znaleźć się przecinek, inaczej drugi znak interpunkcyjny nie ma prawa bytu. Przecinki zazwyczaj stawiamy przed „jak”, chyba że dane zdanie jest porównaniem. „podeszłam, uśmiechnięta od ucha do ucha.” – w tym zdaniu nie powinno być przecinka. Podeszła jaka? uśmiechnięta; nie musisz tego rozdzielać. Przecinki stawiamy między innymi przed „skąd”, „dokąd”, „kiedy”, „jakim”. Błędy stylistyczne typu „udało mnie się ją odnaleźć” – mi się. Przy określaniu rzeczowników liczby mnogiej piszemy „jakichś”, nie „jakiś”. „Chyba że”, „mimo że”, „dlatego że” itp. NIE ROZDZIELA SIĘ przecinkiem! Czasami piszemy „dlatego, że”, ale nie zawsze. Z powtórzeniami nie masz większego problemu (pomijając fakt, że przez całe opowiadanie stosujesz te same zwroty). Popracuj jednak nad płynnością zdań, a najlepiej zatrudnij betę. Tutaj znajdziesz osoby, które chętnie Ci pomogą: Betowanie.

Bardzo długo zastanawiałam się nad wyrokiem, rozważając wszystkie za i przeciw. W efekcie doszłam do wniosku, że nie mam powodu, aby wystawiać Ci najniższą notę (zarezerwowaną właściwie wyłącznie dla blogowych niewypałów), zatem wyrok końcowy to Odroczenie – tj. dwója. Życzę Ci powodzenia w dalszym doskonaleniu warsztatu, trzymam kciuki!

Idariale ściągnęła usta, zerkając znad kartek na wyraźnie spiętą więźniarkę. Przez chwilę skrobała coś na karcie wniosku, a gdy odłożyła długopis na mahoniowy blat, jej mina nie wróżyła niczego dobrego. Porozumiewawczym spojrzeniem obdarzyła siedzącą naprzeciw niej Cath, po czym przybiła czarną pieczątkę. Podsunęła kartę pod oczy dziewczyny.

- Przykro mi - powiedziała. - Nie tym razem, ale wciąż istnieje szansa. Masz prawo zgłosić się po upływie trzech miesięcy, lecz ani dnia wcześniej. - To mówiąc wzrokiem odprowadzała już smętną sylwetkę do drzwi. Minęło ledwie kilka sekund, a ponownie została sama. Powstrzymała westchnięcie i wróciła do własnych spraw. - Szkoda - mruknęła jeszcze.